Vikan - 19.01.1967, Blaðsíða 12

SMASAGA EFTIR JOHN WALLACE
ridgen Cole átti í erfiðleikum.
^^■Hann hugleiddi þessi vand-
ÆræcS'i, hékk fram á skólaborð-
■ ■ ið, fálmaði með fingrunum
m upp í hárið og yppti öxlunum,
þangað til að jakkinn var strekktur
yfir axlirnar. Björt rödd fröken Ir-
vine, hinn nákvæmi framburður
hennar, var eins og undirleikur
undir hugsanir hans. Fröken Irvine
var að lesa kvæði eftir Keats, upp-
hátt fyrir bekkinn.
Vandræði Bridgens voru: hvort
hann ætti að losa sig við bílinn
sinn, Buick 1956, í ágætu standi,
og setja sig í stórskuldir til að
kaupa Oldsmobile 1962, eða láta
stríðni Nancyar eins og vind um
eyrun þjóta. Já, ef talað er um
stríðni, hugsaði Bridgen, sem var
svo taugaveiklaður, að hann var
sem hengdur upp á þráð, þá var
Nancy það einkar lagið að vera
stríðin. Honum var hugsað til henn-
ar, þar sem hún sat í framsætinu
á Biúkkanum og sagði: — Ekki fyrir
neðan mittisband, elskan, þú veizt
að einhversstaðar verður að draga
mörkin. Þú manst að þú lofaðir
Bridgen braut heilann um það
hvort Nancy hefði hugmynd um
það hver áhrif þetta hafði á
hann. Stundum leyfðist honum að
fara höndum um hana eftir
vild, og það var ekkert smáræði
hve hún gat æst hann upp. En
hann hafði gefið henni loforð sitt.
— Það er eitt sem þú verður að
muna, hafði faðir hans sagt við
hann, — og það er að vera heiðar-
legur. Eg vil að þú verðir orðheld-
jnn. Það voru aðeins tvö kvöld síð-
an faðir hans hafði sagt þetta.
Bridgen tvísteig fyrir framan hann
og var að reyna að afsaka það að
hann hafði komið seinna heim en
hann hafði lofað.
— Ég sver og sárt við legg, að
það hefur ekkert skeð, sagði Brid-
gen.
— Ég er ekki að skipa þér að
vera barnalega einfaldur, sagði
faðir hans. — Ef við segðum alltaf
blákaldan sannleikann, myndi það
bara kitla skrattann. Það er bara
það, sem ég vil taka fram, að ef
einhver á eitthvað mikilvægt undir
þér, máttu ekki bregðast. . .
Bridgen vissi ekki hvað vakti
fyrir Nancy, en það vissi guð að
hún gat komið út á honum svitan-
um. Þegar hann hugsaði um hana
núna, var eins og hitastraumur
læddist niður eftir mænunni. Hann
leit upp, í áttina þangað sem Ijós
kollurinn á Nancy var á stöðugu
iði. Hún fann það alltaf á sér þegar
hann horfði á hnakkann á henni,
sneri sér alltaf við og horfði bros-
andi á hann, það brást ekki.
— Bridgen Cole! sagði fröken Ir-
vine.
— Já, fröken Irvine, sagði Brid-
gen og staulaðist á fætur. Annar
fóturinn var dofinn.
— Þykir þér ekkert gaman að
Ijóðum lengur? sagði fröken Irvine,
hrygg í bragði. Hún gat verið hvass-
yrt, þegar hún vildi það við hafa,
en venjulega sparaði hún tungu
sína þangað til eitthvað mjög mikil-
vægt kom upp.
— Jú, fröken Irvine, mér þykir
Ijómandi gaman af Ijóðum. Bridgen
var að berjast við fótinn á sér, sem
nú var með náladofa. Ef þetta
hefði verið einhver annar kennari,
hefði Bridgen reynt að vera fynd-
inn, en það var ekki hægt, þegar
fröken Irvine átti í hlut. Einhverra
hluta vegna var hann alltaf hátt-
vís í nærveru fröken Irvine.
— Það gleður mig' að þú hefur
ekki misst áhugann á Ijóðlist; en nú
langar mig til að biðja þig um að
sýna mér þá kurteisi að taka eftir
því sem ég er að segja.
Bridgen settist niður, nuddaði á
sér fótinn og horfði beint á fröken
Irvine. Hún var hávaxinn og grönn
og Bridgen var hrifinn af tígulegu
göngulagi hennar. Þegar fröken Ir-
vine gekk, stóð ekkert út f fötin
hennar, þau voru hvorki of víð
eða of þröng; þó mundi Bridgen
eftir þv( að stundum þrengdi kjóll-
inn að þrýstnum brjóstum hennar.
Fröken Irvine lét bókina síga og
horfði beint á hann. Bridgen roðn-
aði og leit undan. Þá glumdi bjall-
an. Þetta var síðasta kennslustundin
og troðningurinn var mikill. Hann
sá það út undan sér að fröken Irvine
var á leið til hans. Líklega hafði
hún í huga að lesa honum pistilinn,
einn af þessum reglulega meinyrtu,
hugsaði hann og sat kyrr. Þáð var
svp sem all tí lagi, það var betra að
láta fröken Irvine rispa sig svolítið,
heldur en að þurfa að hlusta á
suðið um bílasöluna hjá Nancy.
Hann þóttist verða undrandi, þegar
hann gat ekki komizt hjá því lengur
að taka eftir fröken Irvine, og stóð
upp.
— Sittu kyrr, Bridgen, sagði hún.
Hún klappaði léttilega á öxlina á
honum og settist á borðbrúnina hjá
honum. — Ég held að þú hafir ekki
heyrt eitt einasta orð af því sem ég
var að fara með.
Bridgen leit á hana. Fröken Irvine
hafði skær, grá augu, andlitið var
hjartalaga og eitthvað glitraði á
neðri vör hennar. Fröken Irvine var
alls ekki lagleg. Bridgen hrökk
ónotalega við, þegar honum var
Ijóst að hún var eiginlega falleg.
— Bridgen, sagði hún.
Bridgen horfði af andlitinu á
henni og sá að fjandans borðbrún-
in þrýstist inn að bossanum á
12 VÍKAN 3-tw-