Vikan - 18.04.1968, Blaðsíða 50

reyndi ekki einu sinni að látast
skömmustuleg. Þvert á móti leit
hún til hans með fyrirlitningu.
Þess vegna missti hann alveg
stjórn á skapi sínu. Hann þreif
í öxl hennar og hristi hana.
„Hvernig vogarðu þér,“ æpti
hann. „Hvers vegna eltirðu mig
á röndum? Hvers vegna giftistu
mér? Þú sagðist hafa svo mik-
inn áhuga á mér. Þú sagðir að
ég væri svo töfrandi. Þú hefur
dregið mig á asnaeyrunum.
Hvert einasta orð sem þú hefur
sagt hefur verið lygi.“
Hún kinkaði kolli til sam-
þykkis og fékk ákafan ekka.
„Já ... já ... Ég elskaði Jeff-
rey og mun aldrei elska neinn
nema hann.... Ég laug að þér
.... dreptu mig, haltu áfram og
dreptu mig ....“
Síðar um daginn gekk hann inn
í setustofuna. Hún var þar. Hann
gekk til hennar og sagði:
„Hvað á þetta eiginlega að
þýða allt saman? Ertu haldin
svona sterkri sektarkennd, eða
hvað?“
„Ég drap Jeffrey."
„Mig grunaði það.“
„Ekki viljandi; ekki á ná-
kvæman og yfirvegaðan hátt;
ekki á sama hátt og þú fremur
morð, Arthur. En ég er sek engu
að síður. Við rifumst heiftarlega,
ég og Jeffrey. Mér fannst hann
hafa sýnt mér of lítinn áhuga;
hélt að hann gæfi öðrum kon-
um hýrt auga. Þess vegna sak-
aði ég hann um, að hann hefði
aðeins kvænzt mér vegna pen-
inganna. Við rifumst eins og
hundur og köttur. Jeffrey fór
að drekka. Ég hefði aldrei átt
að leyfa honum að aka bílnum.
En ég var blind af hatri og af-
brýðisemi. Alla leiðina frá hótel-
inu gerði ég ekki annað en æsa
hann upp og ausa yfir hann
skömmum og svívirðingum. Ég
tók ekki einu sinni eftir, hversu
hratt hann ók ...“
„Svo að þú trúir því, að þú
hafir drepið hann?“
„Ég myrti hann.“
„Ef þú vilt heldur orða það
svo.“
„Ég fleygði mér út úr bílnum
og slasaðist hættulega. Hvers
vegna gat ég ekki dáið? Ég átti
það skilið. Ég vildi það. En ég
var raggeit. Sjálfsbjargarhvöt
mín var of sterk. Seinna reyndi
ég að fremja sjálfsmorð. En ég
var einnig þá of mikil raggeit;
gugnaði, þegar á hólminn var
komið. Ég hef reynt það oft, síð-
an Jeffrey lézt.“
Arthur kinkaði kolli. Hann
hafði haft rétt fyrir sér.
„Og síðan fréttirðu um mig.
Það má eiginlega segja, að þú
hafir leigt mig til að taka þig
af lífi!“
Hún horfði á hann og augu
hennar ljómuðu:
„Þú kemst alltaf svo vel að
orði, Arthur. Einmitt, taka mig
af lífi fyrir tíu milljónir dollara.
Þar með verður hinu eina og
sanna réttlæti 'fullnægt. Ég hafði
Jeffrey fyrir rangri sök og sak-
aði hann um að hafa kvænzt
mér peninganna vegna. Nú
hefnist mín fyrir það — ég verð
myrt af manni, sem kvæntist
mér eingöngu af þeim sökum.“
Auðvitað var hún viti sínu
fjær, eins og hann var farinn
að óttast. Hann efaðist um, að
nokkrum sálfræðingum tækist
að lækna hana. Sektarkennd
hennar var svo sterk, að hún
vildi í raun og veru deyja. Þetta
var mjög einkennilegt. •
„Þetta var snilldarlega hugs-
að hjá þér, elskan,“ sagði hann.
„Þú tekur á leigu frægan morð-
ingja og borgar honum gífurlegt
fé til þess að framkvæma verkn-
aðinn. En þér yfirsést ein mik-
ilvæg staðreynd: Dunphy lög-
regluíoringi. Þótt ég mundi gera
þér til geðs, elskan mín, þá
mundi mér ekki takast að losna
við Dunphy. Hversu slyngur
sem ég reyndi að vera, þá mundi
enginn kviðdómur sýkna mig í
það skiptið. Nei, elskan, ég er
hræddur um að ég verði að valda
þér vonbrigðum.“
Nú sást greinilega í augum
hennar brjálæðið, eða hvað þetta
var nú, sem hún þjáðist af. Hún
gekk fast upp að honum og sagði
biðjandi:
„Ætlarðu ekki einu sinni að
reyna?“
„Fern, elskan mín, það væri
minn dauði jafnt og þinn.“
Augu hennar skutu gneistum:
„Þú ert svikari! Þú ert lamb
í úlfsgæru! Þú kvæntist mér á
fölskum forsendum. Þú hefur
myrt allar konur þínar. Hvers
vegna ætlarðu að hætta núna?
Þú erfir meira eftir mig, en all-
ar hinar konurnar til samans. Og
samt neitarðu!"
„Fern, elskan mín, ég er búinn
að útskýra þetta fyrir þér. Ég
þori ekki . . . . “
Hún var orðin svo reið, að
hún æddi fram og aftur um
gólfið, baðaði út höndunum,
kreppti hnefana framan í hann.
Állt í einu varð hann hræddur
um, að það yrði hún sem myrti
hann. Hann flýtti sér inn í her-
bergið sitt, án þess hún tæki eft-
ir því. Hann læsti að sér og var
með ákafan hjartslátt.
Arthur var enn einn og það
var komið nærri miðnætti, þegar
óttinn gagntók hann. Hann
hafði haldið kyrru fyrir í her-
bergi sínu góða stund og hug-
leitt málið; reynt eftir beztu
getu að komast að raun um, hvað
hann gæti tekið til bragðs. Hann
hafði gert áætlanir, hverja á
fætur annarri, en allar höfðu
mistekizt. Þá kom honum allt í
einu til hugar einn möguleiki,
sem gerði hann verulega skelk-
aðan. Hann rauk í hendingskasti
út úr herbergi sínu og inn í her-
bergi Fern.
Hinn illi grunur hans stað-
festist, þegar hann kom inn í
herbergið. Konan hans sat við
borð og fyrir framan hana lágu
eins og hráviði flöskur af öll-
úm stærðum og gerðum. Tapp-
ar höfðu verið teknir af sum-
um og innihaldinu hellt í glös,
sem stóðu hér og þar á borðinu.
Hún var með allan hugann við
flöskurnar.
Hann gekk beint að henni, tók
um axlir hennar, dró hana upp
af stólnum og hristi hana til:
„Hvað hefurðu tekið inn?“
hrópaði hann. „í guðanna bæn-
um segðu mér, hvað þú hefur
tekið inn . . . .“
Hún sýndi engan mótþróa;
stóð hreyfingarlaus í greipum
hans og brosti. Bros hennar
lýsti þrjózku og lævísi. Hún
svaraði ekki spurningum hans.
Fullur örvæntingar sá hann
sér ekki annað fært en sleppa
henni. Iiún settist aftur í stól-
inn sinn. Hann tók að skálma
fram og aftur um herbergið.
Hann stanzaði skyndilega við
hliðina á borði hennar og með
snöggri hreyfingu svipti hann
öllum flöskunum og glösunum
af borðinu. Brothljóð kvað við
í herberginu, en hún virtist ekki
taka eftir því. Hún sat enn
hreyfingarlaus og brosti fram-
an í hann.
„Gerirðu þér ljóst, hvað þú
hefur gert mér,“ stundi hann.
„Dunphy lögregluforingi mun
taka mig fastan. Hann mun
áreiðanlega ekki rannsaka
fingraför eða slíkt. Það gagnar
ekkert þótt ég harðneiti öllum
ásökunum. Jafnvel kviðdómur-
inn mun ekki trúa mér. Ég verð
hengdur. Hvers vegna í ósköp-
unum þurftirðu að vera að draga
mig inn í þitt synduga líf? Hvað
hef ég eiginlega gert þér?“
Loksins virtist Arthur fá hug-
mynd. Síminn hafði farið á gólf-
ið með flöskunum og glösunum.
Arthur beygði sig niður til þess
að taka hann upp.
„Hvert ætlarðu að hringja,“
spurði hún rólega.
„Á miðstöðina. Hún getur náð
í lækni.“
„Þess gerist ekki þörf.“
„Læknir ætti að geta hjálpað
þér. Hann getur að minnsta
kosti reynt að dæla upp úr þér
óþverranum.“
„Þess gerist ekki þörf, Arthur.
Ég hef ekki tekið neitt inn.“
„Hvað?“
Hann sleppti símtólinu og
starði á hana:
„Ég trúi þér ekki.“
„Þér er óhætt að gera það.
Ég sagði þér, að ég væri rag-
geit. Þegar þú neitaðir bón
minni, þá greip örvæntingin mig
Ég safnaði saman öllum þessurr
flöskum, setti þær á borðið fyr-
ir framan mig og athugaði þær
gaumgæfilega. Ég veit, að sum-
ar þeirra innihalda banvænt
eitur. En ég missti kjarkinn. Ég
gat ekki látið neitt af þessu inn
fyrir mínar varir. Ég er enn rag-
geit og mun sennilega alltaf
verða það.“
Hún talaði svo blátt áfram og
hiklaust, að hann trúði henni.
Hann stóð upp frá gólfinu, og
dustaði fötin sín. Honum létti,
Hann reyndi að brosa eilítið og
rak upp vandræðalega hlátur-
roku:
„Það gleður mig, það gleður
mig sannarlega, Fern,“ sagði
hann. „Ég held ekki, að þú sért
raggeit. Þú hefur bara svo sterka
löngun til að lifa. Það er allt og
sumt. Þú vilt í raun og veru
ekki deyja. Þú meinar ekkert
með þessu í alvöru, er það?“
Hún brosti enn framan í hann,
en það var sama þvermóðskan í
brosi hennar, einhvers konar
einkennileg grimmd. Hún hristi
höfuðið og svaraði:
„Jú, ég meinti hvert orð sem
ég sagði. Mér hefur ekki snúizt
hugur. Ég hafði mikla trú á þér,
af því að þú ert þaulreyndur
morðingi og allt það. En þú oll-
ir mér vonbrigðum. Þú ert
nefnilega jafnmikil raggeit og
ég. Þú misstir kjarkinn og varðst
taugaóstyrkur loksins þegar um
verulega mikla peninga var að
tefla. Svo ég neyðist til að leita
til einhvers annars."
Arthur rann kalt vatn milli
skinns og höndunds:
„Annars? Hvað áttu við með
því?“ spurði hann.
„Ég bauð þér tíu milljónir
fyrir að vinna þetta verk. Þú
neitaðir. Ég býst við, að þú sért
of fínn til að gera þetta. Nú
ætla ég að leita fyrir mér ann-
ars staðar. Með því móti mun
það sennilega kosta miklu
minna. Ég hefði átt að reyna
þær leiðir strax. Ég leigi mér
einhvern samvizkulausan, ein-
hvern morðingja, sem kafnar
ekki undir nafni ......“
„Nei, Fern!“
Hann var aftur kominn á
hnén, í þetta sinn beint fyrir
framan hana. Hann fórnaði
höndum biðjandi:
„Nei, Fern! Það máttu ekki
gera. Þeir halda áreiðanlega, að
ég hafi tekið hann á leigu.“
Hún brosti kuldalega og svar-
aði:
„Mín vegna mega þeir halda
það.“
Arthur Pendrake sat einn í
dimmu herbergi sínu og braut
heilann. um þann mikla vanda,
sem hann var nú staddur L Hann
hafði þrábeðið Fern, og loksins
lét hún undan. Hún gaf honum
tveggja vikna frest — en ekki
mei ra.
.„Tvær vikur,“ sagði hún
ákveðin. „Annars fæ ég ein-
hvern annan til að gera þetta.“
Hann starði á vegginn í her-
bergi sínu.
„Skyldi ég geta gert það,“
hugsaði hann með sjálfum sér.
„Hvernig, ó, hvernig skyldi það
vera — að fremja morð . . . .“
50 VIKAN 15-tbl