Vikan - 21.11.1968, Blaðsíða 28

nú fáum við um £00 bréf á mánuði. Ég kemst vel ytir
að svara þeim.“
Bítlaaðdáendur, sem hún hefur staðið í bréfaskiptum
við, hafa stundum allt í einu skotið upp kollinum heima
hjá henni. Einu sinni kom hópur af Ameríkönum til
hennar og hafði lagt á sig mikið erfiði til að ná fundi
hennar.
„Þeir höfðu verið á ferð um Evrópu, en England
var ekki meðal þeirra landa, sem leið þeirra lá um. Hins
vegar gistu þeir hálfan mánuð í Parísarborg. Þeir ákváðu
að fljúga frá París til Manchester og taka síðan leigu-
bíl þaðan og hingað — eingöngu til að geta heimsótt
mig!“
Mikið skal til mikils vinna, eins og þar stendur. Frú
Harrison hefur alltaf haft mikla ánægju af að standa í
bréfaskiptum. I nálega þrjátíu ár hefur hún skrifazt á
við tvo pennavini, sem hún eignaðist í gegnum viku-
blað.
Annar þeirra býr í Ástralíu. Frú Harrison hefur sagt
honum allt hið helzta, sem borið hefur til tíðinda innan
fjölskyldu hennar allar götur síðan 1936. Þegar Bítl-
arnir fóru til Ástralíu, birtust myndir í þarlendum blöð-
um af George, þegar hann var lítill. Enginn vissi hvað-
an þessar myndir voru fengnar. George sjálfur mundi
ekki eftir að hafa séð þær fyrr. Það kom í ljós að lok-
um, að pennavinur frú Harrison hafði átt þær í fórum
sínum, og frú Harrison hafði sent honum þær fyrir
langalöngu.
„Fólk ætlast til þess, að við hegðum okkur öðruvísi
nú en áður, af því að George er orðinn heimsfrægur,“
segir frú Harrison. „Við vorum viðstödd brúðkaup eins
tryggs aðdáanda George fyrir skömmu. Þetta var ósköp
venjulegt og fremur fátækt alþýðufólk. Margir voru
hissa á því, að við skyldum fara þetta. Fólk virðist
ætlast til, að ég gangi í minkapels upp á hvern einasta
dag! Ég veit ekki hvernig stendur á þvi, en fólk virð-
ist vilja, að við séum öðruvísi en annað fólk. Meðan
Harry stundaði enn vinnu sínu, sagði fólk við hann:
„Þú ætlar þó ekki að segja mér, að þú sért enn að
vinna?“
Hr. Harrison lét af störfum 1965 eftir að hafa ekið
strætisvagni í 31 ár.
„Hvað færðu mikið í kaup,“ spurði George mig dag
nokkurn. „Tíu pund og tvo shillinga,“ svaraði ég. „Það
hlýtur að vera á dag,“ sagði George. „Nei, á viku,“
svaraði ég. Þá hristi George höfuðið og bauðst til að
láta mig hafa þrisvar sinnum hærri laun fyrir að gera
ekki neitt.“
Ilr. Harrison lætur sér jafn annt um aðdáendurna
og konuna hans. Þau hjónin njóta þess í miklu ríkari
mæli en foreldrar hinna Bítlanna að eiga svo frægan
og vinsælan son.
Forelclrar Rincjós
Hinn raunverulegi faðir Ringós, sem einnig er kall-
aður Ritchie Starkey, hefur mjög sjaldan séð son sinn,
eftir að hann skildi við móður hans, þegar Ringo var
fijmm ára gamall.
Ringo man ekki eftir að hafa séð föður sinn nema
einu sinni, síðan í bernsku. Það var 1962. Hann var þá
enn ekki orðinn einn af Bítlunum, heldur lék í hljóm-
sveit Rory Storms.
„Það vildi svo til, að hann var staddur hjá afa og
ömmu, þegar ég kom þangað dag nokkurn,“ segir Ringo.
„Ég var þá ekkert smábarn lengur og bar engan kala
til hans. Iíann sagði við mig: „Ég sé, að þú hefur eignazt
bíl.“ Ég var nýbúinn að kaupa mér Zodiac. Ég spurði
hann, hvort hann vildi koma út og líta á bílinn. Hann
svaraði því játandi. Og síðan fórum við út og skoðuð-
um bílinn. Það var allt og sumt! Síðan hef ég hvorki
séð hann, né haft neitt samband við hann.“
Síðar flutti faðir hans frá Liverpool. Hann býr nú í
Crewe og vinnur í bakaríi. Hann er kvæntur aftur, en
á engin börn í síðara hjónabandi sínu. Hann hefur alla
tíð neitað að eiga viðtöl við blöðin og hefur helzt ekki
viljað láta sín getið í sambandi við frægð sonar sins.
Hann segir, að frægð Ringós komi sér alls ekkert við.
Iíann vill ekki láta blanda sér inn í hana.
Móðir Ringós, Elsie, og stjúpfaðir hans, Harry Graves,
búa nú í luxusvillu í Wolton í Liverpool. Hún kostaði
8000 pund. Hún stendur ekki alllangt frá þeim stað,
þar sem Epsteinfjölskyldan bjó áður fyrr. Elsie og Harry
eru einu foreldrar Bítlanna, sem enn búa í Liverpool.
Villan stendur langt frá veginum á einni ekru lands,
þar sem skiptast á fallegir grasfletir og rósarunnar. Þetta
er í hæsta máta nýtizkulegt hverfi. Miklu er líkara því,
að hér sé um að ræða sýningu á nútíma byggingarlist,
en ekki íverustaði lifandi fólks.
Þegar inn kemur er allt með svipuðu sniði og úti:
uppstillt og nýtízkulegt, en ekki ýkja heimilislegt. Á
veggjum hanga gullplötur og á sjónvarpstækinu stendur
mynd af Ringo og Maureen og börnunum þeirra.
„Þegar ég lít um öxl, held ég að stórfenglegast hafi
verið að sitja í Palladium og hlusta á áheyrendaskar-
ann hrópa af fögnuðu,“ segir Elsie. „Einnig var ánægju-
legt að vera á frumsýningu á kvikmynd Bítlanna.
Ringo hefur sem betur fer ekki miklazt af velgengn-
!’ann er onn alveg eins og hann var í gamla daga.
Og Maureen er mjög hógvær og eðlileg.“
..Mér þótti meira gaman að gömlulögunum þeirra,“
Marry. „Lögin þcirra hafa breytzt mikið. Auðvit-
að urðu þeir að fitja upp á einhverju nýju. Þeir gátu
ekki haldið stöðugt áfram á sömu brautinni. Nýjustu
lögin þeirra eru flóknari. Maður þarf að hlusta oft á
þau til þess að kunna að meta þau.“
Foreldrar Ringós urðu síðastir til að flytja í nýtt og
glæsilegt húsmuði.
„Ég vildi alls ekki flytja,“ segir Harry. „Við bjugg-
um í Dingle, og ég kunni vel við staðinn og náarann-
ana. Enda þótt strákarnir vrðu frægir, breyttist sem
betur fer ekki viðhorf nágrannanna ti! okkar.“
Framhald í næsta blaði.
28 VIKAN
46. tbl.