Vikan - 19.01.1967, Síða 26

Smáatriðin enn. Hann byrjar á öllu mögulegu, bæði úti og inni, en lýkur
aldrei við neitt. Hún gæti gengið um og skrifað iangan lista yfir trassa-
skap hans.
Unga konan var taugaveikluð
og gráti næst, og það var
greinilegt að eitthvað hafði
svipt hana jafnvæginu. — Ég
skammast mín fyrir að segja
frá því hvað kom mér til að leita
til yðar, sagði hún við lögfræðing-
inn. — Þetta virðist svo lítilsvert, en
það er nú samt sem áður orðið
þannig að ég get ekki haldið það
út lengur. Næsta sinn sem hann
tekur fram fyrir hendurnar á mér,
þegar ég er með góðu móti búin
að draga strákinn frá sjónvarpinu,
og segir.- — Lofaðu greyinu að vera
svolltið lengur, þá er ég ákveðin [
því að ganga burt af heimilinu og
koma aldrei aftur.
— Ég hefi líka oft skemmt mér
yfir skrítlunum í blöðunum, þar sem
eiginmaðurinn situr með blaðið fyrir
andlitinu, við morgunborðið . . . hélt
hún áfram. — Þér þekkið auðvitað
brandarann þar sem konan segir
við manninn bak við blaðið. — Ég
er að segja þér að sonur okkar datt
niður af þakinu og hálsbrotnaði,
og eiginmaðuinn leit upp úr blað-
inu og sagði: — Það er ágætt, elsk-
an. Þetta er nefnilega ekkert fyndið,
þegar maður upplifir eitthvað í
þessa áttina sjálfur . . .
Konan hafði á réttu að standa
— þetta virðist ósköp hverdagslegt,
og margir kinka kolli og brosa,
þegar þeir heyra slfkar sögur.
Nú eru þessi fyrirbrigði, eins og
blaðalestur við morgunborðið, og
það að mæla upp ( börnunum, tæp-
lega skilnaðarorsök. En í reyndinni
eru þessi og óteljandi önnur atvik,
sem virðast [ fljótu bragði ósköp
ómerkileg, oft ásteitingarsteinn í
ágætis hjónaböndum.
— Hvimleiður ávani ríður oft
baggamuninn í hjúskaparerjum,
segir þekktur amerískur félagsfræð-
ingur. — Ég man eftir konu sem kom
til mín til að leita hjálpar. Hún
sagði að það væri að gera út af við
sig, að maðurinn hennar hefði þann
hræðilega ávana að borða fimm til
sex pylsur á hverju kvöldi um hátta-
tímann, Þegar ég fór að tala við
konuna, kom það í Ijós að það voru
mörg og erfið vandamál, sem hún
hafði við.að stríða. Maðurinn var
ákaflega kröfuharður og (heldinn
með matarpeninga, en þetta að
háma í sig pylsur á hverju kvöldi,
það var af og frá . . . . Hún sagðist
geta þolað allt annað.
Slíkir ávanar geta haft örlaga-
ríkar afleiðingar í hjónabandinu og
eru oft ásteitingarsteinn, þótt í raun-
inni séu það önnur og alvarlegri
vandamál, sem eru hin raunveru-
lega orsök, en sem viðkomandi við-
urkennir ekki fyrir sjálfum sér, því
síður að það komi til greina að tala
um það við aðra.
Daglegar venjur okkar koma
fram á ákveðinn hátt, t.d. hvernig
við bregðumst við vissum hlutum,
hvernig við tínum á okkur spjarirn-
ar í ákveðinni röð, þegar við klæð-
um okkur á morgnanna og þær
fylgja okkur allan daginn. Við erum
i
SMAMUNf
Smáatriði. Sokkarnir hennar sem hanga
fyrir speglinum, bæta ekki skap hans í
morgunsárið.
26 VIKAN tbl-
Dagleg framkoma fólks r
hver og einn temur sér
hvimleiðar umhverfinu
ekki er tekið fyrir þær í
lega er á málum haldið.
háð þessum venjum, og svo getur
það komið fyrir að við á síðkvöldi
stöndum andspænis vandamáli, sem
krefst skjótrar aðgerðar. Það hefur
verið sagt að maðurinn sé vanans
dýr, en sálfræðingur hefur sagt: —
Maðurinn er ekkert annað en eigin
venjur, og þessar venjur eru grund-
völlur velgengni Hfs vors ....
í hjónabandi, sem er nánasta
samband sem fullorðnar mannverur
geta haft s(n á milli, er það nauð-
synlegt að vélin gangi snurðulaust,
og að hvergi fskri f henni. Hlutur og
atvik, sem enginn tekur eftir utan
heimilisins, eða í mesta lagi ypptir
öxlum yfir, geta í hnotskurn fjöl-
skyldunnar verið stórmál. Dæmin
eru rnörg.- konan sem alltaf yfir-