Vikan - 29.02.1968, Qupperneq 11

„Nei, ég hef aldrei beð-
ið mér manns. Hins veg-
ar hugsa ég, að það hafi
ekki margir farið eins að
bónorði og karlinn minn,
þegar hann tók mig að
sér. Viltu heyra það?“
v__________________________/
svo lánaðan bílinn hjá pabba og
bauð vini minum í bíltúr. Ég var
alveg óvön, eins og gefur að skilja
og ekki laus við að vera nervus,
enda byrjaði ég á að strjúka
framstuðarahorninu utan í hom-
staurinn heima, þegar ég bakk-
aði frá bílskúrnum. Svo drap ég
náttúrlega á næstum í hvert
skipti, sem ég ætlaði af stað, eða
var svo sein á mér að allt var
komið í óefni, þegar ég loksins
komst af stað.
Fljótlega ók ég þvert yfir aðal-
braut fyrir röð af bílum sem áttu
réttinn og fór í öfuga einstefnu-
akstursgölu. Þar stöðvaði mig
lögregluþjónn og spurði, hvort
ég þekkti ekki svona merki, sem
þá var öðru vísi en núna, stóð
á því Allur akstur bannaður. Mér
varð svo mikið um, að ég fór að
bakka, og bakkaði auðvitað utan
í bíl, sem stóð við götuna. Lög-
regluþjónninn skrifaði mig upp,
en þegar ég ætlaði svo að fara
af stað aftur, tók vinur minn í
handlegginn á mér og sagði, ó-
sköp rólega: — Heyrðu, ég held
það sé bezt að ég stýri fyrir þig
héðan í frá.
Svo ýtti hann mér inn fram-
sætismegin og ók heim til mín
með krambúleraðan bílinn.
Mér datt ekki 1 hug að taka
þetta sem bónorð, og þú getur
nærri, að ég varð hissa, þegar
hann kom nokkrum dögum
seinna og leiddi mig með sér inn
til gullsmiðs. Ég leit steinhissa
á hann, þegar hann bað um að
fá að sjá trúlofunarhringa. Ég
hélt, að það væri bónorð hjá hon-
um. En hann sá á mér svipinn
og sagði: — Já, vorum við ekki
búin að ákveða að ég stýrði fyrir
þig?
Og það hefur hann gert svika-
laust.
Næsta rödd var nokkru eldri.
Ég skýrði frá erindinu. — Nei,
ég hef aldrei beðið mér manns,
sagði konan. Það er kannski þess
vegna, sem ég er ógift ennþá,
komin á fimmtugsaldur. En ég
veit um konu, sem hefur beðið
sér manns, og ef þér viljið, skal
ég biðja hana að hringja í yður
og segja yður söguna, ef hún
fæst til þess.
Mér datt ekki í hug, að konan
fengist til þess. Enda leið dag-
urinn, og engin kona hringdi til
að segja mér hvernig hún hefði
beðið sér manns. Næsti dagur
líka. Svo kom helgi. Á mánu-
deginum hringdi kona; hún hafði
elskulega og þýða rödd. Hún
sagði eitthvað á þessa leið:
„Svo í'ór mér að finnast
hann leitast við að haga
því þannig að hann sæti
hjá mér, og ef við geng-
um á fjöll í ferðalögum
var liann gjarnan í nánd
við mig, en gætti þess
eftir beztu getu, að við
yrðum aldrei alveg ein.“
l ________ /
„Beðið mér manns? Ég
er nú hrædd um það. Ég
er alltaf að því. Viltu
koma og finna mig?“
V___________________________ý
— Vinkona mín bað mig að
segja yður frá því, þegar ég bað
mér manns. Hafið þér nokkum
áhuga fyrir því?
Jú, það hafði ég.
— Það er eiginlega mest for-
saga, sagði hún, svo þér skilj-
ið hvers vegna ég tók af skarið.
Hann var afar óframfærinn og
hræddur við stúlkurnar, en á
hinn bógimi mjög skemmtilegur
í hóp og hrókur alls fagnaðar,
Framhald á bls. 39.
9. tw. yxKAN 11