Vikan - 21.11.1968, Blaðsíða 45

andlitið og kjökraði eins og litlir
kettlingar kjökra. í seinna skiptið,
sem ég leit um öxl, sat Lenny ó
dívaninum með höfuð Pollýar í
kjöltu sér; hún starði ekki lengur
ó dyrnar, heldur beint fram fyrir
sig á vegginn hinum megin í ká-
etunni.
Alísa horfði. Hún var efst í stig-
anum, gat ekki slitið sig burtu og
farið aftur ofan í bátinn, þaðan af
síður gat hún stigið ó þilfarið, þar
sem mennirnir tveir börðust eins og
óðir og hrösuðu í blóði Shlakmanns;
hún var þarna kyrr og horfði. Sumt
ætti enginn að horfa ó og þess á
meðal var þessi bardagi og afleið-
ingar hans,- samt var Alísa kyrr.
Þetta kom mér til að hugsa um
konuna, sem ég hafði gengið að
eiga. Ef til vill var þetta ekki við-
eigandi tími til að rifja upp fyrir
sér samband sitt við eiginkonuna;
en í minni vitund var þetta eini
tíminn, sem ég ótti eftir, og það
réttlætti tilhugsunina. Raunin var
sú, að ég vissi ókaflega lítið um
konur, skildi þær að engu leyti og
var á þann hátt að nokkru leyti á
leið úr þessum heimi, tómhentur.
Ég held, að þetta hafi leitt huga
minn frá öllu því, sem ég átti í
vændum. Ég hugsaði um Alisu, og
ef satt skal segja, hugsaði ég líka
um hina konuna, sem .sat með höf-
uð dóttur minnar í kjöltu sér. Ég
hugsaði hratt, en ekki mjög skýrt
og skipulega.
Ég gat ekki rifjað upp fyrir mér,
hversvegna ég hafði gengið að eiga
Alísu. Mér virtist, eftir því samsafni
af minningum, sem héngu saman
eins og perlur á bandi, að við hefð-
um bæði verið einkar einmana og
hefðum haft örvæntingarfulla þörf
hvort fyrir annað. Ég varð að leggja
fyrir mig þá spurningu, hvort það
hefði verið ást. Það var ekki sú
rómantíska ást, sem er lýst sem
hinni einu sönnu leið til hamingju.
I raun og sannleika var það ekki
hamingja, aðeins við og við nálg-
aðist það hamingju. Það vantaði í
þessa perlufesti, sem ég gerði úr
minningunum; það voru eyður, þar
sem Alísa var einfaldlega ekki til,
og það var ekki aðeins áður en við
giftumst, heldur líka eftir brúðkaup-
ið. Og á mörgum köflum var hún
aðeins tákn, eins og klippt mynd
úr pappír, skuggamynd, sem nafn-
ið kona var letrað á.

N
— -
MIÐXPRENTUN
Takið upp hina nýju aðferð og látið prenta
alls konar aðgöngumiða, kontrolnúmer, til-
kynningar, kvittanir o.fl. á rúllupappír. Höf-
um fyrirliggjandi og útvegum með stuttum
fyrirvara ýmis konar afgreiðslubox.
LEITIÐ UPPLÝSINGA
HILNIR hf
Skipholti 33 - Sími 35320
AOslstræti 8 09 laimeii 164
Þetta var allt og sumt. Ég hafði
í raun og veru aldrei kynnzt henni.
Lélegasta námsefnið mitt ( skólan-
um, það sem mér gekk verst með
í prófum, það hafði ég lært betur
en um þessa konu, sem ég hafði
verið giftur í átta ár. Ég hafði ekki
einu sinni spurt almennilega, hver
hún væri.
Þegar hlutar varðandi fortíð
hennar skutu upp kollinum, eftir að
við vorum orðin hjón, var ég frem-
ur óþolinmóður en áhugafullur. Ég
hafði aldrei gefið mér tíma til né
heldur dottið í hug að spyrja hana
almennilega um hvað hana dreymdi;
það hafði verið nóg að blanda henni
saman við mína eigin drauma, en
ég hafði ekki skeytt neinu um henn-
ar drauma né það, að enginn þeirra
hafði rætzt. Hvað, sem úrskeiðis
hafði gengið, hafði hún goldið fyr-
ir það með þvi að láta mig komast
upp með mína duttlunga, með því
að halda höfðinu á mér uppi, vera
móðir í stað eiginkona, til að byggja
upp mína sjólfselsku og mína per-
sónu, með því að hjúkra og lækna
huga minn mjög blíðlega og af mik-
illi leikni, svo ég gæti unnið annan
dag í viðbót, annan mánuð í viðbót
og svo ár eftir ár. Ár eftir ár hafði
hún haldið sjálfum mér saman.
En ég hafði enga minningu um
hið gagnstæða: Að ég hefði hjálpað
henni. Ég vissi ekkert um hennar
drauma. Hafði ég nokkru sinni innt
hana eftir þvi, hvað hún þráði? Ég
þurfti þess ekki. Ég var góður og
hugulsamur við hana og fullur fyrir-
litningar i garð þeirra manna, sem
misnotuðu eiginkonur sínar og sviku
þær og meðhöndluðu þær eins og
þjóna. Ég hafði aldrei meðhöndlað
Alísu eins og þjón, bara eins og
hækju, staf, haldreipi eða dragtóg.
Hverju hafði hún verið gift?
Hún hlýtur að hafa vitað það.
Hún hlýtur að hafa horft á mig og
hugsað um mig, og ef hún hefur
gert það, hlýtur hún óumflýjanlega
að hafa komizt að niðurstöðu. Svo
hvað hafði hún séð, þegar hún
horfði á mig? Hvað sá Lenny?
Hvað, sem Lenny var, var hún ekki
algjörlega heimsk. Engin kona vík-
ur sér að sterkum manni með það
tilboð, að hann yfirgefi konu sina
og barn og fari í brúðkaupsferða-
lag með fagurri skækju — ekki
nema konan væri viti sínu fjær, og
Framhald á bls. 48.
46. tbi. vikan 45