Vikan - 21.11.1968, Blaðsíða 13

Hún lagði annan handlegginn
ásiúðlega yfir axlir honum.
— Það var rán, sem enn er
ekki upplýst, sagði hún. — ráns-
fengurinn var mikill og hver fékk
sinn hluta. En það er enn mikið
eftir. Þetta gerðist, skömmu áð-
ur en Brent var tekinn.
— Jæja, sagði A1 og var hugsi
á svip.
— Þetta var mikið fé.
— Hve mikið?
— Næstum 300.000 dalir, og
samt eru hinir búnir að fá það
sem þeim bar.
Hann stundi þungan. Svona há
upphæð gat naumast verið raun-
veruleiki. Þetta hlaut að vera
draumur, sem aldrei mundi ræt-
ast.
— Brent skipulagði þetta rán,
sagði Lili,
— En það kom ekki fram í
réttarhöldunum?
— Nei. Enginn vissi, að Brent
hafði verið riðinn við þetta rán.
— Alls enginn?
— Bara ég.
— Þú verður að segja mér all-
an sannleikann, Lili.
— Þá það. Þetta var banka-
rán. Allir höfðu fengið sinn skerf
nema tveir — Brent og annar til.
Brent faldi peningana á örugg-
um stað.
Hann horfði beint framan í
hana. Hún deplaði öðru auganu:
— Og ég veit, hvar pening-
arnir eru faldir, skilurðu?
— Á ég að trúa því, að þú
vitir, hvar Brent faldi næstum
300.000 dali?
— Já.
Nú varð honum l.oksins ljóst,
hvað hún hafði sagt. Rödd hans
var hás af geðshræringu, þegar
hann sagði:
— Ef þú veizt hvar peningarn-
ir eru, hvers vegna sækirðu þá
ekki? Hvers vegna ertu ekki bú-
in að sækja þá fyrir löngu?
— Nú kemur til þinna kasta.
Hann sat og velti þessu fyrir
sér nokkra stund.
— Viltu hjálpa mér að ná í
þá, Al, spurði hún. — Þá þarf
hvorugt okkar að hafa áhyggjur
af peningum fyrst um sinn að
minnsta kosti.
Hvort hann vildi hjálpa henni
að ná í þá? Hún þurfti ekki að
spyrja um það. Hann sagði:
— Það var annar maður með í
spilinu, var það ekki?
— Jú, það er rétt. Það var ann-
ar maður, sem vissi, hvar pen-
ingarnir eru faldir.
— Hver er það? Og hvar er
hann?
Hún sveiflaði annarri hendinni
um leið og hún svaraði:
— Tja, skilurðu, hann er horf-
inn.
Hún dreypti á glasi sínu.
— Þú þarft ekki að hafa nein-
ar áhyggjur af honum.
— Hvar eru peningarnir fald-
ir?
— Ég skal sýna þér það. Við
skulum aka þangað á eftir.
— Ef þú ert að leika á mig
Lili, þá ....
— Þetta er dagsatt, Al. Ég
vildi bara bíða með að segja
þér frá þessu, þar til ég væri
orðin viss um, að þér væri annt
um mig. En nú veit ég, að ég get
treyst þér.
Hann heyrði ekki hvað hún
sagði, því að í sama bili faðmaði
hún hann að sér. Nú hafði hann
loksins dottið í lukkupottinn.
Hann fann það á sér. Maður veit
aldrei, hvenær slíkt gerist. Mað-
ur bíður bara og bíður eftir að
eitthvað gerist. Stundum bíður
maður árangurslaust allt lífið.
En stundum, allt í einu, einn
góðan veðurdag, eins og núna ...
Hann varð að fá að vita, hvar
peningarnir væru geymdir. Hann
varð að vera fullviss, að hún
ætlaði ekki að gabba hann.
— Hvert eigum við að aka,
spurði hann.
— Langt í burtu, sagði hún.
— Við þurfum að fara að búa
okkur af stað. Því fyrr, því betra.
Þau óku alla nóttina. Er þau
óku í gegnum lítið þorp, sagði
hún, að þau skyldu kaupa sér
riffil og skotvopn. Hann rakst á
sportvöruverzlun, þar sem opið
var og keypti riffilinn. Hún sagði,
að þau yrðu að hafa riffil með
til öryggis. Þau mundu fara út
af þjóðveginum og upp í hin
snarbröttu fjöll í Vestur-Virgin-
íu, og þar væri hætta á að villi-
dýr yrðu á vegi þeirra. A1 fannst
líka öruggara að hafa riffil með-
ferðis.
Hann hugsaði margt á meðan
þau óku.
— Hversvegna ertu ekki búin
að sækja peningana fyrir löngu?
— Af því að þeir eru í helli.
Ég mundi aldrei komast þangað
ein. Þú skilur það, þegar við
komum á staðinn.
Hann leit á hana. Hún virtist
örugg. Það var ekki hægt að sjá
nein merki um ótta eða geðs-
hræringu. Honum hlaut að hafa
tekizt betur upp í kynnum sín-
um við þessa stelpu en aðrar.
Brent Morgan hafði vissulega
þurft að sjá á bak góðri stelpu,
þegar hann var settur inn.
En líklega var þó bezt að vera
við öllu búinn og sýna fyllstu
varkárni.
Þau stönzuðu við bensínsölu,
sem hafði opið alla nóttina. Með-
an tankurinn var fylltur, brá Lili
sér inn á salerni. Honum hug-
kvæmdist svolítið, á meðan hún
var í burtu. Hún kom aftur,
brosti út undir eyru og síðan óku
þau áfram.
— Nú erum við bráðum komin,
sagði hún.
— Já, ég vona það, sagði hann.
Þessir fjallavegir eru hættulegir,
sérstaklega á nóttunni.
Vegurinn varð stöðugt þrengri
og erfiðari yfirferðar, bæði hol-
óttiu og bugðóttur. Tvisvar sinn-
um urðu þau að aka yfir árfar-
vegi. A1 var satt að segja ekki
farið að lítast á blikuna.
— Hér verðum við að skilja
bílinn eftir, sagði hún loks — og
fara fótgangandi að hellinum.
Þau gengu upp snarbratta
fjallshlíð, þar sem allt var fullt
af þyrnóttum rósarunnum. Það
var tekið að birta af degi, þegar
þau komust loks inn í hellinn.
Þetta var stór og mikill hellir
með klettaveggjum á allar hlið,-
ar. Hátt yfir höfðum þeirra var
hvelfing og sylla fremst.
Þau gengu hljóð inn í hellinn.
Loksins stanzaði Lili við hinn
snarbratta klettavegg, sem lá upp
að syllunni. Hún var með ljós-
ker í annarri hendi og lýsti, þar
til hún kom auga á litla holu.
Upp úr henni dró hún kaðal,
rétti A1 hann og sagði.
— Nú kemur til þinna kasta.
Þú ert vanur að fást við svona-
lagað, er það ekki? Sérðu kletta-
sylluna þarna hátt uppi?
Hann kinkaði kolli.
— Þar eru peningarnir, í litlu
kofforti.
A1 fékk hjartaslátt um leið og
hann virti fyi'ir sér aðstæðurn-
ar. Lili sagði honum, hvernig
hann ætti að fara að því að kom-
ast upp á sylluna. Hann þyrfti
að fara það í áföngum, af einum
stallinum til annars.
— Á ég að trúa því, að ein-
hver annar maður hafi farið
þetta á undan mér?
— Já, þér er óhætt að trúa því.
En Brent gat það ekki. Hann
er heldur ekki loftfimleikamað-
ur eins og þú. En Brent vildi
fela peningana á öruggum stað
og það má segja, að honum hafi
tekizt það.
Framhald á bls. 40
46. tbi. VIKAN 13