Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 50

UNGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá NÓA.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
Það er alltaf saml leikurinn f henni Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur falið örkina hans
N6a einhvers staðar í blaðinu og heitlr
góðum verðlaunum handa þeim. sem getur
fundið örkJna. Verðlaunin eru stór' kon-
íektkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandinn er auðvitað Sælgætisgerð-
in Nói.
Nafn
Helmlll
Örkln er á bls.
Sfðast er dregið var hlaut verðlaunin:
Helgi Ketilsson,
Hrauntungu 71, Kópavogi.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 40. tbl.
aftur. Þar að auki var hún að
farast úr þreytu. Og það skipti
engu máli hvar hún væri —
meðan hún svaf. Hún opnaði
eina töskuna. Hún hafði ekki
tekið nein náttföt með. Hún hafði
ekki búizt við að sofa annars-
staðar en heima. Hún rótaði í
töskunni og fann af tilviljun,
ísaumaðan náttkjól, sem einn
sjúklinga hennar hafði gefið
henni í kveðjuskyni. Alan hróp-
aði til hennar í gegnum lokað-
ar dyrnar:
— Hentu náttfötunum mínum
fram. Þau eru undir koddanum.
Hún fann þau uppvafin, eins og
karlmenn eru vanir að ganga
. frá náttfötunum sínum, opnaði
dyrnar varlega og rétti þau fram.
Hún litaðist um, hvort þar væri
lykillinn að dyrunum, en sá eng-
an. Hún yppti öxlum og hugs-
aði: — Nú jæja, það á víst að
vera svona. En hendur hennar
skulfu, þegar hún dró náttkjól-
inn yfir höfuðið.
Hún var í þann veginn að fara
upp í þegar Alan barði dyra.
— Ertu komlnn upp í?
— Ég er að fara.
— Gott, þá kem ég inn til
þín.
— Já, en . . . .
Hann hafði þegar opnað dyrn-
ar. Hann kom hraðstígur inn.
Hann var í röndóttu náttfötun-
um, sem hún hafði rétt honum.
Hann gekk út að glugganum,
dró gluggatjöldin frá og sagði
svo hárri röddu:
— Það er gott að fá svolítið
frískt loft, meðan við sofum,
ásti mín.
Hún var ævareið. Hvernig
vogaði hann sér að ryðjast svona •
inn til hennar, þegar hún var
búin að hátta sig? Og rífa frá
glugganum, svo að allir úti á
götunni gætu séð þau?
— Hvað ímyndarðu þér . .
byrjaði hún. En hún komst ekki
lengra. Hann stökk til hennar
og dró hana svo fast upp að sér,
að hún gat ekki slitið sig lausa.
Hún opnaði munninn til þess að
mótmæla, ef til vill til að æpa,
en áður en hún gæti komið upp
nokkru hljóði, hafði hann lokað
munni hennar með kossi. Og
hann kyssti hana öðruvísi en hún
hafði nokkurntíma verið kysst
áður. Það vottaði fyrir rudda-
skap í kossinum. Hún gat ekki
barizt á móti honum og hún
gat ekki æpt. Hún hafði enga
hugmynd um, hve lengi þetta á-
kafa faðmlag hans hafði staðið,
en allt í einu sleppti hann henni
og slökkti Ijósið yfir rúminu.
— Farðu nú upp í og reyndu
í drottins nafni, að vera ró-
leg, sagði hann. Hún vissi ekki,
hvers vegna hún hlýddi honum,
en hún gerði það, og um leið
kraup hann á kné við hliðina á
rúminu hennar. Hún var ennþá
reið og rugluð. Það var dauða-
kyrrð, eina hljóðið sem hún
heyrði var hennar eigin hjart-
sláttur. Svo andartaki seinna
kom annað hljóð, hávaðinn í bíl,
sem var ræstur og ekið burt. Al-
an beið andartak, svo reis hann
upp úr þessari krjúpandi stöðu,
gekk þvert yfir herbergið og
dró fyrir gluggann. Svo kveikti
hann ljósið í loftinu.
— Jæja, hvernig stend ég mig
í hlutverkinu sem rómantískur
brúðgumi? Mjög vel, er það
ekki? Hann iðaði af hlátri. Hún
var svo örmagna að hún gat
ekki gert annað en að hálf-
hrópa: — Viltu vera svo al-
mennilegur að segja mér, hvað
allt þetta á að þýða?
— Já, auðvitað. Hann vinur
þinn lagði bílnum sínum hérna
fyrir utan. Hann var í rjómagul-
um sportbíl, var það ekki? Ég
sá hann í gegnum gluggann. Ég
gat mér þess til, að hann ætlaði
að fylgjast með því hvort þú
yfirgæfir íbúðina hér í kvöld eða
ekki. Mér fannst að það væri
vissara að leika ástheitan elsk-
huga til þess að fullvissa hann.
Og það virðist hafa heppnazt.
— Það hefði nú verið réttara
hjá þér að vara mig við. Það
hefði getað farið svo, að hann
hefði séð brúðgumann fá ær-
legt kjaftshögg frá brúðiniii!
sagði hún.
— Nei. Ég hélt þér svo fast,
að það var ekki nokkur mögu-
leiki, sagði hann og hvarf í
gegnum dyrnar.
NBRP-
KONAN MEÐ ÞOKU-
LÚÐURINN
Þegar þau lentu í Singapore,
trúði Fay því ekki almennilega,
að þau væru komin alla leið.
Henni fannst ekki svo langt síð-
an hún hafði kvatt Sir Frede-
rick í London þetta gráa rign-
ingarkvöld, og það fór hrollur
um hana, ekki eingöngu vegna
kuldans. Hún hafði ákveðið
hugboð. Hún átti ekki aðeins að
fljúga inn í þessa dimmu þoku-
nótt, heldur einnig inn í hið ó-
þekkta og hættulega. Henni var
ekki mikil stoð í því, þótt hún
væri ekki ein. Eftir sýninguna,
sem þau höfðu haldið fyrir Char-
les, var Alan ennþá stuttaralegri,
eins og hann vildi undirstrika að
allt, sem hann tæki sér fyrir
hendur — jafnvel kossarnir —
væri aðeins vegna starfsins. En
þurfti hann að undirstrika það
svona vandlega? Það fór ekki
aðeins í taugarnar á henni,
heldur særði hana einnig. Það
var leiðinlegt, að þeim skyldi
ekki geta komið betur saman.
Þá hefðu þau jafnvel getað
skemmt sér eitthvað um leið.
Þegar þau sátu hlið við hlið í
flugvélinni, gat hún ekki látið
það vera að horfa á vangasvip
hans. Hún velti því fyrir sér,
hvort Sir Frederick hefði sagt
honum einhverjar slæmar frétt-
ir. Allt í einu ýtti hann við henni
og benti á skilti, sem á stóð: —
Spennið beltin. Reykingar bann-
aðar.
Framhald í næsta blaði.
50 VIKAN