Vikan - 21.11.1968, Blaðsíða 14

FRAMHALDSSAGAN
14. HLUTI - EFTIR JOHN BURKE
COPYRIGHT JOHN BURKE 1968
Robert hafði um skeið óttazt
að Harriet myndi nota þetta
tækifæri til að endurskipuleggj a
uppröðun húsgagnanna; og síðan
kannske í miðjum klíðum myndi
henni snúast hugur og hún færi
að tefla stólunum fram og aft-
ur eins og mönnum á taflborði.
En hún var áfjáð í það eitt að
skipuleggja heimili þeirra eins
og það hafði áður verið. Allt var
eins og það hafði áður verið.
Hún hikaði ekki, þegar
þessi síðasti hlutur kom inn. Upp
á stigapallinn fór hann. Beint
undir lúgugatið, sem hann hafði
alltaf staðið undir.
Robert fylgdi mönnunum upp.
Verkstjórinn í hópnum lét ann-
an endann síga og leit upp í
gegnum þykk gleraugun. Það
var eitthvað kunnuglegt við
þetta andlit. Það hlaut að vera
sá sami, 'nugsaði Robert og sá
sem flutti þau út. Það virtist svo
óralangt síðan.
— Á þetta að vera hér?
Robert áætlaði fjarlægðina frá
stigabrúninni, hann vildi ekki
vera of smásmugulegur, en hann
vildi hafa allt í röð og reglu.
Hann hafði lært sína lexíu.
— Hún á að vera um það bil
sex þumlungum meira til hægri.
Þeir drösluðu henni til.
— Var hún alltaf hér, herra?
— Já.
— Nákvæmlega hér.
— Já, nákvæmlega hér.
Flutningamaðurinn tók af sér
gleraugun og sagði: — Jæja, það
má þá kannske segja að hér ljúki
málinu.
Robert starði. Flutningamður-
inn var Dylan leynilögreglufor-
ingi. Og félagi hans, sem stundi
um leið og hann nuddaði á sér
bakið með hægri hendinni var
áreiðanlega lögreglumaðurinn,
sem einu sinni hafði skrifað nið-
ur allt það sem Dylan sagði.
Já, nú var enginn vafi á því;
maðurinn tók upp blokkina sína
og beið eftir merki frá Dylan.
— Nei, komið. þér sælir, sagði
Robert. — Eruð þér hættur í
gamla starfinu?
— Ég gefst aldrei upp, herra,
sagði Dylan. — Ekki þegar ég
hef læst tönnunum í eitthvað, og
þetta hefur svo sannarlega
reynzt umfangsmeira en mig
grunaði í fyrstu.
— Hvað eruð þér að tala um?
— Morð.
— Fyrirgefið?
— Morð, sagði Dylan leynd-
ardómsfullur. Svo flissaði hann
allt í einu. — Morð, endurtók
hann. — Ég skal segja yður að
mig hefur alltaf langað til að
segja þetta. Þetta er fyrsta morð-
ið mitt. Fram að þessu hef ég
aldrei fengizt við neitt alvar-
legra en ósiðsamlegan klæðaburð.
Hann gekk út að stigahandrið-
inu og kallaði niður: — Komið
með frú Blossom hingað upp,
Vivian.
Robert vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið en horfði á Harriet
koma upp stigann með tvo flutn-
inga menn á eftir sér, en þetta
voru ekki flutningamenn; hann
sá nú að þeir voru líka lögreglu-
menn.
Litli maðurinn, sem hafði tek-
ið upp búsáhöldin var ekki með
þeim. Ef til vill var hann svik-
ari eða eitthvað í þá áttina, sem
þeir höfðu haft með sér til að
gera allt sennilegra. í öllum þess-
um ósköpum var Robert ekki
viss um hvað hann ætti að nefna
hann.
Dylan krosslagði handleggina
og beið eftir því að Harriet
kæmi. Þegar hún kom upp á
stigapallinn sagði hann:
— Leiknum er lokið, frú
Blossom.
— Nú? sagði Harriet skiln-
ingssljó.
— Þetta er enskur málsháttur
sagði Dylan glettnislega, í raun-
inni hef ég aldrei heyrt um að
leikurinn væri hajinn, en það
sem ég ætla að tilkynna yður
frú Blossom er — að við erum
tilbúnir að bera fram ákæruna
og ég verð að vara yður við því
að allt, sem þér segið verður
skrifað niður og þér vitið hvað
svo, þykist ég vita.
— Flvaða ákæru? hreytti Ro-
bert út úr sér. Um hvað eruð
þið að tala?
Nú var hin stóra stund Dyl-
ans upprunnin. Hann tók að
ganga um gólf. Hann minnti Ro-
bert á einhvern, sem hann gat
þó ekki gert sér fyllilega grein
fyrir hver var. Perry Mason,
Basil fursti, Sherlock Holmes ...?
Allavegana ekki James Bond.
— Við skulum hverfa fjögur
ár aftur í tímann, sagði Dylan.
— Ungur maður að nafni — hér
— hann þagnaði og svo smellti
hann fingrunum. Einn af aðstoð-
armönnum hans vék ofurlítið til
hliðar, maðurinn með blokkina
sté fram og rétti yfirboðara sín-
um blokkina, en tók aðra
þegar í stað upp úr vasanum
og bjóst til að skrifa í hana. ■—
Já, að nafni Ambrose Tuttle,
sagði Dylan. — Já, Ambrose
Tuttle yfirgaf verksmiðju yðar
og hefur ekki síðan sézt! Þegar
ég uppgötvaði að verkfærin
höfðu verið póstlögð aftur til
verksmiðjunnar gerði ég að
sjálfsögðu ýtarlega rannsókn. Það
var trú mín og ég hafði fyrir
því sannanir, sem ég taldi gild-
ar með sjálfum mér, þótt þær
dygðu ekki til dómsáfellis, að hin
dularfulla kona, sem póstlagði
áhöldin væri engin önnur en hin
góða frú yðar.
— Harriet? spurði Robert og
leit á konuna sína.
Á svip Harriet var ekkert að
sjá, en hún var mjög föl.
— Halló, sagði ég við sjálfan
mig, hélt Dylan áfram. — Þegar
ég fann þessa sömu konu þar
sem hún var að skemmta — og
ég nota þetta orð af ásettu ráði
— heldur vafasömum, mexí-
könskum herramanni, sem hún
sagði að væri frændi sinn, varð
þetta halló að halló, halló!
— Tóm þvæla, sagði Robert.
— Verið þolinmóður. Ég gekk
út frá því vísu að þér vissuð
ekkert um slíkan frænda, svo ég
tók að halda stöðugan vörð um
húsið. Og hvað sá ég? Dularfulla
ljósgeisla berast ofan úr risinu.
Svo, meðan þið voruð burtu í
Eastbourne, lét ég tæknideildar-
drengina laumast inn í húsið og
skoða sig ofurlítið um....
Harriet saug upp í nefið.
— Þegar ég fékk skýrslu
þeirra, sagði Dylan. — Þá og
aðeins þá, féll síðasti bitinn í
púsluspilinu á sinn stað.
Hann leit snöggt og skömm-
ustulega á manninn, sem skrif-
aði í blokkina, en sá braut í
sama bili blýið í blýantinum og
leit ásakandi á Dylan.
— Þú sagðist ekki ætla að
14 VIKAN 46-tbl-