Vikan - 18.04.1968, Blaðsíða 18

fyrir að hún myndi glata jafn-
væginu og velta úr stólnum.
Stúlkan þaut fram, en sú gamla
hafði þegar unnið jafnvægið á
ný og sat upprétt. Hún starði án
afláts á stúlkuna og tók hægt
og hægt að reisa sig upp úr
stólnum.
— Ó guð, hvað á ég að gera?
hugsaði stúlkan. Hún sá að mað-
urinn og báðar konurnar voru
á leiðinni til þeirra og varð
dauðhrædd.
— Fyrirgefið, sagði hún við
þá gömlu. Fyrirgefið að ég gerði
yður hrædda. Ég veit að þetta
er einkasvaeði og ég bið mikil-
lega afsökunar ...... og þetta
skal ekki koma fyrir aftur ....
En það leit ekki út fyrir að
gamla konan heyrði. Augu henn-
ar stóðu galopin og það var
kominn ótrúlegur roði í gömlu
kinnarnar. Hún dró andann ört
og másandi, hún var risin upp
úr stólnum og tók nokkur rið-
andi skref, varirnar bærðust og
— Lísa, hvíslaði hún. —
Lísa Litla stúlkan mín.
— Nei, ég heiti ekki Lísa. Ég
heiti Barbara Marsten. Leyfið
mér að hjálpa yður í stólinn.
Hún tók undir handlegginn á
gömlu konuuni, hún fann að
hún riðaði og herti takið.
- Lísa.......Litla Lísa mín.
Ég vissi svo vel að þú
myndir koma aftur.
Andlit hennar Ijómaði af
gieði og væntumþykju.
— En ég er ekki Lísa. Það er
alrangt. Ég er ......... Lengra
komst hún ekki, því henni var
hrint svo harkalega að það lá
við að hún dytti. Síðan lyfti
maðurinn, sem kallaður var
Rick, gömlu konunni upp, bar
hana að hjólastólnum og sett-
hana varlega niður. Hún var
náföl, meira að segja varirnar.
Hann sagði ekkert, en andlit
hans var hart og samanbitið
meðan hann taldi æðaslögin.
— Dobie! Sjáið um að rúm
Lady Macfarlane verði uppbúið.
Fljótt! Frú Griffins, farið og
hringið á lækninn. Og látið þetta
nú ganga! Og þér ......... hann
leit reiðilega á Barböru. — Þér
gerið svo vel og komið með. Ég
vil fá skýringu.
Hann lyfti þeirri gömlu upp
úr stólnum aftur og gekk í átt-
ina að húsinu. Barbara fylgdi
hlýðin eftir, þótt hún vissi að
hún átti töluverð óþægindi í
vændum. En hún varð að fá að
vita hvað úr þessu yrði — það
yrði hræðilegt ef áfallið kostaði
gömlu konuna lífið.
— Góði guð, láttu hana ekki
deyja! Hún má ekki deyja!
Höllin var enn meir fráhrind-
andi þegar hún kom nær. Hún
starði á þunglamalega fram-
hliðina úr gráum steini og blý-
kringda gluggana. Megnið af
þeim leit út svipað og kirkju-
gluggar. Á álmunum voru tveir
háir turnar.
Vinstri álman var hræðileg
með þessa blindu, gluggatjalda-
lausu glugga, eins og dimm göt
í múrinn, Barböru rann kalt
milli skinns og hörunds af að
horfa á þá. Garðurinn umhverf-
is höllina leit út fyrir að vera
mjög vel hirtur, en í kringum
vinstri álmuna var eins og
náttúran hefði fengið að ráða
sér sjálf. Allt var þetta dapur-
legt og drungalegt, og þegar hún
seinna frétti að fólkið í grennd-
inni kallaði vinstri álmuna
Grátturninn, fannst henni það
nafn með réttu.
Þau gengu inn um bakdyr og
þegar hún lagði þunga eikar-
hurðina á eftir sér, fannst
henni eins og hún útilokaði yl
sólarinnar. Gangurinn með
steingólfinu var kaldur eins og
gröf.
Maðurinn hikaði andartak og
hún hikaði og horfði óróleg á
andlit gömlu konunnar. —
Hvernig líður henni? Haldið þér
að hún nái sér ekki?
Hún opnaði augun og allt í
einu brosti hún. — Lísa! Farðu
ekki! Lofaðu mér því!
— Ég lofa því. Ég skal ekki
fara.
Hann skipaði henni stuttara-
lega að bíða þarna niðri og hélt
sjálfur áfram upp stigann með
gömlu konuna.
Hún beið og beið, en engin
mannvera sást. Henni var svo
kalt að tennurnar í munni henn-
ar glömruðu og smám saman
varð hún æfareið út í Rick
Fraser. Henni datt ekki í hug,
eitt andartak að hann hefði
gleymt henni, og hvað sem á
seyði var þarna uppi gat hann
auðveldlega skotizt frá andar-
taksstund eða að minnsta kosti
sent einhvern niður til að sýna
henni hvar hún gæti sezt með-
an hún biði.
Hún vildi heldur ekki fara
burtu. Það gæti litið út eins og
hún væri hrædd. Og þar að auki
varð hún að komast að því
hvernig ástatt væri með gömlu
konuna.
Að lokum gekk hún að dyr-
um á móti stiganum, hikaði að-
eins, opnaði og gekk inn. Þetta
var stórt herbergi sem hún
kom inn í og ekki mikið hlýrra
en gangurinn. Tveir veggir
voru þaktir bókum frá gólfi til
lofts, og fyrir framan þunglama-
legt eldstæðið stóðu tveir leður-
klæddir stólar. Á miðju gólfinu
stóð stórt lesborð og úti vi<S
gluggann skrifborð. En báðar
borðplöturnar voru auðar og
lyktin í herberginu var eins og
þar hefði ekki lengi verið opnað.
Þetta var ekki vistlegt her-
bergi, en það var alla vega
skárra en ískaldur gangurinn.
Hún fann hvernig húðin kipr-
aðist saman á handleggjum
hennar. Þótt herbergið væri
autt heyrði hún greinilega að
einhver dró þar andann.
— Nei! Þetta hlýtur að vera
ímyndun! sagði hún að lokum
og var næstum fallin niður af
hræðslu, þegar hún heyrði ein-
hvern hreyfa sig hinum megin
við skrifborðið.
En það var ekki draugur,
heldur ung stúlka í einkennis-
búningi stofustúlku sem reis á
fætur og starði á hana, greini-
lega jafn hrædd og hún sjálf.
— Ég — ég heyrði engan
koma, stamaði hún. — Það
kemur vanalega aldrei neinn
hingað. Hún var með bók í
hendinni og hafði greinilega
setið þarna og lesið. — Ég var
að taka til og ....... Þér ætl-
ið þó ekki að segja frú Griffin
þetta, ungfrú?
— Nei, en þér gerðuð mig
dauðhrædda. Ég á eiginlega alls
ekki að vera hér. Ég bíð bara
eftir að frétta hvernig Lady
Macfarlane líður.
Hún skýrði í stuttu máli frá
því sem gerzt hafði og stúlkan
sem sagðist heita Daisy hlustaði
stóreyg. Síðan tók hún til
óspilltra málanna við vinnu
sína og tók að skrúbba blett á
gólfteppinu.
— Þetta teppi hefur hvað eft-
ir annað verið sent í efnalaug,
sagði hún. —- Hann fer ekki
heldur með vatni. Ég veit ekki
hvað oft ég hef reynt það.
— Hvað er þetta eiginlega?
— Blóð. En það vita allir að
það er ekki hægt að þvo burt
blóðið úr myrtum manni.
Barbara starði á rakan flekk-
inn og varð flökurt.
— Það var hér sem Sir James
var myrtur, hélt Dasy glaðlega
áfram. — Með hnífsstungu, beint
í hjartað. Þér hljótið að hafa
heyrt um það. Morðið, á ég við.
— Já, svaraði Barbara stutt-
aralega.
Daisy reis á fætur og tók að
strjúka rykið af bókunum.
Mér þætti fróðlegt að vita
hvort Lady Macfarlane deyr
núna, sagði hún.
— Við verðum að vona að hún
lifi þetta af.
— Já, auðvitað, en hún
hikaði aðeins. — Það er bara
það að þá þarf maður ekki að
hanga hér lengur, heldur getur
fengið sér vinnu í borginni.
— Það hljótið þér að geta gert
nú þegar, ef yður líður ekki vel
hér.
Rjóðar kinnar Daisy urðu enn
rjóðari.
— Það er bara það að — já,
það er sagt að Lady Macfarlane
hafi minnst allra starfsmanna
sinna í erfðaskránni. Það er ekki
svo að skilja að ég fái svo mik-
ið í minn hlut, því ég hef ekki
verið svo lengi hérna. Já, það
er ekki bara ég sem hugsa svona,
bætti hún svo við með afsök-
unarhreim. — Það gerum við
öll. Annars myndi enginn vinna
hér í þessu húsi.
Hún týndi saman áhöldin sín
og fór og Barbara ákvað að
bíða heldur í ganginum.
Nokkrum mínútum síðar sá
hún Rick Fraser koma niður
stigann og hÖrfaði ósjálfrátt eitt
skref aftur á bak, þegar hún sá
framan í hann, en röddin var
ísköld og hlutlaus.
— Hver eruð þér?
— Ég er við listnám. Ég er
í Skotlandi í sumarfríi. Ég bý
á veitingahúsinu.
— Og hver hefur gefið yður
heimild til að koma inn í garð-
inn?
— Enginn. Ég hélt •— ég var
bara að leita að stað þar sem
ég gæti setið og teiknað. En
verið nú svo vænn að segja mér
hvernig henni líður. Ég ætlaði
ekki að hræða hana. Ég ætla
ekki að reyna að lýsa því hvað
mér þykir þetta leitt. Ég myndi
vilja gera hvað sem væri . . . .
— Þér hafið aldeilis gert nóg,
svaraði hann hörkulega. —
— Lady Macfarlane er mjög
gömul og afar heilsutæp. Þér
veittuð henni það áfall, sem ef
til vill kostar hana lífið. Og
viljið þér nú vera svo væn að
hypja yður héðan. Og koma
aldrei aftur. Ef það gerist aftur
kæri ég til lögreglunnar. Hann
snéri við henni baki og gekk
aftur að stiganum, en þegar hún
stóð kyrr og gerði sig ekki lík-
lega til að fara kom hann skálm-
andi til baka. Nú var hann bein-
línis hættulegur álitum.
— Heyrðuð þér ekki hvað ég
sagði? Viljið þér að ég kasti
yður út?
Hann leit út fyrir að vera
fyllilega niaður til þess en samt
stóð hún kyrr.
— Ég get ekki bara farið
svona, sagði hún og röddin skalf
eilítið. — Hún bað mig að vera
og ég lofaði því.
— Hún var ekki að tala við
yður, sagði hann stuttaralega.
— Þér þurfið ekki að telja yður
bundna af því loforði.
— Má ég ekki vera kyrr og
heyra hvað læknirinn segir?
— Nei, það megið þér ekki.
Þau stóðu grafkyrr og störðu
hvort á annað. — Ég er ekki
hrædd við hann, hugsaði hún.
En það var eins og grá augun
boruðu sig beint inn í hana og
hún fann hræðsluna herpa sam-
an í henni magann og hún tók
að skjálfa.
Hún vissi ekki hvað hann las
úr svip hennar, en allt í einu
brosti hann. Það var alls ekki
vingjarnlegt bros.
— Mig langar að stinga upp
á að þér farið til baka sömu
leið og þér komuð, sagði hann
frekjulega. — Ég vil fá að vita
hvernig þér komust hingað inn.
Þegar hún hikaði enn, tók
hann um handlegginn á henni og
snéri henni við.
— Snertið mig ekki! Hún
sleit sig lausa. Þaut til dyra og
hélt áfram á fullri ferð yfir
grasflötina, en sá svo hvað hún
hagaði sér fáránlega. Það var
nógu auðmýkjandi að vera kast-
Framhald á bls. 34.
18 VIKAN 1S- tb>-