Vikan - 29.02.1968, Qupperneq 15

— Allt í lagi. Hann ók aftur
heim að mótelinu. Barbara var
ekki í herberginu sínu. Hann
skildi bílinn eftir og gekk niður
í miðborgina og fann hana i lít-
illi veitingastofu, eina við borð.
Hún dauðhrökk við, þegar hann
settist við hliðina á henni og þeg-
ar hann nefndi nafn hennar
brosti hún snöggt og hlýtt.
Eftir að hann hafði pantað
matinn og þjónustustúlkan var
komin úr heyrnarfæri sagði
hann: — Ég get sagt þér svolít-
ið. Hann sagði henni frá Phelps.
Svo sagði hann: — Ég er næstum
reiðubúinn að strika yfir hann,
án þess að hnýsast frekar í það.
Ég veit að þú ert ekki ýkja hrif-
in af þessu fólki, en kannske
gætirðu hringt í einhverja af
þessum konum sem þú hittir,
sagt þeim að þér leiddist, kríað
þér út heimboð og gáð hvort þú
kemst að einhverju. Heldurðu
að þú gætir það? Hún rétti fram
hendurnar með lófana upp.
— Hvað viltu?
— Pening til að hringja fyrir.
Hún kom aftur fimm mínútum
seinna. — Það svaraði ekki hjá
Yates fólkinu svo að ég reyndi
frú Keaver. Það hreif. Það á að
verða smá uppörvunarboð fyrir
ICelsey í kvöld. Þeim er sönn
ánægja af því að hafa mig með.
Aðeins fáeinir, nánir vinir.
Keaver nær í mig og flytur mig
aftur til mótelsins. Ég sagðist
verða að vera hér um kyrrt nokk-
urn tíma, því leiðinda trygginga-
skarfur hefði verið að reyna að
sanna að þetta hefði verið sjálfs-
morð. Hún varð skelfingu Iostin.
Var þetta ekki í lagi?
— Fullkomið. Ég vona að þér
sé þetta ekki of þvert um geð.
Allt í einu varð hún eins og
tvíátta. — Mér er það ekkert
þvert um geð. Það sem ég kvíði
hins vegar fyrir er að fara í
gegnum það sem Lucille skildi
eftir sig. Ég verð að gera það
seinni partinn í dag. Ég var að
tala við herra Ennis. Hann var
lögfræðingur Lucee. Hann sagði
mér frá ávísanareikningnum
hennar, bílnum og öllu því. Ég
verð að tína sundur það sem ég
á að fara með til baka og það
sem ég á að gefa. Það er frá-
gengið að ég fái iykilinn hjá frú
Carey.
—- Væri þér sama þótt ég
kæmi þangað með þér?
— Ég vonaði að þú myndir
segja það.
— Ég gæti þurft að skilja þig
eftir þar og koma aftur seinna.
— Þegar ég er komin í gang
verður allt í lagi.
Breckenridge átti stefnumót
klukkan 6.30 við manninn, sem
hafði tilkynnt slysið. Maður
þessi bjó ásamt fjölskyldu sinni
í litlu einbýlishúsi, vestan við
borgina. Hann hét Bill Maple og
vann á næturvaktinni í rafstöð-
inni. Hann var að raka saman
laufi í litla garðinum sínum
þegar Breckenridge lagði bílnum
upp við húsið. Maple kom til
hans og þeir stóðu upp við bíl
inn meðan Maple sagði honum
sögu sína.
— Við höfum farið á þennan
stað til að synda og njóta úti-
vistarinnar, mörg hundruð sinn-
um. Bezta ströndin er við fyrsta
afleggjarann i suður. Klukkuna
vantaði um það bil tuttugu mín-
útur í tvö, þegar við komum
þangað, ég og Peggy og krakk-
amir tveir. Við borðuðum há-
degismat, hérna heima fyrst. Það
var ekki að vita nema þetta yrði
síðasti sunddagur ársins. Ég var
svo sannarlega hissa að sjá bíl
þar. Við vorum i sundfötunum
innanundir eins og venjulega.
Krakkarnir hlupu beint að holu
tré, þar sem þau höfðu falið
eitthvað. Við Peggy gengum nið-
ur að ströndinni. Það hafði rignt
nóttina áður og ströndin var
hrein. Það var ekki allt útatað
í fótaförum, eins og venjulega.
Ég ætlaði að fara beint i vatnið
en Peggy þreif í handlegginn á
mér. Hún var eitthvað svo skrýt-
in. Þegar ég litaðist um fannst
mér eitthvað svo skrýtið líka,
eða ötlu fremur draugalegt.
Þarna var handklæði, sandala-
skór, strandtaska og lítið fitvarp
og það var opið og spor eftir
nakta fætur niður eftir vatnsyf-
irborðinu, en enginn sjáanlegur
úti á vatninu. Þetta var einn af
þessum sólardögum, þegar móða
er í lofti, svo maður sér ekki
eins tangt og manni finnst að
maður ætti að sjá. Bíllinn var
með númeraplötur héðan úr
borginni. Við hinkruðum við.
Ég hóaði nokkrum sinnum. Svo
óð ég út í og reyndi að sjá eins
langt meðtram ströndinni og ég
gat. Það var ekkert lífsmark að
sjá. Ég fór að hinum bílnum og
flautaði nokkrum sinnum. Peggy
vildi Játa mig hringja á lögregl-
una þegar í stað. Mér datt í hug
að bálur hefði komið og hún
hefði farið upp í bátinn og ég
vildi ekki gera mig að fífli með
því að hringja í lögregluna að
nauðsynjalausu. En loks skildi
ég Peggy eftir þarna með krakk-
ana og fór upp á aðalbrautina,
að fyrstu bensínstöðinni og
hringdi. Lögreglan tók þetta al-
varlega. Þeir voru ftjótir að
koma. Þetta kvisaðist út og hóp-
ur af fólki kom niður að vatn-
inu líka. Það tók nokkum tíma
að koma bát þangað og setja
hann á flot, svo kom sjúkrabíll
með öndunartækjum. Einn lög-
reglumannanna var með frosk-
mannsútbúnað og hann fann
hana eftir svo sem fimm mínút-
ur. Peggy hafði vit á því að
koma krökkunum burt og loka
þau inni í bílnum, en ég sá hana,
þegar hún var borin í land og
ég vildi óska að ég hefði ekki
gert það. Ég heyri ennþá tónlist-
ina í litla útvarpinu og sé fyrir
mér hvað hún var einkennilega
blá.
— Þér sáuð fótaförin. Mynd-
uð þér segja að hún hefði hlaup-
ið beint í vatnið?
— Nei, ég tel að hún hafi lagt
frá sér dótið og gengið niður að
vatninu, hvorki hratt né hægt.
Það var eins og sirka svona milti
faranna. Þetta voru fimm spor
og svo máðust þau út, þar sem
vatnið skolaði sandinn.
—- Tókuð þér eftir nokkrum á
ferli á þessum slóðum eða í nánd-
inni, þegar þér komuð fyrst?
— Nei, og það er ekki víst að
ég hefði tekið eftir því þótt svo
hefði verið. Því þegar maður
kemur á stað eins og þennan
hugsar maður um það eitt hvort
hann sé krökkur af fólki. Ég ...
ég efast um að við syndum oftar
frá þessari strönd.
— Er þetta á nokkurn hátt
hættuleg strönd?
— Þetta er bezta strandsvæð-
ið hér í grenndinni, herra Brec-
kenridge.
— Hafið þér nokkurn tíma séð
hana þar áður?
— Líklega svona fjórum sinn-
um síðastliðið sumar. Ég man
eftir því að einu sinni var hún
ein en í hin skiptin var hún með
herra Skip Kimberton.
— Herra Maple, ég þakka yð-
ur kærlega fyrir. Þér eruð mjög
athugull.
Þegar hann hringdi aftur á
skrifstofu Skip Kimberton svar-
aði ungfrú Jackman honum að
hann gæti komið við á skrifstof-
unni um sexleytið. Þá ætlaði
herra Kimberton að gefa sér
tíma til að tala við hann. Hann
gæti þurft að bíða ögn, en það
væri þægilegasti tíminn. Hann
kom aftur til íbúðar Lucille um
hálf fjögur. Barbara var við eld-
húsborðið og var að rannsaka
innihald læsts málmkassa og
gimsteinaskríms. Hún var róleg
Framhald á bls. 40.
9. tbi- VTKAN 15