Vikan - 05.09.1968, Blaðsíða 30

Framhald af bls. 23.
Hann var m|ór með sítt, svart hár,
sem hann greiddi aftur og hélt í
skefjum með hárlakki. Andlitið á
honum var langt og þunnt, hann
hafði svartar kúlur fyrir augu,- og
ég man að hann var í röndóttri
skyrtu og flibbinn var tekinn sam-
an undir bindinu með teini og
skrúfuðum perlum á báðum end-
um. Hann starði ó mig eins og
hann vildi að ég tæki eftir því að
hann var að fylgjast með mér.
Hann fylgdist með mér með
ódulinni ákefð og þegar ég reis
upp til að stíga úr vagninum við
Hundrað sextugustu og áttundu
götu, reis hann einnig á fætur,
fylgdi mér, gekk við hlið mér á
pallinum, klappaði á handlegginn
á mér og sagði:
— Lykilinn, félagi.
Eg var hræddari og óstyrkari en
ég hefði átt að vera, jafnvel með
tilliti til þess að flest verðum við
hrædd, þegar múrarnir, sem halda
manni inn í sjálfum sér ( New York,
eru rofnir. Þið verðið að minnast
þess að þeir höfðu verið rofnir
tvisvar þetta kvöld. Þótt við lifum
í heimi, þar sem ofbeldi er haft
hér um bil í eins miklum hávegum
og kynlíf í dagblöðum og í sjón-
varpi, á kvikmyndatjaldinu og í
bókum og tímaritum erum við enn
ekki orðin vön því sem hluta af
sjálfum okkur. Ég hafði lent f orr-
ustu, þegar ég var sextán ára, en
síðan ekki. Sem fullorðinn maður
hafði ég aldrei slegið mann, né
verið sleginn og ef til þess kæmi
vissi ég ekki hvað ég ætti að gera.
Svo ég gerði það, sem flest fólk
hefði gert undir slíkum kringum-
stæðum. Ég hélt áfram og reyndi
að láta sem ég sæi ekki þennan
þunnleita mann, sem vildi ekki láta
mig komast upp með það, ekki með
neinu móti — og þegar við kom-
um upp þrepin sem lágu upp á
götuna, þreif hann í handlegginn
á mér og sveiflaði mér þannig að
ég sfóð augliti til auglitis við hann
og sagði kuldalega en lágt:
— Ég reyndi að vera kurteis, fé-
lagi, en þú vilt ekki kurteisi. Láttu
mig hafa lykilinn.
Síðustu dreggjar fólksins úr lest-
inni runnu framhjá og við vorum
einir eftir á þrepunum.
— Ég veit ekki hvað þú ert að
fara, sagði ég. — Ég veit ekki hver
þú ert eða hvað þú vilt og ég er
orðinn of seinn Ég reyndi að
slíta mig af honum, en krumlan,
sem hann hafði um handlegg mér
var eins og skrúfstykki og hann
glotti.
— Þvæla!
— Slepptu mér!
— Þú lætur mig hafa lykilinn og
ég sleppi þér!
— Hvaða lykil? Ég veit ekki
hvað þú ert að tala um.
— Lykilinn sem gamli maðurinn
gaf þér.
30 VIKAN 35-tbl-
r
HINAR
VIÐURKENNDU
ENGLISH ELECTRIC
N
SJALFVIRKU ÞVOTTAVÉLAR 2 GERÐIR
GERÐ 474 GERÐ 484
• Heitt eða kalt vatu til áfyllingar.
• Innliyggður hjólabúnaður.
• 8 þvottastillingar — skolun — vintlun
• Afköst: 4,5 kg.
• 1 árs ábyr'gð
■ Varahluta- og
viðgerðaþjónusta.
ocfIílœj
^ Laugavegi 178 Sími 38000
H 1
1

N
ENGLISH ELECTRIC
þurrkarann niá tengja
viS þvottavélina (474)
CADIZ er eldfast postulín
CADSZ er allt selt í stykkjatali
CADIZ er gæSavara frá Luxemborg
CADIZ fæst aðeins í Verzluninni Hamborg
HAMBORG, BANKASTRÆTI 11
HAMBORG, HAFNARTSRÆTI 1
HAMBORG, KLAPPARSTÍG
— Hvaða gamli maður?
— Shlakmann! Shlakmann! —
Reyndu ekki að slá mig út af lag-
inu,- það þýðir ekki að beita brögð-
um. Ég veit ekki hver þú ert eða
hvernig þú ert kominn inn í þetta.
Kannske þú vitir það ekki heldur!
Kannske Shlakmann gamli hafi bara
valið þig úr hópnum. Mér er and-
skotans sama um það. Ég vil fá
lykilinn!
— Ég veit ekki einu sinni hvaða
lykil þú ert að tala um.
— Ég gæti gubbað á þig, sagði
hann. — Ég só gamla manninn gefa
þér lykilinn. Er það nóg?
Ég hristi höfuðið. — Ég þarf að
ná í vagn. Mér þykir þetta leitt.
Nú lækkaði hann röddina, hún
varð að hvísli, köldu og ógnandi
og hann dró vinstri höndina upp
úr vasanum með hnúajárn sem
glitraði á í daufri skímunni. — Þú
lætur mig hafa lykilinn, félagi.
Annars verð ég að taka þig í mín-
ar hendur og slíta þig í sundur og
leita að honum í afganginum. En
þá kemur þú ekki til með að líta
betur út en Shlamann
Nú var einhver að koma niður
þrepin inn á stöðina og hann slak-
aði takið á handlegg mér. Ég hratt
honum frá mér og hann missti jafn-
vægið eftir fyrir sig, hrasaði niður
þrjú eða fjögur þrep, áður en hann
náði í handriðið. Ég beið ekki eft-
ir að sjá hvað yrði um hann, en
þaut upp á götuna, yfir hana og
stakk mér inn á afgreiðslustöð vagn-
anna. Vagninn til Felton var að fyll'-
ast. Másandi og skjálfandi réðst ég
inn í hann. Það var ekki hetjuleg
hegðun, en ég var engin hetja.
Þegar vagninn lagði af stað, stóð
maðurinn fyrir utan gluggann minn,
kuldalegur og hugsi.
— Er eitthvað að? spurði feita
konan við hliðina á mér. — Er yður
illt? Ef yður er illt skal ég láta
stöðva vagninn.
Þetta var fallegt og hugsunar-
samt af henni. I kjöltu hennar voru
tveir gríðarstórir innkaupapokar frá
Gimbels og hún var með lítil, um-
gerðalaus gleraugu, sem virtust sér-
staklega gerð fyrir feitar, rosknar
konur; en ég held að ég hefði kyrkt
hana hefði hún seilzt í snúruna til
að stöðva vagninn. Ég sagði henni
að það væri allt í lagi með mig. —
Ég hljóp til að ná í vagninn, frú,
en það er allt í lagi með mig núna.
Þakka yður fyrir.
Já, það var allt í lagi með mig,
en í staðinn fyrir maga hafði ég
einhvern harðan klump og hjartað
barðist ákaft, mér var illt í höfð-
inu og ég minntist þess hve yfir-
gengilega hræddur ég hafði verið,
þegar sá þunnleiti stöðvaði mig í
þrepunum og sýndi mér hnúajárn-
in.
Við eigum að vera hughraust og
djörf. Við lesum um hughraust fólk,
þar til þessi hreystihugmynd síast
inn í okkur og við förum sjálf að
trúa því að við séum hughraust og
hörð af okkur og svo fyllumst við
smán, þegar við rekum okkur á að
við erum hvorugt. Minningin berst