Vikan - 18.04.1968, Blaðsíða 12

8MÁ9AGA EFTIR
EINKARÉTTUR: VIKAN
C. B. CILFORD
UR SAFNI
ALFREDS
HITCHCOCKS
Dauðaþögn ríkti í réttarsalnum, og
eftirvænting viðstaddra leyndi sér ekki,
þegar gamall maður stóð á fætur og las upp
af blaði. Orðin voru skýlaus og ákveðin, en þó
var ekki laust við, að rödd mannsins lýsti ofur-
litlu hiki —ef til vill vafa:
„Kviðdómurinn hefur komizt að þeirri niðurstöðu, að
ákærði, Arthur Pendrake, sé saklaus.“
Blaðamennirnir flýttu sér út til þess að verða fyrstir með
fréttirnar. Strax og dómurinn hafði verið kveðinn upp, fyllt-
ist réttarsalurinn af skvaldri og masi. Sumir virtust skelf-
ingu lostnir og eiga bágt með að sætta sig við dóminn, en
flestir kinkuðu kolli, eins og þeir hefðu búizt við þessu.
Sakborningurinn, sem nú hafði verið sýknaður, sat graf-
kyrr og ósnortinn; engin merki gleði eða léttis sáust á and-
liti hans. Arthur Pendrake var glæsilegur maður, snyrtilega
klæddur, grannur og herðabreiður, hárið silfurgrátt og lið-
að. Hann hafði verið ákærður fyrir morð, en tignarlegur
svipur hans var vingjarnlegur og blá augun blíðleg. Hann
hlustaði á hinn hagstæða úrskurð kviðdómendanna, án þess
svo mikið sem brosa eða andvarpa feginsamlega.
Lögfræðingur hans, Costello, hallaði sér að honum og
hvíslaði:
„Þeir höfðu ekki nægar sannanir, eins og ég var búinn
að segja yður.“
Pendrake kinkaði kolli til samþykkis. Hann hafði vitað það.
Þegar nokkrum formsatriðum var lokið og Pendrake var
löglega aftur orðinn frjáls maður, og hélt hnarreistur út lir
réttarsalnum, gekk Dunphy lögregluforingi í veg fyrir hann.
Dunphy var lítill vexti og digur og andlit hans minnti á
varðhund.
„Jæja, hr. Pendrake,“ sagði hann. „Þér hafið víst unnið
málið.“
Pendrake þvingaði bros fram á varimar og rétti fram hvíta
og vel snyrta höndina.
„Fyrst ekki er hægt að ákæra mann tvisvar sinnum fyrir
sama glæpinn, þá býst ég við, að við verðum að kveðjast
og samskiptum okkar sé hér með lokið.“
Lögregluforinginn lét eins og hann sæi ekki höndina.
„Ekki er það nú öruggt, að samskiptum okkar sé
lokið, hr. Pendrake,“ sagði Dunphy. „Dómur-
inn í dag var vegna fimmtu eiginkonu yðar.
Þá mundu fjórar vera eftir.“
Pendrake reyndi aftur að brosa:
„Hefur lögreglan ekki annað að gera
en fást við vonlaus mál, sem þér hafið
ánægju af? í raun og veru byggðuð þér
ákæru yðar á þeirri tilviljun, að ég hafði verið
giftur fjórum sinnum áður, og allar konurnar höfðu
dáið á undan mér. Fyrst yður tókst ekki að færa
sönnur á, að ég hefði átt sök á dauða fimmtu eiginkonu
minnar, Louise, hvernig getið þér þá gert yður vonir um,
að betur takizt til þegar þér rannsakið dauða Cynthiu,
Ruth, Josephine og Elizabeth? Auk þess eru þær, kæri lög-
regluforingi, grafnar hver í sinni borg. Þetta getur orðið
býsna örðugt og tafsamt verk hjá yður.“
„Þér sluppuð í þetta sinn, hr. Pendrake, en næst...“
„Því miður neyðist ég til að kveðja yður núna.“
„Við sjáum hvað setur. Svo kynni að fara, að þér kvænt-
uzt aftur.“
„Það efast ég um.“
„Eigið þér við, að þér eigið nóga peninga núna?“
„Það skal viðurkennt, að ég hef verið heppinn hvað þeim
viðkemur. En ég mun áreiðanlega ekki láta mér detta í hug
að kvænast, meðan ég veit, að þér eltið mig á röndum og
snuðrið um einkalíf mitt. Og nú kveð ég yður í síðasta sixm,
hr. lögregluforingi. Og til þess að þér þurfið ekki að gera
yður ómak mín vegna og leita uppi dvalarstað minn, þá
get ég sagt yður, að ég mun fyrst um sinn búa á Castle
Club. Það er heimili fyrir piparsveina, eins og þér vitið.“
Síðan yfirgaf Pendrake dimman réttarsalinn og gekk út
í sólskinið. Hann gekk fimlega niður granítþrepin hvert af
öðru. Hann var kominn niður á götuna og var í þann veg-
inn að veifa eftir leigubíl, þegar ung kona varð á vegi hans
og stanzaði beint fyrir framan hann:
„Bravó, hr. Pendrake!“ hrópaði hún og klappaði saman
höndunum eins og skólastelpa.
Hún var samt síður en svo nein skólastelpa. Enda þótt
húðin á andliti hennar virtist mjúk og slétt við fyrstu sýn,
þá mátti sjá ofurlitlar hrukkur í kringum augun og munn-
inn, ef betur var að gáð. Pendrake var athugull maður
og tók eftir hverju smáatriði, sérstaklega þegar konur
áttu í hlut. Hún var reyndar grönn í mittið, en ef til
vill var það góðu lífstykki að þakka. Hárið var fall-
ega svart, en vafalaust rækilega litað. Augun
voru fagurblá, en augnskuggarnir svolítið til-
gerðarlegir. Sennilega var hún um fer-
tugt, en samt var hún aðlaðandi.
12 VIKAN »•