Vikan - 19.01.1967, Qupperneq 31

ST’ALH ÖSG'O'GN
mw
Sterk og vöndud
Verd vid allra hæfi
Gócfir greids I uski I m álar
Litaval á plastáklædi og bordplasti
Veltitappar á stólfótum án aukakostnadar
ALLT i ELDHÚSIÐ Á SAMA STAÐ
vid Ódinstorg
sími
10322
— Hvemig líður samvizku þinni?
sagði fröken Irvine.
— Prýðilega, sagði hann. — Það
eru smó flekkir hingað og þangað.
— Myndi það hjólpa samvizku
þinni, ef þú fréttir að það hafi ver-
ið altalað að Nancy Price hafi reynt
að hafa þig fyrir féþúfu.
— Ég veit það ekki, ég óska henni
alls hins bezta. Ég kæri mig ekkert
um að rasgja hana.
Fröken Irvine sagði: — Það geri
ég ekki heldur, Bridgen. Ég hefi eng-
an áhuga fyrir Nancy. Ég vona að
þú fyrirgefir að ég spurði þig að
þessu.
Bridgen sneri sér við og brosti til
hennar. Hún var töluvert minni en
hann. Hann sagði: — Ég er nú svo
vanur því að þér rekið úr mér garn-
irnar, fröken Irvine.
— Ég gleymdi mér alltaf, ég veit
ekki hversvegna. Hún fleygði síga-
rettunni á malarstíginn og steig of-
an á hana. — Ég held við verðum
að fara inn aftur, við erum komin
alveg að lóðamörkum.
— Bíðið þér, sagði Bridgen, —
fröken Irvine, bíðið andartak.
— Ég verð að fara inn. Hvað
villtu mér, Bridgen?
— Lítið þér upp, sagði hann, —
lítið þér aðeins upp ( tunglsljósið.
Fröken Irvine leit upp.
— Þér eruð falleg, hvíslaði
Bridgen.
— Mig langaði til að heyra þig
segja það, sagði fröken Irvine, —
mig langaði til að heyra það aft-
ur.
— Þér eruð falleg, sagði hann
aftur, — ég gæti horft á yður til
eilífðar.
— Ég held að þú meinir þetta,
sagði fröken Irvine.
— Guð veit að ég meina það,
sagði Bridgen. Hann rétti út höndina
og strauk um kinn hennar með
fingurgómunum. Svo beygði hann
sig niður og kyssti hana. — Ég elska
yður fröken Irvine, sagði hann svo.
í tunglsbirtunni sá hann eitthvað
glitra í augum hennar og þessar
glitrandi perlur runnu niður kinnar
hennar. Fröken Irvine var að gráta.
— Veiztu ekki einu sinni hvað ég
heiti, sagði hún.
— Kathleen, sagði hann, — ég
elska þig, Kathleen.
— Já, og ég elska þig líka, sagði
hún. — Þetta er þokkalegt ástand.
— Ég veit ekki, sagði hann, — ég
elska þig bara. Við skulum gifta
okkur.
— Hamingjan hjálpi mér, sagði
hún. — Hamingjan hjálpi mér. Þú
ert ekkert að klípa utan af þvl. Hún
hélt fast um hendur hans og tár-
in, sem runnu niður kinnar hennar,
drupu á hendur þeirra. Bridgen var
gráti næst sálfur.
Hann var algerlega glataður, ger-
samlega á valdi tilfinninga sinna.
Bridgen Cole var nú ástfangin af
konu, sem í raun og veru hafði lagt
lið til að móta hann. Tilfinningar
hans voru hreinar og innilegar.
Hann var alveg sáttur við þetta
ástand.
Fröken Irvine andvarpaði og allt
í einu var hún ( faðmi hans. Bridgen
umvafði hana, kyssti hana aftur og
aftur, með mestu varfærni og blíðu.
— Við verðum að fara inn aftur,
sagði hún. — Slepptu mér, Bridgen,
og kveiktu í sígarettu fyrir mig. Hún
fór að leita að einhverju á gang-
stígnum. — Ég hlýt að hafa misst
töskuna mína einhversstaðar hérna,
sagði hún.
Hann gaf henn sígarettu, fann
töskuna hennar og hélt á henni
meðan hún náði í vasaklút og
þurrkaði sér vel ( framan.
— Komdu, sagði hún, — við verð-
um að koma inn. Hvað á ég að gera
við þig, Bridgen. Geturðu gleymt
þessu öllu.
— Nei, sagði hann. — Getur þú
■gleymt þvf?
— Drottinn minn dýri, sagði hún,
— ég ætti að gera það. Ég ætti svo
sannarlega að gera það. Elsku vin-
urinn, slepptu mér, ég meina alveg
algerlega.
— Hvernig? sagði Bridgen.
Hún flýtti sér eftir stígnum. —
Sjáðu, sagði hún, — það eru allir að
fara heim. Fylgdu mér ekki eftir,
lofaðu mér að fara einni inn.
— Fröken Irvine! sagði Bridgen,
— lofaðu mér að tala við þig á
morgun.
— Nei, sagði hún, — mér veitir
ekki af morgundeginum og sunnu-
deginum líka til umhugsunar. Þú
kemur ekki nálægt mér, Bridgen
Cole. Hún hljóp upp þrepin að ver-
öndinni.
Bridgen náði bílnum sínum út úr
bílaþvögunni. Það var fullt af fólki
( kringum bílana. Hann sá tveggja
lita bíl Buzzy Nortons. Buzzy og
Nancy stóðu við hlið hans. Bridgen
gekk til þeirra.
— Halló, sagði Buzzy, ( hálfgerð-
um vandræðatón. — Viltu kaupa
bdinn.
— Halló, ræninginn þinn, sagði
Bridgen. — Við skulum koma,
Nancy.
— Heyrðu, hvað meinarðu? Ég ek
henni heim.
Hún kom með mér, sgaði Bridgen,
— og ég ek henni heim.
Nancy stökk upp í Oldsmobile-inn
og smeygði sér niður í sætið.
— Ég fer heim með þeim sem mér
sýnist, sagði hún.
— Jæja, þú getur ekki sagt að
ég hafi ekki reynt að gera skyldu
m(na, sagði Bridgen og ýtti við öxl-
3. tbi. VIKAN 31