Vikan - 05.09.1968, Blaðsíða 43

mig að sér. En þetta var samt
eitthvað öðruvísi en vant var.
Við vorum að látast hvort
fyrir öðru, og það höfðum
við aldrei þurft að gera áður.
Eftir þennan dag var allt
breytt. Bengt gerði sitt bezta
til að líta út sem hamingju-
samur, verðandi faðir. Hann
lét mig ekki klifra yfir bíl-
hurðina, hann gerði við hana,
og hann fór yfirleitt með mig
eins og ég væri brothætt
postulín. Við töluðum aldrei
um Nornina, það var þegjandi
samkomulag. Mér fannst yf-
irleitt að ég sæi Bengt í öf-
ugum kíki. Eg elskaði hann
meira en nokkru sinni fyrr,
en hann var ekki lengur stóri
sterki maðurinn, sem ég hafði
gengið að eiga, mér fannst
hann eins og lítill drengur, og
Nornin var bezta leikfangið
hans.
Bengt fékk sér aukavinnu
á kvöldin, til að koma fjár-
hagnum i betra horf, og þetta
varð í rauninni furðulega
tímabil. Eftir því sem ég varð
þyngri og fyrirferðarmeiri,
komst ég æ meira inn í mína
eigin veröld, og umheimurinn
skipti mig ekki máli.
Það var um tvöleytið eina
nóttina, kalda vetrarnótt, að
ég vaknaði upp af þessum
dvala. Eg glaðvaknaði og ég
vissi hvað var að ske.
— Bengt, Bengt! kallaði
ég, og ýtti við lionum.
— Hvað er að, tautaði
hann.
— Barnið er að koma.
— Núna?
Hann stökk út úr rúminu.
— Eftir stundarkorn, sagði
ég og reyndi að slaka á, eins
og mér hafði verið kennt í
mæðraleikfiminni.
— Vertu róleg, sagði Bengt.
— Þú mátt ekki vera hrædd.
Það gengur allt vel. Eg er
hjá þér, elskan mín.
Hann hrasaði á gólfinu og
svo reyndi hann að troða báð-
um handleggjunum í aðra
skyrtuermina.
— Það er allt í lagi með
mig, sagði ég og settist upp í
rúminu.
— Liggðu kyrr, sagði hann.
Bengt leitaði að startsveif-
inni í ofvæni. Næsta verkja-
hríðin kom mér til að glevma
um garð gengin, var Bengt
að vefja frakkanum sínum
utan um mig. Svo lyfti hann
mér upp og ýmist bar mig
eða dró að dyrunum.
— Gleymdu ekki töskunni,
sagði ég. T töskunni var hálf-
prjónuð peysa, sem Bengt átti
að fá, og á þessu augnabliki
fannst mér það mikilvægast
af öllu að taka hana með
mér.
Bengt. greip töskuna og
einhvernveginn kom hann
mér niður og upp í Nornina,
sem núna var komin með þak
og hliðarblæjur, til skjóls fyr-
ir mesta kuldanum .... Norn-
in var þögul og haggaðist
hvergi, þótt Bengt hamaðist
á sveifinni og blótaði bílnum.
Áður hefði þetta verið mitt
mesta gleðiefni, en nú var
það eitthvað annað.
Loksins fór hún í gang,
með miklum drunum og
Bengt hlassaði sér í sætið
við hlið mér, og ég sá að svit-
inn bogaði af honum.
— Vertu róleg, sagði hann
og klappaði mér á hnéð, —
nú erum við komin af stað.
— Eg — er — alveg —
róleg, sagði ég og tók mér
hlé á milli orðanna, það var
einhvernveginn hægara að
tala þannig.
Nornin hristist og skröllti
gegnum sofandi bæinn. Það
er ekki ómögulegt að einn og
einn g'luggi hafi opnast og
einhver hafi teygt sig út til
að sjá hvað um væri að vera.
En ég tók ekki eftir neinu
slíku, ég var komin upp í
fimmtíu og fjögur og var bú-
in að koma auga á fæðinga-
deildina, þegar Nornin stöðv-
aðist, með ægilegum hvelli.
— Vertu ekki hrædd, sagði
hann og setti bæði mig og
töskuna á götuna.
— En við getum ekki skil-
ið Nornina eftir hér, sagði ég
með hljómlausri rödd.
Hann svaraði ekki, en lagði
handlegginni um axlir mér og'
ýtti mér ákveðinn í áttina
að fæðingadeildinni. Eg hætti
að hugsa og beindi allri at-
hygli minni að því að taka
ekki fram nema annan fótinn
í einu. Svo vissi ég ekki meir,
en þegar ég rankaði við mér,
sat ég í hjólastól, sem hjúkr-
unarkona renndi eftir löngum
gangi. Bengt gekk við lilið
mér og hélt fast í hönd mér.
— Eg elska þig, sagði hann,
og svo var hann horfinn.
— Bengt, Bengt!
Það var svo margt sem
mig langaði til að segja við
hann. Mig langaði til að segja
honum að ég elskaði hann, að
ég skyldi það ósköp vel að
hann væri hugsandi út af
föðurhlutverkinu og að ég
skildi vel að hann væri hrif-
inn af Norninni, og að allt
yrði nú gott aftur.
— Bengt, sagði ég, heilli
eilífð síðar, að því að mér
fannst. Hann var órakaður
en Ijómaði eins og sól. —
Hvernig gekk það með Norn-
ina?
— Við höfum eignazt son.
sagði Bengt.
— Þú hefir \
látið hana stam'.i barna á ; ð
algötunni.
— Hann vai' þrjú kíló og
átta hundruð grömm.
— Ef einhver stelur henni,
hvað ....
— Hann hefir nefið þitt,
Magga, og munninn frá mér.
— En ef lögreglan hirðir
hana ....
— Ástin mín, sagði Bengt.
— Þú ert í inniskónum.
Bara að þú ofkælist ekki . . .
Og svo sofnaði ég.
Eg fékk að fara lieim eftir
viku, með Tómasi litla og
Bengt.
Fyrir utan fæðingardeild-
ina stóð lítill bíll, þægilegur
fjölskyldubíll, pláss fyrir þrjú
börn í aftursætinu.
— Stígðu upp í bílinn,
sagði Bengt.
— Hvað hefir skeð? spurði
ég.
Bengt tók körfuna með
Tómasi og setti hana varlega
í aftursætið.
— Nornin var ekki bein-
línis fjölskyldubíll sagði hann.
35. tbi. yiKAN 43