Vikan - 21.11.1968, Blaðsíða 29

Hún starði á mig, svo kinkaði
hún kolli. Shlakmann var þegar
lagður af stað upp stigann. Ég
fylgdi honum. Þegar hann kom upp
hikaði hann og fyrir aftan hann
hafði ég augun rétt upp yfir borð-
stokknum. Ég sá þilfarið, stórt og
rúmgott, tvo hægindastóla með
mynstruðu áklæði og fjóra sólstóla.
Til annarra hliðar var færanlegur
bar, glas, flöskur og ísfata.
Frammi í stafni var breiður
íbjúgur bekkur eða sófi og ég sá
ekki strax manninn, sem lá þar.
Svo tók ég eftir honum og ég hélt
að hann væri sofandi, en þegar
Shlakmann sté inn á þilfarið stökk
þessi maður á fætur.
Þetta var Angie og fyrst í stað
sá hann mig ekki, ég var að mestu
leyti ofan í stiganum og bak við
borðstokkinn.
— Shlakmann! sagði hann. —
Hvern fjandann ertu að gera hérna?
Sendi Montez þig? Ég heyrði ekki
í neinum báti.
— Var það ekki, sagði Shlak-
mann og hló.
Ég notaði mér tímann til að
stökkva upp á borðstokkinn og í
þremur skrefum var ég komín að
káetudyrunum. Slhakmann var
milli mín og Angies og þegar ég
opnaði káetudyrnar og starði inn
í myrkrið heyrði ég Angie hrópa.
— Shlakmann. Hver djöfullinn var
þetta ?
— Camber.
— Camber! Ertu brjálaður? Hver
sagði þér að koma með Camber
hingað?
— Enginn sagði mér að koma
með Camber hingað.
— Veit Montez um þetta?
— Montez veit ekki nokkurn and-
skotans hlut, Angie. Ekki nokkurn
andskotans hlut.
— Ertu orðinn vitlaus, Shlak-
mann?
— Ég er brjálaður eins og hund-
ur.
Samræður þeirra voru baksviðið.
Ég heyrði annað. Ég stóð þarna í
svartamyrkri káetunnar, hjartað í
mér barðist eins og mótor og kven-
mannsrödd kallaði:
— Ert þetta þú, Angie? Ég sagði
þér að koma ekki hingað inn.
Barnsrödd sagði: — Lenny?
Lenny?
Svo kviknaði á lampa. Lenny
settist upp á dívaninn, sem hún
hafði legið á, með hendina enn á
Ijósarofanum og starði á mig, van-
trúuð á svip, og á hinum endanum
á þessum langa dívani lá dóttir
mín með gullna hárið undir grárri
kápu. Andartaki seinna þrýsti ég
henni að mér og allur líkami minn
skókst af þurrum ekka, en hún
kvartaði:
— Pabbi, þú kreistir mig of fast.
Úti kallaði Angie:
— Shlakmann, þú ert orðinn
brjálaður. Það er það, sem að þér
er. Þú ert genginn af göflunum.
Vitlaus! Það vottar ekki fyrir heila
í andskotans þverhausnum á þér.
Tíminn þjappaðist saman; hann
þaut áfram, hann náði sjálfum sér
og byrjaði upp á nýtt og svo stóð
hann kyrr. Ég reyndi að hugsa,
áætla og gera eitthvað, en skjálf-
andi hendur mínar fundu engan
lykil ( kápuvösum Pollýar.
— Lykilinn, heyrði ég Shlakmann
segja.
— Lykilinn, hreytti ég út úr mér
framan í Lenny. — Hvar er hann?
Hann var í kápuvasa hennar.
— Nei.
— Pabbi, ég er svo syfjuð, sagði
Pollý.
— Leitaðirðu? spurði ég Lenny.
— Auðvitað leitaði ég. Heldurðu,
að mér hafi ekki dottið það í hug?
— Hverjir eru hér fleiri?
— Engir fleiri. Við erum bara
hér tvö, og Shlakmann er úti.
Hvernig komst hann hingað? Hvern-
ig komust þið hingað? Hvar er
Montez?
Ég svaraði ekki spurningum
hennar. — Passaðu Pollý, sagði ég,
og svo fór ég til dyra.
Shlakmann stóð aðéins' tvö fet
frá káetudyrunum og sneri við mér
baki. Angie fikraði sig fimlega í
áttina til hans. Hann var með hnúa-
járnin og það glampaði á þau í
hægri hendi hans, en í vinstri hend-
inni sá ég dósahnífinn gægjast
fram. Bak við hann var Alísa í stig-
anum, utan við borðstokkinn, og ég
rétt greindi höfuð hennar og herð-
ar í myrkrinu.
— Svona nú, Angie, ögraði
Shlakmann sönglandi röddu. —
Komdu nú til mín, helvítis tíkar-
sonurinn. — Komdu, komdu, komdu
Angie! Á ég að segja þér, hvað ég
ætla að gera? Ég ætla að brjóta
hvert bein í andskotans skrokknum
á þér, hvert bein. Ég er búinn að
leggja þetta rækilega niður fyrir
mér, Angie. Veiztu, hvað ég hef
sagt fyrir löngu við sjálfan mig:
Einhvern tíma ætla ég að brjóta
Angie Cambosia í parta.
Angie stökk að honum. Ég hef
aldrei áður séð mann hreyfa sig
svo snöggt. Hann lét líka eftir sig
nokkur vegsummerki. Shlakmann
rak upp reiðiöskur og stökk á eftir
honum. Angie vatt sér undan. Shlak-
mann sneri nú móti mér. Jakkinn
opinn, skyrtan skorin frá skrokkn-
um og niður eftir bringunni að
framan var langt, dökkt strik, þar
sem dósahnífurinn hafði rist gegn-
um holdið.
Shlakmann horfði fast á Angie
og glotti. Ég kalla þetta glott, en
það var það ekki. Það var nokkuð,
sem Shlakmann hafði lært að gera
við munninn á sér, hann dró þess-
ar þunnu varir frá tönnunum. Hann
stóð þarna, glotti við Angie og for-
mælti honum og svo stökk hann að
honum og sló.
Höggið hefði drepið Angie;
mannleg bein og hold er ekki gert
til að þola högg eins og þau, sem
Shlakmann greiddi, en Angie vék
sér undan aftur og Shlakmann
missti fótanna, féll á barinn, svo
flöskurnar og glösin flugu í allar
áttir, og um leið og hann riðaði
framhjá Angie, keyrði Angie hnúa-
járnin í kjammann á honum eins og
svipu. Shlakmann riðaði við og aft-
ur greiddi Angie honum högg, sömu
megin á andlitið.
Þessi tvö högg rifu upp kinnina
á Shlakmann, svo skein í beinið.
Hann var sterkur eins og uxi, en
holdið var mjúkt og viðkvæmt eins
og á öðrum mönnum.
Öskrandi og beljandi af sársauka
og reiði réðist hann á Angie með
handaslætti, sem Angie tókst á
undraverðan hátt að víkja sér und-
an, en hnúajárnin og dósahnífur-
inn gerðu sitt gagn. Angie vatt sér
að honum og hjó og skar og skar
og hjó. Skyrta Shlakmanns og jakki
héngu I tætlum. Höfuð hans var
þakið blóði og blóð rann úr háls-
inum og handleggjunum og bring-
unni og bakinu.
Hnúajárnin skullu á munni hans;
þau söxuðu eyrað, breyttu því í
sköpulagslausa kássu, þau lentu
hvað eftir annað á beini; en Angie
var tekin að þreytast. Hann hreyfði
sig of hratt og of mikið og lagði of
mikið á likamann — og að lokum
misreiknaði hann sig.
Hann var ekki nógu snöggur.
Ekki nógu til að sleppa að fullu
undan hægri hnefa Shlakmanns.
Höggið hitti, af svo miklu afli, að
Angie lyftist upp og flaug yfir sóf-
ann, án þess að koma við. Shlak-
mann sparkaði sófanum til hliðar
og stakk sér eftir Angie, sem komst
á fætur og slapp undan Shlakmann.
En nú var Angie búinn að fá nóg.
Hann reyndi að komast út að borð-
stokknum, en Shlakmann náði í öxl-
ina á honum og kastaði honum aft-
ur inn á þilfarið. Þegar Angie
klöngraðist aftur á fætur slöngvaði
Shlakmann tveimur stórum hrömm-
um utan um hálsinn á honum og
lyfti honum upp á þilfarið.
— Jæja, tíkarsonurinn þinn!
hrópaði Shlakmann, með munninn
svo fullan af blóði, að hann kom
varla orðunum upp úr sér. Hann
dinglaði Angie eins og pendúl.
Angie sló hann í andlitið með
hnúajárninu, klóraði í hann með
dósahnífnum, en Shlakmann lyfti
handleggjunum og herti takið. Það
heyrðist brestur, þegar hann braut
hálsinn á Angie og hnúajárnin og
dósahnífurinn féllu á þilfarið. Svo
sleppti Shlakmann honum og lét
hann detta eins og poka.
Ég veit ekki, hve langan tíma
þessi orrusta stóð. Á eftir var Alísa
viss um, að þetta hefði gerzt mjög
snöggt; í mínum huga teygði þessi
atburður sig yfir endalausa eilífð.
Ég var dáleiddur af hræðslu og
kvíða, því allt frá upphafi vissi ég,
hvert mitt hlutverk yrði að lokum.
Ég þurfti ekki að hugsa um eða
velta því fyrir mér. Ég vissi það.
Ég býst við, að maður viti þegar
dauðinn kemur, og ég geri ráð
fyrir, að það sé fátt, sem maður
veit með eins mikilli vissu — þar
kemst enginn efi að.
Ég leit tvisvar inn í káetuna með-
an á bardaganum stóð. í fyrra
skiptið var Lenny að horfa á hann.
Framhald á bls. 44.
--- -\
FRAMHALDSSAGAN 12. HLUTI
EFTIR E. V. CUNNINGHAM - TEIKNING BALTASAR
40. tbi. VIKAN 29