Vikan - 21.11.1968, Blaðsíða 12

hrókur á
mótí
bragdi
SAKAMÁLASAGA EFTIR GIL
ÚR SAFNI
ALFREDS
HITCHCOCKS
EINKARÉTTUR: VIKAN
Lili Southern var fríð sýnum
og fönguleg. Það fór vart hjá því,
að karlmenn gengu framhjá
henni, án þess að horfa á eftir
henni og flauta. A1 Walters gerði
sér ekki ljóst, hvernig á því stóð,
að svona þekkilegur kvenmaður,
sem auk þess hafði góð sambönd,
sneri sér til hans. Hann vissi, að
hún var í slagtogi með náungum,
sem voru stórtækir og ómökuðu
sig ekki fyrir neina smámuni.
Sjálfur var hann lítill karl í sam-
anburði við þá. Hann vissi, að
sú sem hún hafði síðast verið
með var nú á bak við lás og slá,
sakaður um rán, morð og sitt-
hvað fleira. Kannski var skýring-
in fólgin í því.
í hvert skipti sem A1 Walters
hugsaði um fjármál sín, varð
hann gramur og leiður. Honum
hafði aldrei tekizt að verða al-
mennilega loðinn um lófana, þrátt
fyrir ítrekaðar tilraunir til þess.
Lili hlaut að vera kunnugt um
það. Hún hafði látið í ljós aðdá-
un á honum og gefið í skyn aftur
og aftur, að hún bæri mikla virð-
ingu fyrir honum. Ekki gat það
verið peninganna vegna. En ná-
unginn, sem hún hafði verið með
til skamms tíma, Brent Morgan,
sat nú í fangelsi og ólíklegt að
hann slyppi þaðan út í bráð.
Kannski yrði hann að dúsa bak
við rimlana upp á lífstíð. Það
ætti þess vegna að vera óhætt að
láta sjá sig með Lili fyrst um
sinn að minnsta kosti.
— Mér geðjast vel að fortíð
þinni, sagði Lili. — Ég fæ gæsa-
hús í hvert skipti sem ég hugsa
til þess, að þú ert fyrrverandi
loftfimleikamaður og hefur klifr-
að og hangið í köðlum. Það hlýt-
ur að þurfa mikið hugrekki til
að geta gert slíkt.
— Það er nú orðið langt síðan
ég gerði þetta, sagði Al.
Þau sátu heima hjá henni,
hlustuðu á útvarp, fengu sér í
glas og létu fara vel um sig á
sófanum.
— Heldurðu að þú getir gert
þetta enn, spurði hún.
— Gert hvað?
— Hangið í köðlum og svoleið-
is, eins og þú gerðir í gamla
daga, þegar þú varst loftfimleika-
maður í sirkus.
— Það er á þér að heyra, að
ég hafi unnið einhver gífurleg
þrekvirki.
— Það hlýtur að vera fjarska
erfitt og tvísýnt og spennandi.
Heldurðu, að þú gætir gert þetta
enn?
— Ég þyrfti að minnsta kosti
ekki langan tíma til að rifja það
upp. En ég vona, að ég þurfi ekki
á því að halda. Ég varð fyrir
óhappi og slasaðist. Þess vegna
hætti ég. Og svo er ég orðinn
eldri núna en ég var þá.
— Skiptir það nokkru máli?
Hann leit snöggt til hennar. Það
var eins og hann hefði talað af
sér.
— Nei, auðvitað er ég ekki svo
mikið eldr’i, sagði hann. Ég hef
enn krafta í kögglum. Þú skalt
ekki hafa áhyggjur af því.
— Mér finnst svo skrítið, að
ég skuli sitja hérna við hliðina
á þér, og þú, sem hefur hangið
á köðlum í loftinu í margra metra
hæð. Mér finnst það æðislega
spennandi.
— Ég var líka kúreki í sirk-
usnum, og sérgrein mín var að
snara....
Lili saup á glasi sínu og leit
yfir glasbarminn til Als. Augu
hennar voru brún og barnsleg og
full af fyrirheitum.
Honum þótti gott að hún skyldi
dást að honum. En hann gerði
sér ljóst, að það mundi verða
honum dýrt að vera með slíkri
konu. Og hann sem átti varla
grænan eyri. Honum var ljóst, að
hún mundi strax segja honum að
fara norður og niður, nema því
aðeins að honum tækist að telja
henni trú um, að hann ætti miklu
meiri peninga, en hann hafði
nokkurn tíma þorað að láta sig
dreyma um að eignast.
— Brent var góður á sinn hátt,
sagði hún. — En hann var loft-
hræddur og hefði aldrei þorað að
sveifla sér í köðlum.
— Það var náið samband á
milli ykkar, var það ekki?
— Jú. En nú er því lokið. Nú
vil ég miklu heldur hugsa um
þig en hann.
— En þið voruð saman, var
það ekki?
— Við vorum að minnsta kosti
trúnaðarvinir. Ég veit sitt af
hverju um hann ....
— Hvað veiztu?
— Heilmikið.
— Brent Morgan var stórtæk-
ur og áræðinn, sagði Al. — Hann
var mikilmenni á sínu sviði, enda
þótt hann sitji nú í fangelsi.
— Hann er búinn að vera,
sagði hún. — Hann fær að dúsa
í fangelsi það sem eftir er æv-
innar.
A1 var sannfærður um, að hún
byggi yfir leyndarmálum, sem
hann fengi aldrei að vita um.
Brent hafði kunnað sitt fag, en
það það var hins vegar ekki hægt
að segja um Al.
— Ég þarf að segja þér dálítið,
sagði Lili. — Og ég held, að nú
sé einmitt rétti tíminn til að gera
það. Ég gat ekki sagt þér þetta
strax. Ég varð að bíða með það
dálítinn tíma.
A1 setti glasið á sófaborðið og
horfði á Lili fullur eftirvænt-
ingar og forvitni.
— Það er svolítið í sambandi
við Brent og mig, sagði hún. —
Svolítið, sem ég er viss um, að
þú hefur mikinn áhuga á.
— Jæja, hvað er það?
— Ég veit vel, að þú ert illa
staddur fjárhagslega. Ég sé það
í augunum á þér. Við þörfnumst
bæði mikilla peninga, og ég veit
hvernig á að útvega þá.
A1 þagði. Hann var leiður yfir
því, að hún skyldi vita um fjár-
hagsvandræði hans.
— Ég veit hvar þeir eru og
hvernig á að ná í þá, endurtók
Lili. — Og þú átt að hjálpa mér
við það.
— Jæja, sagði A1 og botnaði
hvorki upp né niður í því sem
hún var að segja.
— Þú skalt fá þér aftur í glas-
ið. Þú munt þarfnast þess, sagði
hún, stóð á fætur og gekk yfir
að barnum. A1 horfði á eftir
henni og sá, hvernig hún dillaði
mjöðmunum. Hann velti því fyrir
sér, hvað hún hefði í hyggju. Hún
kom aftur með glasið, setti það
á borðið fyrir framan hann og
settist síðan fast upp að honum.
12 VTKAN 46 tbI