Vikan - 05.09.1968, Blaðsíða 29

Bengt, og þá var ég búin að
gleyma öllu. Ég gleymdi líka
buffinu og lauknum. B'engt
ætlaði aldrei að geta náð kol-
brenndu buffinu af pönnunni.
Við urðurn að láta okkur
nægja eggjaköku í staðinn.
Þegar ég vaknaði, morg-
uninn eftir, læddist ég út að
an mig og ljómaði af ánægju.
Ég tók fram morgunverðinn,
en Bengt hafði varla tíma til
að svelgja í sig káffið, svo
mikið lá honum á að kom-
ast út í bílinn.
Ég tók af borðinu og þvoði
upp, og var varla búin að
því þegar hann kom upp stig-
henni þarna inn og snúa
nokkrum sinnum, þá fer hann
í gang.
— Láttu mig gera það,
sagði einn strákanna ákafur.
— Nei takk, vinurinn, frú-
in vill gera þetta sjálf, sagði
Bengt.
Frúin gerði auðvitað eins
glugganum og gægðist út, í
þeirri von að Nornin hefði
horfið um nóttina. En hún
stóð þarna ennþá, og hópur
af smástrákum var að skoða
hana.
Bengt vaknaði líka, og fyrr
en varði stóð hann fyrir aft-
ann aftur, ljómandi eins og
sól, og bað mig að koma nið-
ur og flýta mér.
Þegar við konum niður á
götuna rétti hann mér eld-
gamla og þunga járnsveif.
og hann sagði. Nornin var
hrollvekjandi þegar maður
virti hana fyrir sér, svona
augliti til auglits, og ég var
nærri búin að snúa öxlina úr
liði við fyrstu tilraun til að
— Hér er startsveiíin, sagði snúa í gang. Þegar ég gerði
hann. — Þú átt að stinga þriðju tilraunina heyrðist
æðislegur hvellur og hún
skröllti í gang. Ég heyrði ekki
hvað Bengt sagði, en hann
var hreykinn, eins og liani,
svo það gerði ekkert til. Ég
klifraði yfir bílhurðina, sat
svo og hossaðist upp og nið-
ur, þangað til við tókum smá-
sprett áfram.
Ég verð ennþá sveitt, þeg-
ar ég hugsa um þessa fyrstu
ökuferð okkar niður götuna,
sem annars er ósköp friðsæl.
Fólk nam staðar, horfði, benti
og hló, já, og jafnvel einn
strákur hrópaði húrra. Mér
fannst þetta allt svo and-
styggilegt, mér leið illa allan
tímann. Eg reyndi af alefli
að hugsa um eitthvað róandi,
giillna kornakra og rólegar
öldur, sem sleiktu ströndina.
— Þetta er alveg stórkost-
legt, öskraði Bengt, þegar við
loksins komum heim, hundrað
árum síðar, að því er mér
fannst.
— Stórkostlegt! öskraði ég
á móti.
En þetta var aðeins byrj-
unin, það átti eftir að versna.
Frá því augnabliki að Norn-
in kom inn í líf okkar, fjar-
lægðumst \ið Bengt hvort
annað. Ég hefði kannski get-
að barizt gegn annarri stúlku,
en ég gat ekkert gert gegn
þessari járnahrúgu. Nornin
gleypti Bengt, með húð og
hári. Hann hafði ekki tíma
til nokkurs annars en að liggja
í bílgarminum, og reyndar
ekki peninga heldur, til neins
annars. Nornin gleypti líka
alla okkar peninga. Það var
alltaf eitthvað sem þurfti lag-
færingar við, og allt var það
fokdýrt!
Sprengjan sprakk eitt
kvöldið, þegar ég bað hann
um að skreppa út og kaupa
eina krukku af súrsuðum
agúrkum.
— Súrsaðar agúrkur, —
agúrkur, tautaði hann og leit
naumast upp úr gönilum pésa
um varahluti. — Þú verður
örugglega veik af öllum þess-
um súru agúrkum, sem þú
treður í þig. Nú jæja, ég verð
víst að láta þetta eftir þér.
Hann var drjúga stund í
burtu og var, sannast sagna,
heimskulegur á svipinn, þegar
liann kom. T annarri hendinni
Framhald á bls. 41
35. tbi. VIKAN 29