Vikan - 19.01.1967, Blaðsíða 13

henni, niður með lærinu að grönnum
fótleggjunum. Hann greip sig í því
að gizka á hvar hún nuddaði ilm-
vatninu sínu.
Bridgen, sagði hún, — hvað er
að þér.
Hann renndi sér niður í sætið,
þangað til bríkin á stólbakinu nam
við axlir hans. Svo leit hann aftur
upp og horfði beint framan í hana.
Fröken Irvine brosti við honum.
— Þú ert falleg, sagði hann og
varð sjálfur svo undrandi, að hon-
um fannst eiginlega eins og ein-
hver annar hefði sagt þetta.
— Hvað? sagði fröken Irvine, —
hvað meinarðu Bridgen?
— Je-e, sagði hann, djúpraddað-
ur — je — minn, fröken Irvine, mér
þykir þetta leiðinlegt, ég meinti
þetta ekki.
Hún kastaði höfðinu aftur á bak
og hló, svo hann sá í Ijósrauðan
efri góminn ( munni hennar.
— Þú mátt ómögulega segja að
þú hafir ekki meint þetta, sagði
hún, góði gerðu það ekki.
— Nei, nei, sagði hann — ég
meinti það. Ég vil bara ekki vera
frekur. Hann nuddaði öxlunum upp
að stólbakinu.
— O, ég held að ég sé fær um
að þekkja hvort gullhamrar eru ær-
lega meintir eða ekki, sagði hún.
Bridgen var ískalt í framan og
höfuðið var eitthvað svo létt. Hann
var dauðskelkaður yfir því hvernig
hann hafði hlaupið á sig.
— Ætli að það sé ekki bezt að
við snúum okkur að efninu, sagði
fröken Irvine. — Hvað er að þér
þessa dagana, Bridgen? Þú varst
prýðilegur nemandi.
— Ég veit það ekki, sagði hann.
Eg er eins og taugahrúga.
— Hversvegna?
Hann hristi sig. — Ég býzt við að
þetta sé eðlilegt ástand, ég er bara
farinn að reka nefið í Iffið.
— Sittu beinn og vertu ekki að
hrista þig. Það er subbulegt, og það
er ekki þitt eðli að vera subbulegur.
Þú verður nú að fara að horfast f
augu við Iffið, sagði fröken Irvine.
— Þú verður nftján ára á þessu ári,
Bridgen.
Bridgen fór að hugsa um hve
gömul hún væri. Það vocu daufar
hrukkur í augnakrókum hennar.
Þrjátíu? hugsaði hann. — Tuttugu
og átta?
— Ég veit að það er ekki þér að
kenna að þú ert ári á eftir hinum,
ég veit að fjölskylda þfn hefur verið
á stöðugum ferðalögum, þegar þú
varst yngri, sagði hún. — Þú skalt
ekki verða undrandi þótt ég segi að
einkunnir þínar hafa verið til um-
ræðu á kennarafundi. Það er engu
líkara en að þú sért að glutra þessu
síðasta ári þfnu niður. Það hefur
verið talað um það hvort það þýði
nokkuð að púkka upp á þig, hvort
það sé ekki eingöngu tímasóun.
Hann andvarpaði. — Ég hefi svo
miklar áhyggjur, sagði hann.
Fröken Irvine stóð upp. — Þú
hefur aðeins eina ástæðu til að
vera áhyggjufullur, og það er náms-
árangurinn.
Nancy beið eftir honum, þegar
hann kom fram á ganginn. — Hvað
vildi beinagrindin hún fröken Irvine
þér?
— Lifur og lungu, sagði hann.
— Hún var að reyna að kafa til
botns í mér.
— Hún hlýtur að hafa gert það,
það er ósköp að sjá hve þú ert
ræfilslegur, sagði Nancy. Svo sagði
hún eftir stutta þögn. — Ég heyrði
ekki betur en að hún væri að hlæja.
— Þú veizt nú hvernig hún er;
segir einhverja háðsglósu og hlær
svo eins og brjálæðingur.
— Hún er helvítis pest.
— Ja, mér finnst nú heldur góð
lykt af henni, sagði hann.
— Þú ert nú fyndinn, vinurinn,
þú lætur eins og þú vitir ekki hvað
ég meina.
— Komdu, sagði Bridgen, komdu
út í bílinn. Ég þarf að fara í vinn-
una, eins og þú veizt.
— Chanel, sagði Nancy, — það
er ilmvatnið sem hún notar. Það
væri hægt að ilma svona vel, ef
einhver gæfi manni glas af slfku
ilmvatni.
— Næst, þegar ég fæ útborgað,
sagði Bridgen — og vertu ekki að
tala um fröken Irvine; ég er búin
að fá meira en nóg af henni f dag.
— Þú heldur að þú sért laus við
hana f dag. Ekki aldeilis, hún og
fröken Lawlor eiga að sitja yfir á
bekkjarballinu f kvöld. Það verður
á neðstu hæðinni á klúbbhúsinu.
— Ég hélt það yrði ekki fyr en
eftir tvær vikur, andvarpaði Brid-
gen.
— Það er hlöðuballið. Ég sagði
bekkjarballið.
— Fjandinn hafi það, Nancy, ein-
hverntíma verð ég að lesa. Fröken
Irvine sagði að það stæði til að
fella mig, ef ég tek mig ekki á.
— Elskan, sagði Nancy, — þetta
er síðasta árið.
— Hvað ertu að þvæla um. Það
er eins og það eigi að stilla okkur
upp við vegg og skjóta okkur.
— En hvað þetta er ægilega fynd-
ið, sagði Nancy. — Ertu búinn að
ákveða að selja Ifkvagninn?
Það hlaut að koma að þvf að
hún segði þetta. Bridgen fór undan
í flæmingi. — Ég ætla að reyna að
ákveða það f kvöld, ég get ekki
hugsað um nema eitt f einu. Og ég
ætla að biðja þig um að kalla ekki
bílinn minn Ifkvagn.
Framhald á bls. 28.
s.tbi. vikAN 13