Vikan - 01.12.1966, Page 31

MundaskurOur
FRIÐRIK FRIÐRIKSSON, myndskeri.
Skólabraut 49 «á Seltjarnarnesi, hefur
stundað þá iðju í aldarfjórðung, en
hann lærði hjá Guðmundi Kristjáns-
syni, sem nú býr á Hörðubóli í Dala-
sýslu. Svo mikið hefur verið að gera
hjá Friðrik við hverskonar myndskurð,
að hann hefur gert það að atvinnu
sinni og vinnur einkum eftir pöntun-
um. Auk þess framleiðir hann til sölu
í búðum og kannast sjálfsagt margir
við litlu rokkanna, sem seldir eru sem
minjagripir. Friðrik rennir þá og býr
út að öllu leyti, en öllu vinsælli eru
þó gestabækur sem útskornum spjöld-
um úr eik. Friðrik sýndi þesskonar
bækur á heimilisiðnaðarsýningunni og
mátti þar sjá þjóðleg mótív á spjöld-
um. Lamir eru líka úr viði. Friðrik
hefur langan vinnutíma við mynd-
skurðinn; vinnur yfirleitt frá kl. átta
á morgnana til níu á kvöldin og auk
þess um helgar.
Lansiil
Kannske eru þeir nú ekki margir,
sem vita hvað það er að gimba,
en KRISTÍN LÝÐSDÓTTIR veit
það bæði og kann og heldur með
glæsibrag uppi merki gamallar,
íslenzkrar hannyrðar. Langsjöl
hennar úr lopa og í sauðalitum
eru hreinasta gersemi. Lengjurn-
ar búnar til hver fyrir sig og síð-
an heklaðar saman. Kristín
kveðst aðeins grípa í þetta öðru
hvoru jafnframt húsmóðurstörf-
um. Hún gimbaði dúka hér áður
fyrr og datt þá í hug að búa til
sjöl á sama hátt. Það er mjög
seinlegt, segir hún, því það þarf
að undirbúa lopann. Hún veit
ekki um neina aðra konu, sem
vinnur svona sjöl.
Herðaslá
Margir útlendir ferðamenn hafa haft
orð á þvi, að islenzkt prjónles sé
gæðavara .frambærileg hvar sem er
í heiminum. Það var að vonum, að
prjónlesið væri fyrirferðarmikið á
heimilisiðnaðarsýningunni, enda má
segja að prjónles sé langsamlega fyr-
irfeðarmest í íslenzkum heimilisiðnaði.
En mest af þeim heimilisiðnaði er
vegna heimilanna sjálfra og kemur
aldrei á markað. Hinsvegar eru nokkr-
ar konur hér í borg, sem skapa sér
aukatekjur með prjónaskap og í búð-
um má sjá háa stafia af peysum.
SIGURBORG JÓNSDÓTTIR, Njáls-
götu 10 ,hefur í tómstundum sínum
í tvo áratugi, prjónað og selt það jafn-
óðum. Hún átti á heimilisiðnaðarsýn-
ingunni sérkennilega fallegan hlut:
Heklaða herðaslá eða lopasjal. Útlend-
ingar kaupa þessar herðaslár mikið,
því þeir oru oft furðu fundvísir á það
sem er í senn þjóðlegt og fagurt.
Lopapeysur
GUÐRÚN STEFENSEN, Hringbraut 76, prjónar af lífi og sál
árið um kring og selur það allt, sem hún prjónar. Það er
hvorttveggja, að hún hefur góðan tíma dags daglega, en auk
þess prjónar hún í tómstundum. Hún átti peysur á heimilis-
iðnaðarsýningunni, en hún prjónar fleira. Til dæmis er hún
núna að prjóna kápu á Þórunni Jóhannsdóttur, konu Askenazy,
en Þórunn kann vel að meta prjónuð, íslenzk föt og hefur
Guðrún óður prjónað á hana tvo kjóla. Hún sagðist hafa verið
fljót að því. Annars er hún tvo daga með stærstu peysur
jafnframt sínum húsmóðurstörfum.
Batik
Hjónin KATRÍN ÁGÚSTSDÓTT-
IR og STEFÁN HALLDÓRSSON
eru bæSi teiknikennarar við
Langholtsskólann, en heima hjá
sér í Njörvasundi 17, fást þau
við Batik og með þeim árangri,
að batikmyndir þeirra voru vafa-
lítið það listrænasta á þessari
heimilisiðnaðarsýningu og þó er
dálítið vafasamt, hvort myndir
þeirra verða yfirhöfuð talinn
iðnaður; það þykir nú ekki ýkja
virðulegt orð, þegar einhivers-
konar listræn sköpun er annars-
vegar. Listiðnaður er það alla-
vega. Katrín kynntist batik í
Danmörku, en lærði hjá Kristínu
Jónsdóttur við Handíðaskólann
fyrir 6 árum. Katrín teiknar og
mótív hennar eru ævinlega
rammislenzk og þjóðleg. Þau
vaxbera saman, en Stefán sér um
litinn. Þau hafa ekki sem bezta
aðstöðu heima og geta þessvegna
ekki gert stórar batikmyndir.
Mest vinna þau við þetta á sumr-
in því þá hafa þau beztan tíma.
48. tbi. VIKAN 31