Vikan - 19.01.1967, Qupperneq 17

Parks, aftur til Cibels og síðan
í áttina til Gran Via.
Hank spurði: — Hefurðu ó-
viðráðanlega löngun til að líta
um öxl og sjá, hvort einhver
veitir okkur eftirför?
— Það er á mörkunum, að ég
geti að mér gert að ganga aftur
á bak, sagði Kay. — Mér þætti
gaman að vita, hvar Charles er.
— Ég vissi að þú varst að
hugsa um það, sagði Hank. —
Hefurðu nokkurn tímann séð
svona banka? Hversvegna þurfa
bankar að vera svona stórir? En
í Madrid — hefurðu séð flug-
málaráðuneytið? Það er svo
stórt, að það gæti hýst allan
spánska flugherinn, flugvélar, á-
hafnir, flugvelli, allt. Ekki
hugsa um Charles, Kay. Hugs-
aðu um ....
— Ég veit, Carlos Ferraz,
sagði Kay. — Já ég veit — en . ..
Nei, fyrirgefðu, ekkert en.
—- Hvað er það? spurði Hank.
— Við erum samherjar í þessu
kalda stríði.
— Heldurðu að það sé mögu-
legt, sagði Kay, — að Trask sé
nógu mannlegur til að láta okk-
ur vita einhvernveginn, ef
Charles hefur fundizt og allt er
í lagi?
Hank hló og svaraði: — Já,
ég held að hann sé svo mannleg-
ur, en ekki meira en svo.
— Hvað ef Charles snerist allt
í einu hugur um að hlaupast á
brott? Hvað ef hann kæmi nú
aftur heim á hótelið?
— Og eyðilegði allt fyrir
Trask? spurði Hank. — Þú get-
ur verið viss um, að gatnanna
umhverfis hótelið er gætt.
Charles kæmist ekki nærri því,
án þess að í hann næðist.
— Og að Trask myndi fela
hann?
— Já, Charles yrði vel falinn.
— Heldurðu að það sé mögu-
legt? spurði Kay, að Trask væri
næganlega mannlegur til að
senda hann til föður síns í Stokk-
hólmi.
— Nei, sagði Hank. — Ekki
svo mannlegur. Trask myndi á-
líta það tilgangslausa áhættu.
— Allt í lagi, sagði Kay. —
Nú skal ég hugsa um Carlos
Ferraz.
Nú voru þau kominn til Gran
Via. Þau fóru fram hjá bar, sem
hét Chicote, og eitt andartak
hætti Hank að hugsa um Charl-
es, Carlos Ferraz, Trask, og
hvern, sem ef til vill væri að elta
þau, og honum varð hugsað til
þess, að í kvöld, annað kvöld-
ið hans í Madrid, gæti hann hafa
verið á Chicotebarnum, gersam-
lega áhyggjulaus, með yfrið
nægan tíma til að virða fyrir
sér fagrar og rándýrar stúlkurn-
ar. Fjandans óþægindi, hugsaði
hann, þetta kalda stríð. Hann
skammaðist sín fyrir sjálfan sig
og leit á úrið, sagði Kay að þau
gætu gengið svolítið hraðar,
flaug í hug, að þetta væri falleg
stúlka, sem gekk við hlið hans,
og útlit fyrir að hann ætti eftir
að kynnast henni betur, hvort
sem honum líkaði betur eða verr.
Það var ekki svo mikil óþægindi,
þetta kalda stríð.
Þau fóru framhjá stórri verzl-
un að nafni Sepu, og Hank nam
staðar.
— Hér er Posada del Mar,
sagði hann.
— Og ég hefði ekkert á móti
að ,fá eitthvað að drekka, sagði
Kay. — Ég skal drekka koníakið,
en þú creme de menthe.
— Ég vona að það sýnist ekki
skrýtið, að ég velii piparmintu-
líkkjör í staðinn fyrir koníak.
— Það gerir það, en ég hata
creme de menthe.
■— Ég dáist að þér fyrir það.
sagði hann. Eigum við að sitia
hér?
Þau settust við borð yzt á
gangstéttarbrúninni, með bakið
að æðandi umferðinni. Sitt hvor-
um megin við strætið voru gang-
stéttarhúsin eins og litlar ný-
lendur af hvítum borðum, og
þíónar í hvítum jökkum flýttu
sér á milli þeirra, hlaðnir þung-
um bökkum. Og í ganginum milli
borðanna var endalaus röðin af
Madrilenos, þvaðrandi, natandi,
eins og þeir voru vanir á kvöld-
in.
Þjónn kom að borðinu til
þeirra og leit spyriandi á þau.
— Hvað má bióða þér? spurði
Hank.
— Café con leche, svaraði hún.
— Er það ekki það, sem það heit-
ir? Og creme de menthe.
— Tvo café con leche, sagði
Hank við þióninn. — Creme de
menthe og koníak.
Þjónninn kinkaði kolli. tók
tóm glös og óhreinan öskubakka
af borðinu, lamdi á það með sam-
anbrotnum klút og fór.
Við eitt. af þessum borðum,
hugsaði Kay, eða á gangstéttinni
á leiðinni til þeirra, eða að nálg-
ast í bíl, var amerískur starfs-
maður í hlutverki barnsræningja,
að færa þeim blýantinn. Hún
leit í kringum sig og sá engan
sennilegan, varla mögulegan. Við
aðra hlið þeirra sat ungt og lag-
legt par og hafði dregið barna-
vagn upp að borðinu. Þau voru
að borða rjómaís og við og við
gáfu þau skæreygðu stúlkubarni,
með göt í eyrnasneplunum fyrir
eyrnahringa síðar meir, ofurlít-
ið að smakka framan á skeið.
Hinum megin við þau voru fjór-
ir Spánverjar í áköfum deilum,
þar fjær hópur ferðamanna við
borð, sem svignaði undan glös-
um, leiðsögubókum og mynda-
vélum. Þeir sem voru á kvöld-
göngu, gengu hægt og letilega
framhjá og höfðu ekki áhuga
á öðrum en sjálfum sér.
Þjónninn kom aftur, setti
drykkina fyrir framan þau . og
lamdi aftur á borðið. Hann skrif-
aði reikninginn og renndi honum
undir undirskálina hjá Hank og
var horfinn aftur.
Hún sat hljóð og beið, og
dreypti á dísætu rjómakaffinu.
Það var í lagi, vissi hún, hún
átti að gera það. Hún og faðir
rænda drengsins myndu ekki
einu sinni reyna að tala saman.
Þau myndu aðeins sitja, bíða og
reyna að fylgjast með.
Þegjandi þáði hún sígarettuna,
sem Hank bauð henni, og hallaði
sér fram á við á móti kveikjar-
anum, sem hann rétti yfir borðið.
Svo tók hún út úr sér sígarettuna
og ætlaði að fara að slá af henni
í öskubakkann, þegar hún sá
blýantinn. svartan og gullinn
skrúfblýantinn, sem þjónninn
hafði skilið eftir á borðinu. Þeg-
ar hún greip andann á lofti, var
það heils hugar og engin upp-
gerð. Hún leit á Hank, og þótt
hún vissi, að hann hafði þegar
séð blýantinn, sýndi hann eng-
an skilning. En auðvitað, hugs-
aði hún svo, gat faðir Charles
alls ekki vitað um þennan blý-
ant, það var einn af þeim mörgu,
sem móðir Charles hafði gefið
honum á síðustu jólum.
— Randall, sagði hún, og það
var æsingur í röddinni: — Þessi
blýantur, á ekki Charles hann?
Hún tók hann upp. — Sko, hans
nafn og nafn skólans. Siáðu.
Hank þreif hann af henni og
sneri honum milli fingranna.
Charles Randall, las hann upp-
hátt. — Morristown drengjaskól-
inn. Hann þagði um hríð, en
sagði svo þunglega. — Já svo þeir
hafa hann þá.
Kay kinkaði kolli. Hank starði
á blýantinn í hendi sér eitt and-
artak. Svo kreppti hann hnefann
og blýanturinn brast í tvennt.
Kay kom við handlegginn á hon-
um.
— Við þurfum ekki að vera
hér lengur. Nú þegar við vitum
það, þurfum við ekki að sitja hér.
Hann skimaði um þar til hann
sá þjóninn, og gaf honum þá
merki. Þjónninn kom hægt í átt-
ina til þeirra.
Hank lagði blýantshelming-
ana saman á borðið og spurði:
— Þessi blýantur, hvar fékkstu
hann?
— Ég á hann.
— Nei, sagði Hank. —Sonur
minn á hann. Þetta er nafn hans
og skólans hans í Ameríku.
Þetta er blýantur sonar míns og
ég er að leita að honum. Hvern-
ig eignaðist þú þennan blýant?
Þjónninn hristi höfuðið, eins
og hann skildi ekkert.
Hank lagði 1000 peseta seðil
á borðið. — Hvernig eignaðistu
blýantinn?
— Ég fann hann í vasa mínum
ásamt umslagi. Hann klappaði
utan á vasann á hvíta þjóns-
jakkanum. Ég veit ekki, hvernig
það komst þangað. f umslaginu
var bréf og 500 pesetar.
— Lofaðu mér að sjá þetta
bréf, sagði Hank.
— Ég held ég sé ekki með
það á mér.
— Þúsund pesetar eru helm-
ingi fleiri en 500, sagði Hank.
Þjónninn hikaði andartak. Svo
renndi hann hendinni í vasann
og tók upp blátt umslag. Með
hrevfingu sérfræðings hlamm-
aði hann því á borðið, þreif
peningana og var horfinn.
Kay sá, að bréfið var skrifað
með samskonar prentstöfum og
hið fyrra, en þetta var á spænsku.
Hank las það.
— Hér stendur, sagði hann við
Kay, — að ef þjónninn skilii
blýantinn eftir á borði amerísks
manns og konu, sem komi og
kaffihúsinu klukkan hálf ellefu
og panti tvo kaffi, koníak og
piparmyntulíkjör, skuli hann fá
aðra 500 peseta fyrir miðnætti.
Jæja, kannski hann fái þá nú
ekki. Okkar maður fylgist með
okkur. Hann sá þjóninn vinna
sér inn 1000 peseta.
— Já, sagði Kay. — Auðvitað
fylgist hann með. Hún minntist
raddarinnar í símanum, og um
hana fór eðlilegur hrollur. —
Getum við ekki farið aftur heim
á hótelið? spurði hún.
— Jú, á stundinni, svaraði
hann. — Næstu fyrirmæli koma
þangað Hann þagnaði.
Framhald á bls. 49.
FRAMHALDSSAGAN 6. OLLTI
BFTIIt WILLIAM OG AI OItY IIOOS
3. tbi. VIKAN 17