Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 18

- Drottinn minn, þú ert
karlmenni, sagði Craig, og
meSan Stavros æpti upp-
hátt, skaut hann Andreou
milli augnanna. Svo gekk
hann yfir til Stavrosar og
ýtti honum á undan sér
aftur til föður síns, nam
staðar við og við til að
hjálpa litla manninum að
drepa fleiri Þjóðverja.
Stavros var aldrei fyllilega
Ijóst, hvort hann hataði
Craig eða dáði hann.
Effilr James Munro
6. hlufii
Serafin lá á þilfarinu. Craig leit
á hann, stirðnaði og leit síðan aft-
ur á blóðið sem streymdi. Hann
var veikur og stöðugt veikari. Hann
gat ekkert gert fyrr en hætt var að
blæða. Einhvernveginn ranglaði
hann inn í káetuna, þrýsti sára-
brúnunum saman og bjó um sárið
að nýju, hreinsaði höfuðið eftir
beztu getu, skammtaði sér ofurllt-
ið áfengi og sneri síðan aftur til
Serafins.
Gamli maðurinn var illa farinn.
Andlit hans og líkami voru þakin
sárum og marblettum og hægri
handleggurinn var brotinn. Craig
þreifaði eftir æðaslætti gamla
mannsins, hann var óreglulegur og
hraður. Stynjandi af vanmætti rétti
Craig úr handlegg hans, batt um
hann eftir beztu getu, stakk kodda
undir höfuðið og lagði brekán yfir
hann, sfðan drap hann á vélinni.
Að komast ofan í vélarrúmið var
pynding, að leita að bilun ( dlsel-
vélinni tafl við stórmeistara. A8
lokum hitaði hann vélina með gas-
lampa, tók í sveifina, allur líkaminn
þjáningarhaf, og riðaði s(ðan yfir
að stýrishjólinu. Einhver hafði fest
það þannig, að báturinn sigldi (
stóran hring, um hálfa mílu í þver-
mál. Craíg setti stefnuna þangað
sem hann myndi finna bróður konu
Serafins. Þegar hann fann hann
sendi hann hann þegar í stað til
Aþenu til að ná í son Serafins, tók
síðan stefnu á Andraki; nú varð
það viljastyrkurinn einn, sem hélt
honum uppi, líkaminn löngu kom-
inn yfir sín takmörk og aðeins villi-
mannleg harka viljans hélt honum
uppi.
Þegar hann nálgaðist eyjuna,
skaut hann Ijósskoti og um leið var
báti hrundið úr vör og mennirnir
komu að kofanum á ströndinni, þar
sem kona Serafins stóð og beið.
— Fyrirgefðu, móðir, sagði Craig.
- Ég . . .
— Nei, sagði gamla konan. —
Þinn tími kemur.
— Já, svaraði Craig. — Því heiti
ég þér.
Svo leið yfir hann.
Fimmti kafli.
Dr. Stavros Kouprassi var lág-
vaxinn, hnellinn og snar í hreyf-
ingum. Að faðir hans og móðir
skyldu vera Serafin og María, hafði
Craig alltaf fundizt nokkurt krafta-
verk. Honum fannst að Stavros
hlyti að hafa lifað að minnsta kosti
þrjá mannsaldra í Aþenu til að
öðlast svo mikinn menntunarbrag,
svo yfirnáttúrulega fágað viðhorf
til alls, sem gerðist hjá honum og
í öllum heiminum. Hann hafði ver-
ið fimmtán ára, þegar Craig hitti
hann fyrst 1943 og unnið á bát
föður síns eins og Craig hafði einu
sinni unnið með sínum föður. Jafn-
vel þá hafði hann verið fágaður,
vandlátur í klæðaburði og snyrt-
ingu. A allri Andraki var enginn,
sem leit út og hagaði sér jafn l(kt
Aþenumanni og Stavros; hnellinn,
gljáandi. Nema að einu leyti. Jafn-
vel aðeins fimmtán ára var Stavros
listamaður með hn(f. Enginn á eyj-
unni komst í hálfkvisti við hann.
Þessvegna hafði hann verið valinn
til að drepa varðmanninn utan við
fangelsið.
Fangelsið geymdi einn mann,
kennara að nafni Andreou, og fang-
elsisins var gætt eins og banka-
hvelfingar. Andreou var 1943 yfir-
njósnari neðanjarðarhreyfingarinn-
ar á Andraki og Þjóðverjarnir vissu
þetta. Það var nauðsynlegt að
frelsa Andreou, áður en Gestapo
kæmi til Aþenu að ná úr honum
leyndarmálunum, svo nauðsynlegt,
að skilaboð höfðu verið send til
Special Boat Service og Miðjarðar-
hafsfleyta, mönnuð sérfræðingum,
hafði verið send til hjálpar. Meðal
þeirra var Craig og lágvaxinn,
dökkur, hættulegur maður að nafni
Rutter. Craig var ungur þá, ekki
ýkja mikið eldri en Stavros, en þó
hafði Stavros haft ótta af honum
frá upphafi. Hann hreyfði sig svo
hratt, þó svo varlega; ákvarðanir
hans voru svo öruggar, vopnin svo
snjöll. Hann meðhöndlaði þau eins
og listamaður meðhöndlar penslana
sína, kunnuglega en þó með var-
úð, næstum ást. Á Andraki hafði
Stavros séð dauðann mörgum sinn-
um; hann hafði aldrei séð neinn,
sem notaði hann á sama hátt og
Craig notaði hann, hann óttaðist
Craig.
Þegar þeir fóru til að frelsa And-
reou, voru þeir sviknir. Varðmað-
urinn var þar að vísu — Pólverji,
sem mátti missa sig — og Stavros
náði honum og drap hann, hrein-
lega, fimlega, en í sama bili varð
allt brjálað og handsprengjuliðarn-
ir eins og spruttu upp úr jörðinni
og komu til að drepa. Einn þeirra
greip hann, sneri upp á höndina,
sem hélt á hnífnum og þvingaði
handlegginn aftur fyrir bak, og í
martröðum sínum minntist Stavros
þess nákvæmlega, hvernig hann
hafði fallizt klofvega ofan á Pól-
verjann, þegar það gerðist, og
18 VIKAN