Vikan - 19.01.1967, Síða 16

— Já, ég veit, en hann •—
Trask, hann er ekki mannlegur.
— Hinir eru heldur engin
prúðmenni, sagði hann. Hann
þagnaði, meðan maðin- fór fram
úr þeim, þar til hann var kom-
inn nógu langt á undan. — Svo
nú er það að byrja. Þú getur
verið viss um, að okkur er veitt
eftirför, og drengir Trasks eru
að reyna að sjá hver þar er að
verki.
— Strax?
— Það er hluti af áætluninni,
sagði Hank. — Þessvegna feng-
um við ekki fyrirmæli í gegnum
símann að fara til Posada del
Mar. Þá hefði kommúnistanjósn-
arinn einfaldlega farið þangað,
tekið sér sæti og beðið eftir okk-
m-. En svona, með því að senda
okkur fyrirmælin skriflega,
neyðast þeir til að fylgja okk-
ur eftir. Og tíminn er ákveðinn
svona seint, til þess að við höf-
um lengri tíma til að ganga,
svo þeir verði að veita okkur
eftirför lengi. Það gerir okkar
drengjum auðveldara um vik.
Og við skulum ganga eins og
við gerum það til að fá tímann
til að líða. Ertu með úr?
— NeL
— Ég skal líta nógu oft á mitt
fyrir okkur bæði.
— En ofleiktu nú ekki, sagði
Kay, svo flýtti hún sér að bæta
við. — Fyrirgefðu. Hver er nú
að gefa hverjum ráðleggingar?
en Trask tók það skýrt fram....
— Við skulum halda áfram að
gefa hvort öðru góð ráð, sagði
Hank.
— Hve mikinn tíma eigum við
eftir?
Hank leit á úrið og svaraði:
— Þrjátíu og fimm mínútur.
Við Plaza de le Cibeles beygðu
þau til hægri og gengu framhjá
Palace de Communications.
hinu furðulega, virðulega póst-
húsi, síðan áfram inn á Plaza
de la Independencia. Þau gengu
hægt umhverfis stóra bogann,
sem á miðöldum var borgarhlið-
ið, framhjá járngerði Retiro