Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 34

Konur voru svo óútreiknanleg-
ar. Já, í þorpinu hans heima var
víst kona sem hafði verið dauð-
skotin í bónda sínum þangað til
barn þeirra fæddist, en eftir það
vildi hún hvorki heyra hann né
sjá. Gat ekki hið gagnstæða eins
vel átt sér stað? Og fyrst hann
hafði beðið hana að giftast sér,
hlaut hún að sjá að hann var
heiðarlegur maður. Drottinn
minn hve hjartaknosandi hún
var áðan þegar hún reigði svona
höfuðið aftur á bak og hve að-
dáanlega var hún ekki máli far-
in! Engin leikkona hefði gert það
betur að tala fyrir máli sínu.
Voru ekki Frakkar allra þjóða
bezt máli farnir? Hvað þetta var
gáfuð stúlka. Þó að hún and-
mælti honum og ávítaði hann var
unun að hlusta á hana. Þó að
hann hefði fengið góða menntun,
var ólíku saman að jafna, hon-
um og henni. Hún var háment-
uð.“
„Æ, hvílíkt flón er ég,“ sagði
hann við sjálfan sig á leiðinni.
Hún hafði sagt að hann væri stór
og sterkur og laglegur. Mundi
hún hafa sagt það ef hún hefði
ekki meint það. Og hún hafði
sagt að barnið mundi fá ljóst
hár og blá augu eins og hann.
Var þetta ekki órækur vottur um
að hún væri að því komin að
láta í minni pokann fyrir hon-
um. Hann hló með sjálfum sér.
„Ætli þetta lagist ekki? Koma
tímar koma ráð.“
Vikur liðu. Liðsforinginn í
Soissons var rólegur maður við
aldur, og vegna þess að hann var
efablandinn um það sem verða
vildi þegar voraði, var hann
vægur við undirmenn sína. Það
stóð í þýzkum blöðum að þýzki
loftflotinn væri langt kominn að
sigra England, og að þjóðin væri
viti sínu fjær af hræðslu. Kaf-
bátar sökktu fjölda skipa, og
þjóðin sylti. Uppreisn yfirvof-
andi. Áður en sumarið væri á
enda mundi herraþjóðin ráða yf-
ir öllum heiminum. Hann skrif-
aði heim og sagði foreldrum sín-
um að hann ætlaði að giftast
franskri stúlku og fá ágæta jörð
í kaupið. Hann stakk upp á því
að bróðir sinn tæki lán til að
kaupa sinn hlut í jörðinni en
nú væri stríðinu svo fyrir að
þakka, að verðið væri afarlágt.
Hann fór með Périer að skoða
landareignina. Gamli maðurinn
hlustaði þegjandi á þegar hann
var að útmála fyrir honum
hvernig hann ætlaði að hafa
hitt og þetta, áhöfnina þurfti að
endurnýja, og enginn vandi fyr-
ir hann, sem var Þjóðverji, að
gera það. Dráttarvélin var orðin
mesta skrapatól, og hann sagðist
mundu útvega nýja frá Þýzka-
landi, og vélknúinn plóg. Ef
landbúnaður átti að svara kostn-
aði, var engin önnur leið en að
hafa vélar til alls. Frú Périer
sagði honum á eftir, að maður
sinn hefði sagt, að hann væri
ekki neitt vitlaus, hann virtist
vera heima í þessu öllu. Nú var
hún orðin mjög vinsamleg við
hann og bauð honum í matinn
á sunnudaginn. Hún kallaði hann
Jean á frönsku. Hann var ætíð
boðinn og búinn að vera til geðs
og þægðar, og eftir því sem
lengra leið og Annette varð
þyngri til vika, þótti þeim betra
að hafa einhvern dugandi sér
til aðstoðar.
Annette var alltaf jafn fjand-
samleg. Hún yrti aldrei á hann
nema til að svara ef hann sneri
sér beinlínis að henni, og var
horfin upp í herbergið sitt óð-
ar en tækifæri gafst. Þegar hún
gat ekki hafzt þar við fyrir
kulda, settist hún við arnininn,
fór að sauma eða lesa en mælti
ekki orð, og virtist hafa gleymt
því að hann væri þar. Hún var
við beztu heilsu, og Hans fannst
hún vera falleg. Hún var rjóð í
kinnum, og bar með sér virðu-
legan þokka. Svo var það einn
dag þegar hann var að koma,
að hann sá hvar frú Périer stóð
úti við vegarbrún og veifaði til
hans til þess að stöðva hann.
Hann hemlaði ákaft.
„Hér er ég búin að bíða í
klukkutíma. Ég var farin að
halda að þér munduð ekki koma.
Þér verðið að snúa við. Pierre
er dáinn.“
„Hver er hann?“
„Pierre Gavin. Kennarinn, sem
Annette ætlaði að eiga.“
Hans varð ákaflega feginn.
Hvílíkt lán. Nú þóttist hann
engu þurfa að kvíða.
„Tekur hún þetta sér nærri?“
„Hún hefur ekki grátið neitt.
En þegar ég ætlaði að yrða á
hana varð hún öskuvond. Ef þér
kæmuð í dag er ég hræddust um
34 VIKAN