Vikan - 18.04.1968, Blaðsíða 17

— Ekki nöldra, Dobie! Ég
hata nöldur. Ég vil sitja hér og
hvergi annarsstaðar. Ég vil
komast burt frá húsinu.
Það gat stúlkan sem lá á hleri
afar vel skilið. Höllin var þung
og drungaleg með kuldalega og
fráhrindandi framhlið, var lík-
ari virki en heimili, þar sem
fólk gat átt heima og látið sér
líða vel.
Borðið var sett við hliðina á
henni og Dobie gerði það sem
hún hafði fengið fyrirmæli um
að gera ekki. Hún hélt áfram
að nöldra.
— Sjalið, Lady Macfarlane,
— jú, það er nauðsynlegt. Jafn-
vel þótt það sé hlýtt í veðri get-
um við ekki farið of varlega.
Á ég ekki að hrista koddana?
— Ég verð að fara, sagði
Rick. — Ég þarf að koma miklu
í verk í dag, svo ég verð að
biðja þig að hafa mig afsakað-
an.
Hann lagði höndina á öxl
hennar, eitt andartak, snéri sér
síðan við og gekk aftur heim
að höllinni, hún horfði á eftir
honum og línurnar í hrukkóttu
andlitinu mýktust. Það leyndi
sér ekki að hún var mjög háð
honum, en hann var einnig mjög
háður henni?
f þorpinu var sagt að Lady
Macfarlane hefði verið hörð og
einkar hræðileg, þegar hún var
í blóma lífsins. Nú var hún
þýð og veikluleg, og næstum
gagnsæ af elli og veikindum og
röddin var mjó og máttlaus. En
virðingunni hélt hún enn, það
leyndi sér ekki á báðum kon-
unum sem með henni voru. Þær
lækkuðu raddirnar, þegar þær
sáu að hún hallaði sér aftur á
bak og lokaði augunum.
— Mér finnst einnig að hún
ætti að sitja nær húsinu, hvísl-
.aði frú Griffin. — Ef hún
sofnar getur hún meira að segja
runnið niður úr stólnum og þá
skellir hann skuldinni á okkur.
— Ég sef ekki og ég ætla alls
ekki að hrynja ofan úr stólnum.
Farið nú og hættið þessari
heimsku. Ég vil lesa blöðin mín
í friði.
Hún setti á sig gleraugun og
tók eitt tímaritið, en um leið
og konurnar voru horfnar lagði
hún það frá sér aftur. Hún sat
grafkyrr með hendurnar spennt-
ar um hnén og fjarrænan svip á
andlitinu. Varir hennar bærðust
og hún tók að tauta lágt með
sjálfri sér:
— John, elskan mín, ég hélt
að þær ætluðu aldrei að fara.
Dobie er alltaf svo athafnasöm
og gerir mig svo þreytta. Ég hef
aldrei haft þolinmæði með þeim
sem eru einfaldir og Dobie er
svo einföld.
Hún þagnaði og það leit út
fyrir að hún hlustaði á eitthvað
sem aðeins hún gat heyrt •—
rödd sem hvergi var til nema 1
minningum hennar.
— Ég ætti að vera þakklát, en
hún leggur svo hart að sér að
halda í mér tórunni að það
þreytir mig.
Hún þagnaði aftur og svo and-
varpaði hún þunglega.
— Já, John, það er mér sjálfri
að kenna. En þá, fyrir ellefu
árum, var það alls ekki fráleitt.
Ég hélt að ef ég lofaði að auka
dánargjöf hennar um þúsund
pund fyrir hvert ár sem ég lifði,
gæti ég verið viss um að fá góða
umhyggju. Ég vildi lifa Lísu
vegna, — til að fá að sjá hana
aftur, en nú er ég farin að missa
vonina. Ég er orðin áttatíu og
tveggja, John, ég er gömul og
þreytt. Ég er svo þreytt.
Hún hallaði sér aftur á bak í
stólnum og lokaði augunum.
Það leit út fyrir að hún hefði _
sofnað og stúlkan sem lá á
hleri og hélt niðri í sér andan-
um, fann til léttis yfir því að
þessi gamla, mjóa rödd skyldi
hljóðna. Hún hafði snortið hana
á einhvern hátt, sem hún var
ekki undir búin. Ég hefði ekki
átt að koma svona nærri, hugs-
aði hún, en rétt sem hún ætlaði
að fikra sig aftur til runnans,
þar sem hún hafði falið sig upp-
runalega, tók sú gamla til máls
aftur.
— Þú sagðir að James hefði
ekki átt að giftast henni, John,
og þú hafðir rétt fyrir þér. Það
var hans ógæfa — ég gat ekki
orðið sorgmædd, þegar hún yf-
irgaf hann, en hann komst aldrei
yfir það — það var þessvegna
sem hann byrjaði að drekka —
og svo þegar hann komst að því
að hún var dáin — að hún
myndi aldrei koma til baka —
vesalings James. Dáin. Svo
margir af mínum gömlu viniun
eru dánir — sorgin hefur svo
oft knúið dyra — ég er meira að
segja þakklát fyrir að þú losn-
aðir við að lifa það allt, John.
Lísa — James — þú sagðir allt-
af að ég væri sterk, en það er
orðið langt síðan, John.
Þessi gamla rödd hélt áfram
að muldra og stúlkan fékk kökk
í hálsinn, þegar hún hlustaði.
— Ég verð að fara, hugsaði
hún. — Ég vil ekki heyra meir,
því þá afber ég það kannske
ekki, — en það verð ég að gera
— það er ekki ég ein í húfi.
Hún fikraði sig svolítið lengra
í burtu og settist á trjábol, þar
sem hún hafði látið fyrirberast,
báða dagana þar á undan, og hélt
áfram með teikninguna, sem
hún var byrjuð á..........
Hálftíma seinna sá hún þá
gömlu líta á klukkuna og hvern-
ig dreymandi svipurinn á and-
liti hennar hvarf. Hún laut fram
til að grípa blaðið og gleraug-
un, en hreyfingar hennar voru
óvissar, svo hún rak sig á borð-
ið, þegar hún reyndi að koma
í veg fyrir að það ylti, leit út
Framhald á næstu síðu,
EFTIRs CHRISTINE RANDELL
Það leit ekki út fyrir að gamla konan heyrði.
Augu hennar stóðu galopin og það var kominn
ótrúlegur roði í gömlu kinnarnar. Hún dró and-
ann ört og másandi, hún var risin upp úr stóln-
um og tók nokkur riðandi skref, varnirnar bærð-
ust og.... - Lísa, hvíslaði hún. - Lísa ....
Litla stúlkan mín.