Vikan - 05.09.1968, Blaðsíða 23

um sínum að fagna umræðuefninu
meðan það kjökraði og skalf í ná-
vist þessa hræðilega, afskræmda
dauða. Enginn hafði sinnu á að líta
eftir manninum, sem dauði maður-
inn hafði hengt sig á; enginn hindr-
aði mig; enginn talaði við mig,- og
lögreglan gekk framhjá mér um
leið og ég yfirgaf brautarstöðina.
Lögreglumennirnir voru hluti af
mannfljótinu, sem rann inn á stöð-
ina. Dauðinn ferðast hraðar en
hljóðið; jafnvel sem hvísl fer hann
hraðar.
Mín eigin afstaða var augljós og
ekki sérstæðari en sú sem ég átti
sameiginlega með hundrað milljón
manns. — Ég vil ekki láta bendla
mig við þetta, svo látið mig í friði.
Það er allt og sumt. Ég vil ekkert
vera við þetta riðinn. Það sem gerð-
ist var hræðilegt, en það kemur
mér ekki við. Ekki ýtti ég honum.
Það var einmitt það. Ekki ýtti ég
honum. Ef ég væri þarna kyrr myndi
einhver gaukurinn muna eftir mér
og heili hans myndi fara að minn-
ast hluta, sem augu hans hefðu
aldrei séð. Ég vissi það allt saman
úr sálfræðitímlinum í New York há-
skólanum, þar sem prófessorinn
hafði miðað banana, en einhver
annar skaut úr byssu og við sórum
allir að bananinn væri byssa. Ég
vildi ekki að neinn færi að sverja,
að ég hefði hrint gamla manninum.
Hvað myndi ég segja? Ég reyndi
að hugsa mér það, og sór þess eið
með sjálfum mér að ég hefði ekki
snert hann. Hann hafði stokkið aft-
ur á bak, hann hafði misst fótanna,
hann féll undir lestina. Þannig var
það. Mér kom þetta alls ekkert við,
nema hvað ég hafði ætlað að hjálpa
honum. Það gat ég lagt eið ó. Hann
var veikur og hræddur, vesæll,
skjálfandi, hræddur, gamall maður,
sem hafði beðið mig að hjálpa sér.
Enginn gat hjálpað honum eins og
hann var núna útleikinn, ekki hið
minnsta, enginn gat nokkru sinni
raðað þessum bútum saman.
Og hversvegna átti ég þá að
hanga hér. Til að horfa á það? Mig
langaði ekki að horfa á það.
Þetta var kalt kvöld í marz, en
ég var bullsveittur, rennandi blaut-
ur undir jakkanum og skalf líka. Ég
gekk austur yfir Fertugasta og ann-
að stræti og myrkrið var að grúfa
sig yfir borgina, Ijósin tóku að
flökta og skera sig úr.
Oskrandi sjúkrabíll þeysti fram-
hjá mér. Mennirnir í honum myndu
hirða bútana og setja þá í vatns-
þétta körfu. Ælan kom upp í háls-
inn á mér, en ég barðist á móti,
náði yfirhöndinni, fór inn á neðan-
jarðarbrautina og upp í lest á leið-
inni norður. Mig langaði að syrgja
á einhvern hátt, en þess í stað las
ég blaðið mitt, las orðin sem tákn,
eins og maður er vanur að gera,
án minnsta skilnings að baki þeirra,
án þess að þau flyttu mér nokkurn
boðskap, að þau drægju á nokkurn
hátt úr því ofbeldi, sem dagblöðin
sögðu frá, því ofbeldið sem maður
les um er jafn meiningarlaust og
dauðinn sem maður les um.
Þegar komið var upp fyrir Fer-
tugustu og fimmtu götu tók að
fækka í járnbrautarvagninum og
flest fólkið hafði fengið sæti. Ég
settist og maður settist gegnt mér
og þegar ég leit upp úr dagblað-
inu sá ég að hann horfði á mig.
Framhald á bls. 30.
35. tw. VIKAN 23