Vikan - 22.03.1967, Síða 42

DOM ESTO
Drepur sykla!
Domestos er sterkt, fjölvirkt, sýklaeyðandi
hreinsiefni. Notkun þess tryggir hreinlæti.
Tvær flöskur af Domestos ættu ávalt aö
vera til á hverju heimili. Ein í eldhúsinu—
önnur í baðherberginu.
Domestos
DREPUR ALLA þEKKTA SYKLA
X DOMl/lCE 7X31
ég hélt að ég væri bara einn
hlekkur í keðjunni...
— Svo að það var þess vegna
sem þú gazt ekki gert þér ljóst
hvort kossinn var venjulegur
mistilteinskoss eða eitthvað
meira? Þetta hlýtur að vera skýr-
ingin? Veiztu hve lengi ég hefi
verið á þessar skrifstofu? Sex
ár. Ég ætla að reyna að fá annað
starf, svo ég geti unnið mér álit
sem heiðarlegur giftur maður.
Jili hélt fyrir eyrun.
— Hættu! Ég verð að fá að
hugsa mig um.
Jimmy tók hana í faðm sinn,
þrýsti henni að sér og sagði:
—Við skulum fá þetta á hreint
strax; ef þér finnst þú þurfir
umhugsunarfrest, þá skaltu fá
hann. Héðan í frá held ég mig í
návist við þig, til að geta sagt
þér í sífellu hve heitt ég elska
þig.
Svo kyssti hann hana .. í þetta
sinn var hún ekki í neinum vafa.
Þetta var ekki neinn mistilteins-
koss ....
*
Með myndavél
í eldlínunni
Framhald af bls. 11.
faedd. Ég hefi verið fimm ór í Af-
ríku, í Guineu. Sonur minn er fædd-
ur þar. Ég var aðeins 17 ára þegar
hann fæddist. Ég skildi við mann-
inn minn þegar ég var tuttugu og
eins árs, flestar stúlkur giftast ekki
fyr en eftir þann aldur. Maðurinn
minn fyrrverandi fékkst við bygg-
ingar, og ég aðstoðaði hann. Eftir
að við skildum fór ég til Parísar,
því að ég vildi ekki vera í Nizza.
Og svo gerðist það fyrir einskæra
tilviljun að ég varð sýningarstúlka
hjá Chanel. Jafnframt voru teknar
af mér myndir fyrir vikublöð. Við
þetta undi ég mér ágætlega f tvö
ár, þá fór mig að langa til að gera
eitthvað annað. Ég fór að læra á
bíl. Ég eignaðist M.G., og síðan
ágætan Jagúar. Ég hefi ákveðið að
hætta alveg að vera sýningarstúlka
og Ijósmyndafyrirsæta, ég er ný-
lega hætt því fyrir fullt og allt. Það
er mjög auðvelt að halda áfram
því sem komið er upp í vana, en
mig langaði til að komast burt frá
París. Ég ætlaði að fara landleið
frá París til Peking.
Verður sú ferð farin?
Kínverjar svöruðu mér neitandi.
Þá ætlaði ég að fara leiðina frá
París til Vladivostok. í Moskvu sá
ég Gromyko og frú Krústjoff, síðan
eru tvö ár, því að þetta var stuttu
áður en Krústjoff var settur af.
Berið þér vopn á vígstöðvunum?
Nei, Bandaríkjamenn skilja ekk-
ert í því að ég skuli ekki einu sinni
hafa skammbyssu. Fréttaritari þarf
ekki og á ekki að vera vopnaður.
En bandarísku hermennirnir hafa
kennt mér að fara með ýmisleg
vopn, þeir segja það vera miklu
vissara, því að engin viti hvað fyrir
kann að koma. Ég bað um leyfi til
að fara með þeim í leiðangur og
eftir tvo eða þrjá daga voru þeir
ásáttir með að lofa mér að fara
með þeim. Þér vitið að sérhver
hernaðaraðgerð hefur sitt sérstaka
nafn og vietnamski túlkurinn stakk
upp á því að ein þeirra væri látin
heita í höfuðið á mér, það mætti
vel góðri lukku stýra. Og svo var
það gert og þeir misstu engan
mann. Einu sinni gengum við í viku
í hellirigningu, án þess að nokkru
sinni stytti upp. Það var skelfilegt.
Við og við var verið að skjóta á
okkur úr launsátri, en ekki tókst að
hafa upp á þeim sem að því voru
valdir. Við komum heim aftur klukk-
an sex að kvöldi, dauðuppgefin. Að
ganga allan daginn, í hellirigningu
án þess að sjá nokkurn óvin, það
tekur á taugarnar. Manni finnst
þetta vera að vinna fyrir gýg.
Þér hafið náð í margt fróðlegt í
myndina yðar?
Ekki nógu margt. En samt mesta
fjölda af myndum. Ég náði í mynd-
ir af Marine, úr sjöunda flotanum.
Ég fékk að fara út í það skip. Þér
vitið að í sjóhernum er það gömul
venja ag leyfa engri konu að sofa
úti í skipi, því að það á að vera
ólánsmerki. Og þegar ég sagðist
vilja fara út í eitthvert skip í sjö-
unda flotanum, var mér sagt að
það væri óhugsandi. Svo leið mán-
uður, en þá var þetta leyft. Þeir
sögðu: „Nú þekkjum við yður, þér
megið fara". Svo gisti ég úti í þessu
skipi. Ég fékk að koma í klefa skip-
stjórans og mér var gefin afarstór
kaka.
Þeir hafa verið góðir tvið yður,
svona yfirleitt?
Það má nú segja. Hér er eitt
dæmi, sem raunar er dálítið skringi-
legt. Eftir að ég kom til Viet-nam
hef ég þyngzt um 5 kíló, því að ég
þori ekki annað en eta fyrir ókomn-
um sulti, og jafnvel þótt ég væri
í eldlínunni, fékk ég mér oft bita.
Bæði vietnamskir og bandarískir
hermenn buðu mér af nesti sínu,
hvenær sem tækifæri gafst, gerðu
sér ferð til þess þó að þeir væru I
nokkurri fjarlægð. Ég kunni ekki við
að neita þessu, ekki sízt þegar mað-
urinn hafði gert sér ferð um svo
42 VIKAN
12. tbl.