Vikan - 02.01.1970, Page 32

fyrir fæðingastofu. Það sem bjarg-
aði þeim var að haustið var óvenju-
lega gott, en það sem þá var hægt
að afla, var fljótlega étið upp um
veturinn, sem var mjög harður. Um
jólin 1944 reyndi Nelly að skipta
brauðmolum milli barnanna. Þau
áttu ekki neitt, en þau voru frjáls.
Nú eru liðin 25 ár síðan þetta
gerðist. Nelly er orðin sextíu og
þriggja ára, og hefir nú vistlega
skrifstofu á sjúkrahúsinu í Kirkenes.
Bæði hún og presturinn hafa verið
um kyrrt. Ennþá er sama lífsgleðin
Ijómandi kringum þessa konu. Og
þetta djarfa augnaráð, hefir hún
örugglega haft þá.
— Hvað er það sem þú minnist
helzt frá þessum tímum, þegar þið
voruð lokuð inni í berginu?
— Að samlyndið var svo einsak-
lega gott, og hve allir skiptu jafnt
á milli sín, þessu litla sem til var.
— Varstu hrædd við Rússana?
— Við vorum glöð yfir því að
þeir frelsuðu okkur, en ég varð von-
svikin yfir framkomu landa okkar,
þegar þeir komu. En Rússarnir voru
ruddalegir. Þeir kölluðu okkur kapi-
talista. Og þeir stálu hjólhestinum
mínum, og hann var aleiga mín.
Þjóðverjarnir áreittu hana aldrei,
þegar hún var á næturferðum sín-
um, en Rússarnir gerðu henni gramt
( geði. Hún kvartaði undan því við
yfirforingjann. Hann sagði: — Þú
getur barið frá þér og rifið ( hárið
á þeim, sparkað og slegið eftir vild.
— En þessir strákar voru snoð-
klipptir, segir Nelly og brosir. Einn
daginn, meðan ég var ennþá í
námugöngunum, kom fullur Rússi
og hótaði að skjóta mig. Ég stillti
mér fyrir framan hann og sagði;
Kamerat, kamerat.
— Njet, öskraði hann, — njet
kamerat, du kapitalist. Sva myndaði
hann sig til að skjóta r,,;g. þá gerði
ég nokkuð sem ég^ hafði lesið í
glæpasögu,- ég 'f\aug á hann og
stakk fingrun-jm í augun á honum.
— 10 ^rum síðar kom rússnesk
sendip,efnd til Kirkenes. Þá varð ég
að Vara heim og kasta upp.
— Heldurðu að margir þjáist af
taugaveiklun eftir stríðið?
— Ég þekki engan í Rauða Kross-
inum hér, sem ekki hefir verið meira
og minna lasinn. Fyrsta árið þjáðist
fólk af svefnleysi og martröð. En
það líður hjá. Þó urðu nokkrir var-
anlega sjúkir.
Nelly Lund hefir klippt á nafla-
streng 2500 barna. En þessi 11 börn
sem hún tók á móti ( námagöngun-
um hafa alltaf verið í sérflokki hjá
henni. Þau eru öll á lífi og myndar-
fólk.
— Ég er þakklát fyrir það, segir
hún. — Hefði eitthvað komið fyrir
þau, já, jafnvel þótt ekki hefði ver-
ið annað en varta á nefið, þá hefði
mér verið kennt um það,
Þegar þessi börn voru fermd, gaf
hún þeim öllum Nýja testamentið,
með gylltri áletrun. Hin börnin voru
öfundsjúk, en þá sagði presturinn:
32 VIKAN 1 tbl
— Þið eruð ekki fædd í námugöng-
um.
Nú eru námugöngin við Björne-
vatn lokuð. Kirkenes er nýtízkubær
í örum vexti. Fólkið lifði af þessar
hörmungar í fimm ár, og gekk út
úr bjarginu tilbúið til að berjast fyr-
ir lífinu. Og það sigraði. Séra Gal-
schiödt segir: — Það eru töggur í
því! ☆
Ráðgáta Gretu Garbo
Framhald af bls. 19.
Garbo til að leika aftur. Eftir
því sem einn af handritahöfund-
um MGM segir, voru það ekki
færri en 400 tillögur, sem hún
fékk. Stundum fékk hún það
mikinn áhuga að handritið var
fullunnið, en svo hætti hún við á
síðustu stundu.
Sannleikurinn er sá, að Greta
Garbo vildi ekki hrófla við
þeirri helgisögn sem var bundin
við nafn hennar, svo hún vildi
ekki leggja í neina áhættu, ekki
einu sinni þegar henni voru
boðnar níu milljón krónur fjTÍr
tíu vikna vinnu. Hún átti að
leika abbadís í sjónvarpsleikriti.
Rosalind Russell fékk svo hlut-
verkið.
Það er líklega rétt að ein hug-
myndin, sem eitt sjónvarpsfyrir-
tækjanna hefir komið fram með,
hefur vakið áhuga hennar, hvort
sem af því verður eða ekki. Það
er að sýna í sjónvarpi hluta úr
nokkrum af hinum gömlu kvik-
myndum hennar og fá hana til að
koma fram og segja nokkur orð.
Garbo hefur sagt að það veki
sér ugg að tala fyrir framan
sj ónvarps vélina.
En það er mesti misskilningur
að Greta Garbo sé vinasnauð og
lifi innilokuðu lífi. Þvert á móti,
hún á marga vini og meðal þeirra
má telja: Onassis, Jackie, rithöf-
undinn Truman Capote, frönsku
Rotchild-fjölskylduna og sænsku
greifahjónin Kerstin og Carl
Johan Bernadotte. Þau síðast
nefndu eru meðal beztu vina
hennar, og nýlega var hún gest-
ur þeirra í Suður-Frakklandi og
fór með þeim í skemmtisiglingu
til Sardinu og Tunis.
En Garbo velur vini sína af
nákvæmni, og það er sammerkt
með þeim öllum að þeir tala
aldrei um hana við aðra. Ef hún
kemst að einhverri lausmælgi í
því sambandi, þá er úti um vin-
áttuna ....
☆
Hringur soldánsins
Framhald af bls. 17.
ók hann bílnum og stöðvaði mótor-
inn.
— Aðalinngangurinn er, eins og
þú sérð, táknrænn fyrir þessa borg.
Það er ekki mikið að sjá að utan.
Komdu nú með mér inn.
Charles opnaði dyrnar að dimm-
um gangi, sem opnaðist inn í bjarta
hvelfingu. Við gengum inn.
Birtan kom frá innri húsagarði,
sem var álíka stór og tennisvöllur. A
þrjár hliðar voru skuggsælir súlna-
gangar en fjórða hliðin var stúka,
með bekkjum og lágum borðum
meðfram veggjunum, ég vissi að
þetta var hinn svokalaði „d(van",
staður, þar sem karlmennirnir hitt-
ast, sitja og rabba saman. í miðj-
um húsagarðinum var' gosbrunnur;
gólfið var lagt bláum og hvítum
gólfflísum. Súlurnar voru skreyttar
með giitrandi perlum og steinum.
Turtildúfa kurraði einhversstaðar
þarna inni, og nokkur appelsfnutré
voru þarna einnig, í fullum blóma.
Þarna var svalt og ilmur appelsínu-
blómanna var dásamlegur.
— Komdu með inn í „dívaninn",
sagði Charles. — Já, er þetta ekki
notalegt? Mér finnst arabisk hús
skemmtileg og þau eru líka glæsi-
leg.
— En þau teppi, Charles ...
Sjáðu þetta bláa þarna. Er það ör-
uggt að maður megi setjast á þenn-
an dýrgrip?
— Já, fáðu þér hiklaust sæti. Ben
kemur innan tíðar, en þangað til
hann kemur er ég húsbóndi hér,
það segir hann að minnsta kosti.
Hvað má bjóða þér? Te?
— Ég vil heldur kaffi. Hvað ger-
ir þú svo? Klappar saman höndum
og kallar á geldingana?
— Eitthvað í bá átt.
Það var messingbjalla á einu
borðinu. Hann hringdi og ég fékk
mér sæti á fallega teppinu, hallaði
mér aftur á bak, upp að hægind-
unum og leit á hann.
— Nei, hann hafði ekki breytzt.
Þegar við Charles vorum börr\, var
alltaf sagt að við værum mjög lík,
reyndar höfðum við oft verið tekin
fyrir tvíbura. Charles var alltaf
fokvondur, þegar hann heyrði slíkt,
en ég var svo yfir mig hrifin af
þessum gáfaða frænda mínum, að
ég kom ekki upp nokkru orði.
Þegar við urðum eldri, vorum við
ekki svo lík. Nú var hann orðinn
miklu hærri en ég, og töluvert
þreknari, og yfirbragð hans var
orðið frjálsmannlegt og óþvingað.
Hann var mjög glæsilegur. en líka
karlmannlegur. Hann var orð-
inn mjög sólbrúnn, svo augu hans
virtust nokkuð Ijósari en augun í
mér. En Charles hafði mjög falleg
augu og augnabúning.
Hismæðir reynið
SLOTTS-sinnep
Sérstaklega gott bragð
Sterk og falleg glös
Fæst í næstu búð