Vikan - 13.10.1966, Síða 48

VEEÐ V- BAR
KEÐJUR er rétta lausnin
Það er staðreynd að keðjur eru öruggasta vörnin
gegn slysum í snjó og hálku.
WEED keðjurnar
stöðva bílinn öruggar.
Eru viðbragðsbetri
og halda bílnum
stöðugri á vegi.
Þér getið treyst
Weed V-Bar keðjunum.
Sendum i póstköfu
xun allt land.
KRISIIIVIV (.IDWSOV II.F.
Klapparstíg 25—27 — Laugaveg 168.
Sími 12314 — 21965 — 22675.
PIASTJARDSTRENGUR
Höfum fyrirliggjándi eftirtald-
ar stærðir af plastjarð-
strengjum:
1x6 6 mm2
1x10 + 10 mm2
1x16 + 16 mm2
2x6 + 6 mm2
2x10 + 10 mm2
2x16 + 16 mm2
3x6 + 6 mm2
3x10 + 10 mm2
3x16 + 16 mm2
3x25 + 16 mm2
3x35 + 16 mm2
3x70 + 35 mm2
3x95 + 50 mm2
JÓHANN RÖNNING H.F.
Skipholti 15, Reykjavík.
Sími 13530 og 12642.
að þú hefðir ekki farið til borg-
arinnar fyrr en á sunnudags-
kvöld. Hún minntist ekkert á,
að þú ætlaðir að gifta þig. Þú
sagðir heldur ekkert um það,
þegar við töluðum saman fyrir
viku. Og í rauninni spurði ég
þig hreint út, hvort þú værir
trúlofuð, en þá sagðist þú vera
laus og liðug. Varstu að ljúga?
Ertu þannig? Rödd hans varð
hörð og ásakandi. Hún hristi
höfuðið og vætti varirnar.
— Ég laug ekki, en — þá
hafði ég ekki hitt Alan. Hún
reyndi í örvæntingu að minn-
ast þess sem stóð í vélritaða skjal-
inu. — Ég hitti hann hjá Mere-
dith dómara daginn eftir að ég
hitti þig — og giftist honum í
dag.
Hann horfði tortrygginn á
hana. — Það hefur aldeilis ver-
ið hafður hraðinn á.
— Já, en er það nokkuð ó-
venjulegt nú til dags?
— Kannske ekki. Andlit hans
var hörkulegt: — En ég hélt
að minnsta kosti ekki, að þú
værir af þeirri gerðinni, sem
kastar sér í hjónaband með karl-
mönnum, sem þær þekkja næst-
um ekki neitt. Þurftirðu svona
mikið að komast í hjónabands-
ins helgu höfn í einu hvelli?
Blóðið þaut fram í kinnar henn-
ar.
— Hvernig vogar þú þér að
segja svona lagað við mig?
— Er það kannske ekki rétt?
Kvenfólk giftir sig ekki með
svona miklum asa, nema það sé
einhverra hluta vegna farið að
örvænta, eða sé óhemju ástfang-
ið. Svo kom hann með spurning-
una sem hún hafði óttazt:
— Ertu raunverulega svona
ástfangin af honum?
Það var þögn.
— Heldurðu að ég hafi gifzt
manni, sem ég er ekki ástfangin
af?
— Þetta er ekkert svar. Hann
starði stöðugt á hana og augu
hans þrengdu sér í gegnum hana.
— Og þar sem þú hefur gifzt
þesum náunga í dag og ert ást-
fangin af honum, hvers vegna
ertu þá hérna alein í kvöld?
Hvers vegna ertu ekki í örm-
um brúðguma þíns? Þetta er dá-
lítið einkennilegt, Fay. Ég trúi
ekki, að þú hafir gifzt honum.
— Þú getur fengið að sjá
vígsluvottorðið ef þú villt, sagði
hún hægt um leið og hún rétti
fram hringskreyttan fingurinn:
— Hér er hringurinn.
— Já, en hvers vegna ertu þá
hér í kvöld? spurði hann. —
Heldur þú, að ég hefði látið þig
vera hérna aleina, ef þú hefðir
gifst mér?
Hún svaraði því, sem henni
fannst í andartakinu vera bezt,
þótt hún ætti eftir að iðrast
þess:
— Ég kom aðeins hingað til
þess að sækja nokkra smáhluti.
— Maðurinn minn hefur íbúð í
Hampstead. Ég fer þangað rétt
strax.
— Einmitt? En hann var enn-
þá jafn tortrygginn á svipinn.
— Kemur hann til að sækja
þig? Mig langar til að sjá þenn-
an náunga, sem þú hefur fallið
svona gersamlega fyrir við fjrrstu
sýn.
— Nei, Alan kemur ekki til að
sækja mig, hann þarf sjálfur
að ganga frá sínum málum.
Sikelfing var hún lengi að
hugsa. Ó, guð, hugsaði hún, ég
verð að reyna að gera þetta
betur.
— Þegar ég er búin að setja
niður, ek ég þangað út eftir.
— Það er ekki nauðsynlegt að
taka bíl. Ég er með bílinn minn
hérna úti, og ég skal aka þér
þangað, sagði hann ákveðinn.
— Ó, nei! Það tekur talsverða
stund fyrir mig að setja niður.
Hún talaði allt of hratt og tor-
tryggnin færðist yfir hann á ný.
— Ég bíð. Ég hef nógan tíma,
sagði hann.
Þegar hún sá Charles í fyrsta
sinn, fannst henni hann vera
vingjarnlegur, aðlaðandi og
skemmtilegur ungur maður. En
nú sá hún hann í öðru ljósi.
Hann var áberandi ákveðinn og
skarpskyggn. Allt í einu minnt-
ist hún þess og fékk gæsahúð:
Charles þekkti Mantesa fólkið.
Myndi hann ekki skrifa þeim
og segja þeim allt, ef hann fengi
einhvern grun?
— Það er fallega gert, sagði
hún að lokum. — Ef þú hefur
nógan tíma hef ég ekkert á móti
því að þú skutlir mér þangað.
Uppi á herberginu sínu fann
hún litla pappírssnepilinn, sem
Alan hafði látið hana hafa með
heimilisfanginu. Henni datt í hug
•>ð fara út bakdyramegin oe
hringja til hans, en það var
ekkert símanúmer á sneplinum
og hann hafði sagt, að hann
hefði aðeins fengið íbúðina lán-
aða. Það var ekki annað fyrir
hana að gera, en að láta Charles
aka henni þangað úteftir. Og
hvað þá, ef Alan væri þar ekki?
Hún reiknaði með, að hún gæti
beðið inni í húsinu, þar til Char-
les væri farinn og tekið sér
svo leigubíl aftur til baka, en
hendur hennar skulfu, þegar hún
kastaði nokkrum hlutum óreglu-
lega niður í handtösku, aðeins
nóg til að gera hana sennilega
þunga. Svo fór hún niður stig-
ann aftur. Charles leit á töskurn-
ar.
— Er þetta nóg handa þér?
Hún reyndi að horfa kæruleys-
islega á hann.
— Nóg?
— Nú, jæja. Ég var með sjálf-
um mér að vona, að þú kæmir
hlæjandi niður stigann og
segðir mér að þetta væri allt
saman tóm vitleysa og grín.
— Þetta er ekkert grín.
Hann tók töskurnar af henni:
— Allt í lagi, þá förum við
af stað.
Þau óku þegjandi, en að lok-
um sagði hann:
— Það er undarlegt, hvernig'
málin snúast. Allan þann tíma
sem ég var að aka suðureftir,
sagði ég við sjálfan mig, að nú
ætlaði ég að bjóða þér út, en
því óraði mig ekki fyrir, að ég
myndi taka þig með mér út, til
þess að skila þér upp í fangið
á öðrum manni. Ég veit vel,
að við höfum aðeins sézt einu
sinni, en ég hafði það á til-
finningunni, — ég er sjálfsagt
allt of sjálfgóður — að sá fund-
ur hefði haft sömu áhrif á þig
og mig. Og svo giftist þú þessum
náxmga eftir tæprar viku kynn-
ingu. Þetta er langt fyrir ofan
minn skilning. Hann var orð-
inn rámur, og þegar hann hafði
lokið máh sínu varð þögn. Þau
óku með fram Belsize Park Ro-
ad, þegar hann rauf skyndilega
þögnina aftur og sagði:
— Hvert farið þið í brúð-
kaupsferð? Þið farið kannske
alls ekki í brúðkaupsferð?
— Jú, auðvitað. Við fljúgum
til Singapore annað kvöld.
— Fljúgið þið til Singapore!
hrópaði hann, og um leið sveifl-
aðist rjómaguli sportbíllinn svo
mikið til á veginum, að það lá
við að hann rækist á ljósastaur:
48 VIKAN