Vikan - 21.11.1968, Blaðsíða 40

Verksmiðjan blómstraði: Harriet
málaði og henni fór stöðugt fram,
Ambrose hélt áfram að mennta
sig og það var ótakmarkað ráð-
rúm til þess.
Einu sinni eða tvisvar minnt-
ist Ambrose með söknuði á risið,
en Harriet harðneitaði að taka
þátt í þeim söknuði. Einu sinni
eða tvisvar hafði hann fundið
sér einhverja tylliástæðu til að
þjóta upp á kommóðuna og opna
iúgugatið. En risið var nú myrkt
og tómt. Gólfborðin voru ber,
eins og þau voru endur fyrir
löngu og ryklag lá yfir öllu.
Það sem var spennandi nú til
dags, var það sem var spennandi
í augum þroskaðs fólks með ríka
ábyrgðarkennd.
Eins og morguninn, þegar
Harriet fann umslagið á mott-
unn' undir bréfarifunni og sá
orðin sem prentuð voru efst á
það og kom þjótandi inn til Am-
brose sem var að ljúka við morg-
unmatinn sinn.
— Ambrose.......!
Hárið var orðið grátt við gagn-
augun, augun hugsi og ofurlítið
þreytuleg, bak við gleraugun,
sem hann var nýfarinn að bera.
Hann leit á hana yfir ristuðu
brauðsneiðna.
— Hvað er það, elskan mín?
Hún reif upp umslagið, ias
þessar fáu, mikilvægu línur. —
, Lestu.
Hann las það og ástúðlegt bros
breiddist yfir andlit hans.
— Tekin í akademíuna, sagði
hann.
— Harriet Tuttle, Royal aka-
demían. Til hamingju. Ambrose
reis á fætur og ýtti afganginum
af ristaða brauðinu og marme-
laðinu frá sér. Hann gekk að
veggskápnum og tók fram tvö
glös. — Þetta ber að halda há-
tíðlegt!
Harriet tók glösin tvö af hon-
um. — Á þessum tíma dags?
— Elskan, það er ekki á hverj-
um degi sem þú ert tekin í....
— Þú ert orðinn of seinn á
skrifstofuna, sagði hún með
glettnislegum ávítunarhreim. —
Þú ert orðinn of seinn.
Ambrose leit á glösin. Svo leit
hann á konuna sína. Svo sagð!
hann með ofurlitlum vott af
gamla gáskanum, með þessum
gamla, drafandi hreim, sem hún
þekkti svo vel. — Setjum nú svo
að ég yrði kyrr heima í dag
og......
— Risdagarnir eru liðnir. Hún
var afar ákveðin. Ástúðleg en
ákveðin. Henni þótti svo vænt
um hann og endurminningin um
liðna daga var henni jafn kær
og honum, en hún hafði vissa
ábyrgð.
—Mmm, svaraði Ambrose og
andvarpaði. Hann lagði af stað
fram í anddyrið og tók frakk-
ann sinn út úr klæðaskápnum.
— Þú saknar þeirra ekki, er
það?
Ambrose hikaði og svo brosti
hann. — Nei. Við njótum ekki
Verið örugg —
Rauðu
Hellesens
rafhlöðurnar
svíkja
ekki
Transistor—Rafhlöður
2>A«££a^é£a/L A/
Raftækjadeild
Hafnarstræti 23
Sími 18395
risdaganna lengur — en við eig-
um hvort annað. Hann teygði sig
eftir regnhlífinni sinni og kyssti
Harriet ástúðlega á ennið. — Það
væri gaman að vita hvernig Ro-
bert gamla vegnar, hugsaði hann
upphátt. — Síðast þegar við
fréttum af honum var hann enn
að íhuga þríhyrninginn.
— Ég hugsa að hann yfirgefi
tónlistina aldrei.
Ambrose hló umburðarlyndur.
— Við eigum nú eftir að sjá
hann stjórna hljómsveit í Albert
Hall. Hann leit á úrið. — Nei,
hvað er nú þetta, sjáðu hvað
klukkan er orðin. Og við sem
eigum að taka myndir af vor-
módelinu í dag.
— Hvernig er nýja módelið
þitt?
— Nýja módelið?
— Nú svoleiðis módel. Hún.
— Já, hún, sagði Harriet.
— Hún er ágæt.
— Falleg?
— Ég hef ekki veitt því at-
hygli.
— Nei þú veitir því ekki at-
hygli lengur. Harriet kyssti hann
þar sem hann stóð í dyrunum
snyrtilegur og glæsilegur, tilbú-
inn að takast á við vanda dags-
ins. — En þú ert betri svona. Ég
vil heldur hafa þig svona.
— Friðsamari, sagði Ambrose.
Hún horfði á hann ganga að
bílskúrnum. Hann var einkar
virðulegur, hún var stolt af að
vera konan hans. Og hún naut
kvöldanna þeirra saman. I nokk-
ur ár höfðu þau haft morgnana
og síðdegin en aldrei kvöldin.
Það var eitthvað svo miklu
dýpra og nánara við kvöldin —
á sinn hátt, eitthvað virðulegra.
Hún naut þessara hljóðu kvöld-
stunda þegar hún málaði og Am-
brose stóð grafkyrr á höfðinu og
einbeitti sér að Sjálfsnámi í Yoga.
Bíllinn rann hljóðlega niður
að hliðinu. Dylan lögregluþjónn
gekk framhjá, án þess svo mikið
sem gjóta augum að húsinu.
Hann heilsaði Ambrose með því
að bera höndina upp að húfu-
skyggninu, eða ef til vill var það
bíllinn, þetta augljósa stöðutákn,
sem hann var að heilsa.
Harriet stóð og brosti ljúflega,
þar til bíllinn var horfinn niður
fyrir götuhornið. Þá fór hún aft-
ur inn.
Hún fór inn í eldhúsið og tók
upp glösin tvö. Hún bar þau að
billjard borðinu og setti þau var-
lega frá sér á grænt klæðið. Svo
tók hún skeið og sló snöggt en
varlega í bæði glösin. Þau gáfu
frá sér fullkominn tón.
— Morgunmatur eftir þrjár
mínútur, kallaði hún.
Billjard borðið rann hljóðlaust
frá henni. Lúguhleri í gólfinu
opnaðist og lyfta úr gleri kom í
ljós á uppleið. Harriet leit niður.
Innan í henni var eitthvað sem
söng svipað og glösin.
Robert reis upp úr undirdjúp-
unum. Tónlistin iðaði allt í
kringum hann. Það var eins og
stórkostlegt pípuorgel væri að
boða dýrðlegt ævintýr — stór-
kostlegasta sjónleik, ljúfustu
ástarsögu, dýrðlegustu tveggja
stunda skemmtun, sem heimur-
inn hafði nokkru sinni orðið að-
njótandi.
Sem, þegar á allt var litið, var
ekki svo órafjarri sannleikanum.
— Elskan, sagði Robert.
Undir öðrum handleggnum var
hann með kampavínsflösku í ís-
kæli. Undir hinum handleggnum
var Dinkie, sem varð stöðugt
feitari og latari.
En Robert var ekki feitur. Og
það var langt, langt frá að hann
væri latur.
Harriet færði sig nær honum.
Robert losaði sig við Dinkie og
kampavínið og faðmaði hana.
Lyftan ómaði enn af dýrðlegri
músik og uppi yfir þeim lokaðist
lúgugatið á ný.
Tónllstin varð æ meira lokk-
andi, sömuleiðis Robert.
Með Ambrose hafði Harriet
svifið í upphæðir ástríðunnar, nú
seig hún með Robert í undirdjúp
unaðarins.
Kæri Ambrose.
Dásamlegi, ótútreiknanlegi Ro-
bert.
Hún var hamingjusöm kona.
Hennar sæluríki var á heimilinu.
Hennar sæla var að lifa þennan
morgun og ekki bara morguninn
heldur daginn, kvldið og nóttina.
Sælan var tvöföld og Harriet var
þakklát og hamingjusöm fyrir
það.
Að höndla sæluna, það varð
frú Harriet Tuttle að viðurkenna,
var hennar eftirlætis iðja.
Endir.
Krókur á móti bragSi
Framhald af bls. 13.
— Já, það er víst alveg áreið-
anlegt.
— Heldurðu að þú hafir þetta,
Al, spurði hún og ofurlítils ó-
styrks gætti í röddinni.
Hann svaraði ekki, en tók að
sveifla kaðlinum og reyna að
festa hann við klettabrún, svo
að hann gæti handlangað sig eftir
honum. Hann þurfti að gera þetta
aftur og aftur þar til það heppn-
aðist. Hann var löðursveittur og
smásteinar hrundu í allar áttir.
Þetta var erfið ferð, en hún tókst
hægt og hægt. Það leyndi sér
ekki, að A1 var fyrrverandi loft-
fimleikamaður. Ella hefði hann
aldrei getað farið þetta. Loks var
hann kominn upp á klettasylluna
og horfði sigri hrósandi niður til
Lili, sem hafði fylgzt með ferð
hans milli vonar og ótta.
— Þetta tókst hjá þér!
— Já, auðvitað tókst það.
— Reyndu að finna peningana.
— Já, ég er búinn að því. Þeir
eru hérna sem ég lifandi.
— Al, kallaði hún. Þú skalt
binda koffortið við kaðalinn og
láta það síðan síga hingað niður
40 VIIvAN 4G- tbL