Vikan - 19.01.1967, Side 34

h,¥£* Mi2A
hauto^
Barninu liður vel í húdinni!
Baminu líður vel-þegar notað er Nivea babyfein.
Hin reynda móðir veit hvers vegna hún velur
babyfein handa barni slm: Þessar samstilltu fram-
leiðsluvörur - krem, olía, púður, sáþa - innihalda
allt, sem húðLeknirinn álítur nauðsýnlegt hinni
viðkvtemu húð barnsins. Börn, snyrt með babyfein,
fá hvörki sœrindi, né rauða og bólgna húð.
HIVEA
Irvine, — ég man greinilega dag-
inn þegar mér var það Ijóst að
þú varst orðinn fullorðinn. Viltu hella
í glösin, Bridgen, ég er búin að eiga
þessa flösku af Skota lengi, ég vona
að vínið sé ekki skemmt.
Bridgen rétti henni glasið. Þau
stóðu fyrir framan arininn.
— Hvað ætti ég að segja, sagði
hún, — hvað getur maður sagt við
slíkt tækifaeri? Hönd hennar skalf
svo vínið skvettist yfir fingurna.
Bridgen setti lófa sinn undir
hönd hennar. — Drekktu þetta bara,
sagði hann. Hann horfði ó hana
óstaraugum, þegar hún beygði höf-
uðið til að drekka úr glasinu, sem
hann hélt stöðugu fyrir hana, og
sál hans fann til ábyrgðar elskhug-
ans.
Þegar þau höfðu drukkið úr glös-
unum, sett hann þau á bakkann aft-
ur og tók um hendur hennar. Hún
var ósjálfrátt komin í faðm hans og
hann fann að hún skalf. — Drottinn
minn, sagði hún — Drottinn minn
dýri. Eg er þokkalegur freistari, eða
hitt þó heldur. Ég veit ekki einu
sinni hvernig ég á að fara að þessu,
ég meina að tæla þig. Ég hafði
hugsað mér þetta gert fullt af yndis-
þokka, rétt eins og konan í „Te og
samúð", aðeins einn hnappur . . . .
— Jæja, sagði Bridgen, — mér
finnst það þurfi töluvert meira til,
en að losa einn hnapp .
Hún hló, en röddin var mjúk og
eins og kafnaði í hálsi hennar og
hún nuddaði höku sinni að höku
hans. — Ástin mín, sagði hún, — þú
passar mig vel, er það ekki? Fallega
lagaðir fótleggir fröken Irvine voru
ekk færir um að halda henni upp-
réttri mikið lengur; hún baðaði
höndunum út í loftið og röddin varð
æ dýpri, þangað til hún þagnaði
alveg. — Ástin mln, hvíslaði hún.
Þú passar mig vel.
[ nóvember sagði faðir Bridgens
við hann; — Þú Iftur Ijómandi vel
út, þú hefur fitnað. Þú virðist hafa
það mjög gott.
— Eins og milljónari, sagði
Bridgen.
— Einkunnirnar hækka stöðugt,
sagði faðir hans, — hvernig ( fjand-
anum ferðu að þessu, þar sem þú
hefur næstum engan svefn?
— O, ég fæ nægilegan svefn,
sagði Bridgen.
— Þú kemur aldrei heim fyrr en
klukkan þrjú eða fjögur, þú sefur
ekki mikið hér heima.
Bridgen roðnaði. — Drottinn minn,
ég sem hélt þið væruð alltaf í fasta
svefni, ég meina, eftir tvö eða þrjú
fyrstu skiptin, þegar þú sagðir ekki
orð við þvf.
— Jæja, jæja, sagði faðir hans.
—Heyrðu, sagði Bridgen, — ég
vona að þetta eigi ekki að vera
uppgjör?
— Láttu ekki eins og kjáni. Gæti
ég stöðvað þig, ef ég reyndi það?
— Nei, herra, það væri ekki til
neins.
— Jæja þá, ég vona bara að hún
sé ekki gift.
— Nei, sagði Bridgen, — og hún
34 VIKAN 3-tbl-
vill ekki heldur giftast mér.
— Hvað segirðu! sagði faðir
hans. Svo fór hann að hlæja —
Hversvegna ekki?
— Hún segist vera of gömul fyrir
mig og það myndi eyðileggja líf
mitt. Hún er aðeins 27, sagði hann.
— Ég hef verið að reyna að fá hana
til að koma með mér heim og
heilsa upp á ykkur, en hún vill það
ekki. Ég skil ekki hversvegna.
— Ég vona bara að þú ætlist
ekki til að ég geti skýrt það fyrir
þér, sagði faðir hans. — Eigum við
þá ekki bara að láta það sitja við
það að þú sért heppinn að vera
aðnjótandi yndisþokka fullvaxinnar
konu.
Yndisþokki fröken Irvine var
margþáttaður í augum Bridgens-.
Það var yndislegt andlit hennar á
hvítum koddanum, andlitið á elsk-
unni hans. Töfrandi var grannur
líkami hennar, ekki sízt við arin-
eld. Töfrar fröken Irvine voru svo
ótrúlega margir og fíngerðir, ekki
sízt lítil en fallega mótuð brjóst
hennar og fagurlega iagaðir fæturn-
ir, sem hvfldu svo ótrúlega létt í
lófa hans, eins og þeir gætu dansað
í lausu lofti.
Allt var þetta gróðamegin fyrir
Bridgen Cole; brautin rósum stráð.
Einkunnir Bridgens hækkuðu, vegna
þess að fröken Irvine lét hann lesa
á kvöldin, þegar hann var hjá
henni og hann var alltaf hjá henni
á kvöldin. Bridgen sat við skottholið
hennar, en hún sat fyrir framan
arininn og las. Heilsa Bridgens var
í prýðilegu standi, vegna þess að
hann fó alltaf snemma að sofa hjá
fröken Irvne, naut töfra hennar og
svaf svo vært eins og barn, þangað
til hann reis upp undir morgun. Það
var Ijúfsárt, en hann huggaði sig
við það, að hann hitti hana aftur
á morgun. Hann gekk, í næturkuld-
anum meðfram nokkrum blokkum,
þar sem hann hafði falið bílinn
sinn, ók svo heim og var sofnaður
aftur eftir hálftíma.
Einn laugardagsmorgun reis frök-
en Irvine upp með andfælum.
— Hamingjan hjálpi mér, sagði
hún, — elskan mín ég hefi gleymt
að stilla klukkuna, það er kominn
bjartur dagur.
Hann reis upp; fröken Irvine stóð
við gluggann, eins og hún væri að
hugsa upp eitthvert ráð. — Ég þori
ekki að láta þig fara núna, sagði
hún. — Hvað á ég að gera ef ein-
hver kemur ( heimsókn?
— Ég gæti falið mig 'hérna inni,
sagði hann.
— En gæti ég leynt því að þú
værir hér?
Bridgen stökk út úr rúminu og
tók hana ( faðm sinn. — Það er
ekki víst að nokkur komi, fólk fer
ekki svo mikið í heimsóknir á
morgnana.
Hún hallaði sér að öxl hans.
Hræðslan hafði yfirgefið hana.
Hendurnar, sem alltaf voru á hreyf-
ingu, struku yfir bringu hans og svo
yfir andlitið á honum. Bridgen tók
um aðra hönd hennar og kyssti
hana. Hendur hennar voru eins og
öll stúlkan, fagurlega mótaðar. —
Þú ert svo falleg, Kathleen, sagði
hann. — Hugsaðu þér þessa dýrð,
að vakna upp og sjá þig standa
hér við gluggann, í sólinni. Hann
langaði til að kyssa hana á munn-
inn, en kyssti hana á hálsinn. — Ég
verð að fara og skola munninn,
tautaði hann.
— Elskan mín, sagð hún, — það
þarf ég líka að ,gera. Hún tyllti sér
á tá. — Farðu líka í sturtu. Við
skulum eiga yndislegan dag saman.
Síminn hringdi. Fröken Irvine
skalf í örmum Bridgens.
— Þetta er bara síminn, sagði
hann, — vertu róleg.
Bridgen horfði á hana, meðan
hún talaði i símann. — Þetta er
fyndið, hugsaði hann, — þetta er
eins og mynd á dagatali. Nakin
stúlka við síma. En fröken Irvine
var ekkert að gera sig til, hún var
bara eitthvað svo varnarlaus. Brid-
gen náði í sloppinn hennar og hélt
honum að henni meðan hún fór í
ermarnar.
— Lawlor, sagði hún, — þú
myndir líka vera skrítin, ef þú vakn-
aðir upp við simahringingu. Já,
væna mín, ég er alein og ég er að
verða dálítið þreytt á þessum spurn-
ingum. Ég get ekki gert við því þótt
ég hafi skánað ( húðinni, — mér
þykir það leiðinlegt, en ég er með
svo mikinn höfuðverk að ég ætla
að taka aspirin,og stinga mér svo í
rúmið aftur.
Hún var lengi að losna við fröken
Lawlor. Svo settist hún á rúmstokk-
nn. — Þetta eru nú meiri lygarnar,
sem maður verður að hafa f frammi.
Elskan mín, heimurinn er að ná í
okkur, skriða f kringum okkur.
— Látum okkur þá mæta honum,
sagði Bridgen. — Við skulum gifta
okkur.
— Við höfum talað um það áð-
ur, fram og aftur. Við skulum ekki
byrja á því að nýju.
— Já, en mig langar til að giftast
þér.
— Vinur minn, ég elska þig, en
ég vil ekki eyðileggja Iff þitt. Ég
hefi sagt þér það að ég verð orðin
miðaldra, þegar þú ert að verða
fullþroska maður.
— Þú ert brjáluð að segja þetta,
sagði Bridgen.
Hún beygði höfuðið og fór að
gráta. — Já, sagði hún, — ég veit
það, — hve lengi heldurðu að heim-
urinn láti okkur i friði, vinur minn?
Heimurinn hrundi yfir þau, að-
eins fimm dögum síðar. Skólastjór-