Vikan - 22.03.1967, Qupperneq 29

dóipsmálaráðherrann hefði litið eins á málin og að þeir
iiefðu „rætt vandamál þau, sem fyrir liendi voru vanda-
mál, sem voru sérstaklega áríðandi sökum þess, að á þeirri
slundu hÖfðum við engar upplýsingar fengið um ástæðurn-
ar i'yrir launmorðinu eða annað, sem hugsanlegt var að slæði
í sambandi við það.“
1 raun og veru svaraði lvennedy fáu. Hann var ekki meðal
þeirra, sem ólu með sér grun um víðtækt samsæri, og hann
skildi elcki livert Johnson var að fara.
„Fjöldi fólks hérna lítur svo á, að ég eigi að sverja mig
inn tafarlaust,“ sagði nýi forsetinn og fikraði sig nú nær
kjarua málsins. „Hefurðu iíökkuð við það að athuga?“
Kennedy varð liissa. Það var aðeins ldukkutimi og kortér
síðan hann frélti fyrst um skotin i Dallas og minna en klukku-
stund siðan hann frétti að bróðir lians liefði blotið ólífis-
sár. Sem dómsmálaráðherra gat hann ekki séð, að eiðtakan
væri svo áríðandi, og af persónulegum ástæðum hefði liann
kosið að fresla h'enni, þangað til lík bróður hans hefði verið
flutt heim.
„Albert Thomas, þingmaður, álítur að ég eigi að sverja
eiðinn hér,“ sagði Jolmson, ákvörðun sinni lil stuðnings.
„Og fjölmargir aðrir eru á sama máli.“ Ekkert svar barst
enn frá símanum við sundlaug Kennedys. Kennedy andmælti
ekki; hann sagði ekkert. Johnson fór þá aftur að tala um
hugsanlegt samsæri og fór svo fram á upplýsingar. Sam-
kvæmt frásögn Youngbloods spurði hann „hvenær og hvern-
ig bann ælti að vinna embættiseiðinn.“ Kennedy heyrði hann
spyrja: „Hver gæti tekið af mér ciðinn?“
„Ég skal með ánægju komast að þvi og láta þig svo vita,“
svaraði liann.
Hann bað símastúlkuna að gefa sér samband við stað-
gengil sinn, Nick Katzenbách. Við Nick sagði hann: „Lyndon
vill sverja forsetaeiðinn þarna niðri í Texas og vill vita hver
geti lesið lionum eiðstafinn.“
„Ef ég man rétt, geta það allir, sem eið taka samkvæmt
lögum sambandsríkisins eða einhvers einstaks rikis.“ sagði
Katzenbach. „Viltu bíða i simanum meðan ég geng úr skugga
uin það?“
Bob gerði það, og Nick hringdi i annan síma og náði sam-
bandi við Harold Reis í deildarskrifstofu lagaráðsins. „Þetta
er rétt,“ sagði Reis. Hann minnti lvatzenbach á að faðir
Coolidges, friðdómari, hefði lesið honum eiðstafinn, og bætli
við: „Svo er eiðurinn auðvitað í stjórnarskránni.“
Hann var maðurinn, sem Jolmson hefði átt að snúa sér til.
Fjölmargir ágælir lögfræðingar, jiar á meðal Robert Kenne-
dv, voru svo yfirkomnir að þeir höfðu gleymt, hvar þeir
gátu gengið að eiðnum.
Meðan Jolmson beið þess að dómsmálaráðlierrann hringdi
lil baka. nolaði hann aðra síma til að reyna að verða sér úti
um þær upplýsingar, sem kynnu að vera i einhverju ein-
• taki af The World Almanac. Meðan hann var á tali við
McGeorge Rundy, ráðunaut forsetaembættisins, hafði Nick
Kalzenbach samband við Rob Kennedy og staðfesti að skoð-
un sin vaui rétt. „Þá ætli hver dómari sem væri í þjónustu
sambandsríkisins að gela það?“ spurði Kennedy.
„Hver sem væri, þar á meðal einhver liéraðsdómarinn.
Nick bætti við. „Ég geri ráð fyrir að hann vilji Söru
Hugbes.“ Sarah var frá Dallas, og hann mundi að .Tolmson
hafði lagl sig mjög fram um að koma henni í embættið.
Roberl Kennedy, sem staddur var í bókaherbergi sínu,
liafði samband við símastúlku í Hvíta húsinu, sem rauf
samtal þeirra Jolinsons og Bundys og gaf nýja forsetanum
samband við dómsmálaráðherra hans. Ekki er að fullu ljóst,
livað þeim fór á milli. Tvær útgáfur eru til af þessu samtali
þeii ra Jolinsons og Kennedys. Samkvæmt þvi, sem Johnson
sagði síðar frannni fvrir Warren-nefndinni, ráðlagði Kenne-
dy honum „að eiðtakan yrði látin fara fram án tafar, áður
en lagt yrði af stað til Wasliington, og að lögmaður í þjón-
ustu Bandaríkjanna ætti að lesa eiðstafinn.“ Minni Young-
bloods er dálitið þokukennt varðandi þella atriði. Hann bef-
ur tillmeigingu til stuðnings við framburð yfirmanns síns,
með takmörkunum þó, og segir sem sall er, að liann hafi
aðeins heyrt í öðrum þeirra, sem ræddust við. Kennedy, sem
var við hinn enda línunnar, man ekki til þess að liafa mælt
með að atliöfnin færi fram án tafar, enda liefði slik afstaða
verið i ósamræmi við skapsmuni lians þá stundina. Hann
man ekki betur en að hann hafi sagt; „Það getur hver sem
er lesið þér eiðstafinn. Kannski þú viljir leita til einhvers
dómaranna þarna niðri frá, sem þú skipaðir. Einhver þeirra
gæti gerl það.“ Ed Gutliman, sem var hjá honum þessa
stundina, styður vitnisburð hans.
Ivennedy var spurður hvernig eiðurinn liljóðaði.
„Þú getur fengið að sjá eiðinn,“ sagði hann. „Það verða
engin vandræði með eiðinn, þeir geta fundið hann.“
„Ágætt,“ sagði Johnson og lagði á.
En þetta var ekki nógu gott. llann vanlaði eiðstafinn enn.
í káetunni sagði Cliff Carter, ráðunautur .Tohnsons, við
Marie Felnner: „Þú ættir að fara inn, hann er i símanum.“
Hún sá .Tohnson sitjandi á rúmsendanum og settist á stól
beint á móti. Borðið og síminn voru á milli þeirra.
„Skrifaðu þetta,“ sagði Johnson við liana. Hann las fyr-
ir stutt ágrip af viðtölum sínum við ráðunaut sinn Walter
Jenkins, McGeorge Rundy og dómsmálaráðherrann. Síðan
sagði hann: „Nú. Við skulum ná i Waddy Bullion.“ J. W.
Rullion átli heima i Dallas og hafði verið lögfræðingur frú
Jolmson um tuttugu og þriggja ára skeið. Ritari hans gaf
þær upplýsingar að liann væri staddur i Shreveport í embætt-
iserindum. „Náðu í Söru Huglies“, sagði Johnson.
Aðstoðarmaður Söru, Jolin Spinuzzi, sagði hana vera
1'jarverandi — síðast þegar hann vissi lil hennar var hún á
leið til hádegisverðarins í Verzlunarmiðstöðinni. Nýi for-
setinn tók simtólið af ritara sínum. „Þetta er Lyndon John-
son,“ sagði liann gagnyrtur. „Hafið upp á henni“. Síðan
sagði hann við Marie: „Reyndu að ná í Irv Goldberg.“
Goldberg var annar lögmaður þar á staðnuin og hafði
reynzt Johnson traustur baráttufélagi í mörgum pólitísk-
um herferðum í ríkinu. Þessa stundina sal hann heima lijá
sér og horfði á sjónvarp. Siminn liringdi og ritari lians sagði
æst: „Hvita búsið í Dallas er að revna að ná í yður.“ Rödd
hennar dó út og um liríð lieyrðist aðeins sónn, því samband-
ið var mjög slæmt. Loks heyrðist óskýr, en kunnugleg rödd
niæla svo. „Þetta er Lyndon. Finnst þér að ég ætti að sverja
embættiseiðinn hér eða í Wasliington?“
Irv lmgsaði sig um í skvndi. „Eg held þú ættir að gera það
hér.“
„Hver ætti að lesa mér eiðstafinn?"
„Sarah Hughes.“
„Við erum að reyna að há henni liingað. Reyndu það
líka.“ .
Barefoot Sanders, sem var lögmaður, liefði átt að geta út-
vegað eiðtextann. En hann hafði sökkt sér niður í aðrar laga-
greinar í von um að finna á þeim einhverja króka, sem mætti
nota til að draga morðingjann fyrir sambandsdómstól, þeg-
ar hann fyndist. Hann sat og stritaðist gegnum lagasltræð-
ur frá þremur bókasöfnum, þegar skrifstofumaður einn skaut
i2'tbI- VIKAN 29