Vikan - 18.04.1968, Blaðsíða 49

Nú gerði hún því skóna, að hann
reyndi að myrða hana. Hún
næstum egndi hann til þess!
En hafði jafnframt nánar gæt-
ur á honum. Eða þóttist hafa
það að minnsta kosti. Hún var
mjög vör um sig; gætti þess
vandlega hvað hún át og drakk.
Hún var alltaf tortryggin og
alltaf á varðbergi. Þetta var eins
og leikur; eins og köttur sem
leikur sér að mús. En hvort
þeirra var kötturinn og hvort
var músin?
Auðvitað var þetta hrein geð-
bilun; eins og hver önnur vit-
leysa. En það er alltaf eitthvert
ofurlítið vit í hverri vitleysu.
Hann þurfti að komast að raun
um, hvernig stóð á þessari vit-
leysu í Fern Larkin Spencer
Pendrake.
Síðdegis á hverjum mánudegi
var hann vanur að taka sér
leigubíl og fara niður í bæinn
til þess að ræða við kauphallar-
sérfræðing sinn. Arthur var
braskari, keypti og seldi hluta-
bréf í kauphöllinni. Á hverjum
mánudegi fór hann niðureftir til
að rannsaka hvernig málin lægju
hverju sinni og hvernig bezt
væri að haga braskinu þá vik-
una.
Þennan mánudag var hann svo
óheppinn að gleyma minnisbók-
inni sinni, en þar hafði hann
krotað ýmsar nauðsynlegar at-
hugasemdir; það sem honum
hafði dottið í hug þá vikuna.
Hann var kominn mílu frá heim-
ili sínu, en samt gat hann ekki
án minnisbókarinnar verið og
bað því bílstjórann að snúa um-
svifalaust við og fara aftur heim.
Þegar hann var nærri kominn
heim skipaði hann bílstjóranum
að stanza. Hinn svarti og glæsi-
legi bíll Fern var þarna á ferð.
Hún sat í honum. Hvert gat hún
verið að fara?
„Eltum svarta bílinn,“ kallaði
Arthur til bílstjórans.
Þeir eltu svarta bílinn í gegn-
um miðborgina, um hvert út-
hverfið á fætur öðru og loks alla
leið út úr borginni. Loksins
hægði svarti bíllinn á sér, beygði
inn um opið járnhlið á lágum
steinvegg: kirkjugarður!
Arthur skipaði bílstjóra sín-
um að stanza við hliðið. Hann
gat séð svarta bílinn yfir vegg-
inn. Hann ók um hundrað metra,
en stanzaði þá. Bílstjórinn leiddi
Fern út úr bílnum. Hún var
svartklædd frá hvirfli til ilja.
Síðan gekk hún ein yfir grasflöt
og hraðaði för sinni.
Arthur sagði bílstjóra sínum að
bíða, læddist inn í kirkjugarð-
inn, meðfram veggnum og gekk
loks eftir stíg, sem lá við hhð-
ina á þeim, sem Fern var á.
'Hún gekk drjúgan spöl, og þar
sem umhverfið var allt skógi
vaxið, hlýtur hún að hafa farið
úr augsýn bílstjóra síns. Loks
staðnæmdist hún — líklega við
gröf; virtist hika andartak, en
GIBBS TANNKREM INNIHELDUR STANNOUS FLUORIDE
— efni& er veitir margfalt meiri vörn en í nokkru öðru
venjulegu tannkremi. STANNOUS FLUORIDE sam-
einast raunverulega glerungi tannanna og ver hann
skemmdum. þessi verndun Gibbs tarinkremsins
fjarlaegist ekki vi& munnskolun.
þetta er sannaó með rannsóknum. Gibbs Fluoride
hefur verið prófað undir ströngu, vísindalegu
eftirliti í samanburði við önnur vel þekkt tannkrem.
Árangurinn er undraverður. Gibbs gerir tanngler-
unginn mörgum- sinnum—já, mörgum sinnum —
öflugri gagnvart tannskemmandi syrum en nokkurt
annað tannkrem. Og Gibbs, með Stannous Fluoride
ereinmitt það, ervarðarfjölsliyldu yðar.
Látið tannlaekni hafa gát á heilbrigði tanna yðar.
Neytið hollrar faeðu. En umfram allt gleymið ekki að
bursta tennurnar reglulega með Gibbs. það er nú
engum vafa undirorpið að Gibbs veitir fjölskyldu
yðar meiri möguleika á fullkominni vernd góðra
tanna en nokkurt annað venjulegt tannkrem. Öllum
geðjast vel að piparmintubragði þess. Látið ekki
fjölskyldu yðar vera án þess deginum lengur.
Gibbs veítír margfalt metrí vernd
en nokkurt annað tannkrem
GIBBS-TANNVERNDIN SKOLAST EKKI BROTT
kraup síðan á kné.
Arthur var orðinn svo forvit-
inn, að hann gat ekki verið kyrr
þar sem hann var kominn. Hann
stikaði löngum skrefum í áttina
til hennar. Hún kraup og sneri
í hann baki og trén gerðu það
að verkum, að bílstjórinn henn-
ar gat ekki séð hana, ef hann
hafði þá nokkurn áhuga á að
fylgjast með húsmóður sinni og
vernda hana.
Hægt og vandlega læddist
Arthur nær. Fern hreyfði sig
ekki, nema hvað hún kraup
stöðugt lægra og lægra, Arthur
var nú kominn svo nærri, að
hann gat séð, að hún fól and-
litið í höndum sér og axlir henn-
ar kipptust til alltaf öðru hverju:
Hún grét.
Forvitnin rak hann enn áfram,
forvitni og einhver ótti, sem fór
vaxandi jafnt og þétt. Hljóðlega
gekk hann yfir grænt grasið og
var nú kominn alveg að hinni
krjúpandi eiginkonu sinni. Yfir
axlir hennar las hann nafn á
lágum og látlausum legsteini:
Jeffrey Spencer.
Arthur fannst hann hafa ver-
ið svikinn og blekktur. Á þess-
ari stundu varð honum ljóst, að
hann hataði manninn, sem lá
þarna undir legsteininum. Og
hann hataði líka hina syrgjandi
konu, sem kraup við leiðið, —
eiginkonuna sem þeir deildu með
sér hann og hinn látni. í bræði
sinni hóstaði hann hátt af ásettu
ráði til þess að gera vart við
sig.
Fern heyrði til hans og leit
um öxl. Hann sá, að andlit henn-
ar var afmyndað af sorg og
augun útgrátin. Þrátt fyrir tár-
in sá hún hver þar var kominn
og reyndi með erfiðismunum að
rísa skjótt á fætur. Hann bar
ekki við að hjálpa henni við
það.
Ef hún hefði sýnt einhver
merki iðrunar, hefði hann ef til
vill fyrirgefið henni. En hún
15. tbi. VIKAN 49