Vikan - 02.01.1970, Qupperneq 41

um miðnætti. Þá skalf liún
öll af kulda.
Það skánaði ögn þegar hún
hóf að fylla stofuna af blóm-
um. Eða ef til vill voru það
árin, sem gerðu það að verk-
um, að ró færðist yfir hana.
Nú liðu rúmhelgu dagarn-
ir einhveni veginn, en á
sunnudögum varð hún gagn-
tekin þessum undarlega ótta.
Alla hina daga vikunnar gat
hún ímyndað sér, að hún
hefði eitthvað fyrir stafni.
Með lokuð augu lá hún i
rúminu á morgnana og
ímyndaði sér að hún væri
unga konan í íbúðinni við
hliðina. Þar var sannarlega
í mörgu að snúast. Eigin-
maðurinn barmaði sér, með-
an liann var að raka sig, og
hún reyndi að róa hann með
því að segja honum, að kaff-
ið yrði tilbúið í tæka tíð. Á
meðan þurfti hún að útbúa
nestispakkana bæði fyrir
liann og börnin. Drengurinn,
sem var í framhaldsskóla,
gekk niður tröppurnar ásamt
föður sínum. Hún heyrði að
þeir töluðu um hjóldeklc á
leiðinni. Dóttirin fór örlítið
seinna í skólann. Og hvern-
ig allt var útlits, þegar þau
voru farin! Það þurfti að búa
um rúmin og hengja föt á
sinn stað. Það þurfti að þvo
upp eftir morgunmatinn og
laga til i eldhúsinu.
Loks þegar öllu þessu var
lokið, var tími til að fá sér
kaffisopa og líta í morgun-
blaðið. Stundum sofnaði hún
aftur, þegar dóttirin var far-
in. Hún vaknaði venjulega
hálftíma seinna og þá blasti
við henni þessi skelfilega
sjón: hennar eigin stofa,
snurfusuð og strokin hátt og
lágt.
Eftir morgunmatinn og til
hádegis fór mesti timinn í að
lmga að blómunum. Hún var
dálítið stolt vfir því, að nú
orðið þurfti hún að nota
stóra blómakönnu, eins og
notaðar eru i görðum.
En sunnudagana óttaðist
hún stöðugt. Þessir enda-
lausu sunnudagar, sem byrj-
uðu með grafkyrrum morgn-
um. Sunnudagsklætt fólk,
sem gekk rólega um kyrr
stræti, fólk, sem hafði nóg-
an tíma, fólk, sem hafði ekk-
ert fyrir stafni — eins og hún
sjálf. Hún lokaði sig alltaf
inni á sunnudögum og skrif-
aði löng bréf til systur sinn-
ar, sem var búsett erlendis.
Skyndilega reis hún upp í
rúminu og var vöknuð til
fulls. Andartak sat hún eins
og hún væri að tala, svipti
síðan sænginni af sér, gekk
fram í forstofu eftir blaðinu
og leit um leið á dagatalið.
Það er i dag!
Upp úr blaðinu leit hún á
Ijósmyndina, sem hékk í
ávölum ramma yfir bóka-
skápnum. Ungir foreldrar
með lítið barn sitt. Hún var
tekin á ársafmæli Sveins -—
fyrir tuttugu og fjórum ár-
um síðan. Henrik var svo
stoltur á þessari mynd. Hann
sat sjálfur undir drengnum
í bílnum á leiðinni til ljós-
myndarans. Hann sat fremst
í sætinu og hélt höndunum
um hann í varnaðarskyni.
— Ef bílstjórinn skyldi
hemla snöggt, sagði hann til
þess að afsaka varfærni sína,
og þegar áður en hann steig
inn í bílinn, liafði hann beð-
ið bilstjórann að aka hægt
og gætilega.
Hún lagði blaðið frá sér,
þegar liún uppgötvaði, að
liún liorfði hvorki á það né
myndina. Skyndilega klæddi
hún sig og snyrti. Hún bjó
um rúmið. meðan hún hitaði
vatn til að hella upp á könn-
una. Hún naut þess að eiga
annríkt og sönglaði, meðan
hún hálfhljóp yfir gólfið.
Henrik rak sjálfstætt fyrir-
tæki, svo að það var óvist,
hvort hann kæmi fyrir há-
degi eða i eftirmiðdaginn. En
það gilti einu fyrir hana. Hún
var ekki bundin á neinn hátt.
Já, vel á minnzt: gjöfin til
Sveins. Hún tók pakka neð-
an úr skúffu og lagði hann á
hillu i ganginum. Fyrir
framan spegilinn skoðaði
hún sjálfa sig, hljóp siðan
inn i stofuna til þess að gæta
að hvort allt væri nú i röð og
reglu . . . gekk síðan aftur að
speglinum.
Hún var enn ungleg í
vexti. Það var sennilega hin-
um löngu gönguferðum að
þakka. Dragtin fór vel, þótt
hún væri ekki ný lengur.
Andlitið. Hún gekk nokk-
ur skref áfram, hallaði sér
áfram og lét ljósið frá lamp-
anum falla beint á andlitið.
Hún horfði beint í augun á
sjálfri sér, eins og hún vildi
þrengja sér til þess, sem lægi
að baki þeim. Skyndilega
sneri hún sér við og stundi
mæðulega.
Hvers vegna stóð liún hér
fyrir framan spegilinn eins
og unglingur, sem er að fara
á fyrsta stefnumót sitt? Hún,
sem í dag mundi verða sótt
af manninum, sem yfirgaf
hana fyrir tiu árum síðan.
Þessum manni hafði hún al-
ið son, sem í dag varð tutt-
ugu og fimm ára gamall.
Hvers vegna var hún spennt,
og hvers vegna var hún að
laga til?
— Þú hefur orðið nægju-
söm með árunum, sagði hún
við sjálfa sig.
0
Hann hafði andstætt venju
sinni læst að sér. Hann hafði
livað eftir annað reynt að
sökkva sér niður í skjöl, en
ósjálfrátt hvörfluðu augu
lians að litilli athugasemd,
sem skrifuð var með blýanti
á dagatalið: Afmælisdagur
Sveins. Hann hafði merkt
liann fyrir viku siðan, þegar
hann var að blaða í dagatal-
inu. Síðan hafði hann mun-
að hann. Honum hafði orð-
ið dálítið ónotalega við, þeg-
ar hann reif af dagatalinu
um morguninn. Og liann
hafði sent skrifstofustúlkuna
í bæinn til þess að kaupa
S.íöf.
Pakkinn lá á borðinu við
hliðina á dagataiinu. Hann
var gramur yfir því að geta
ekki einbeitt sér að vinnunni,
ýtti stólnum aftur á bak, stóð
upp og gekk fram og aftur
um teppalagt góKið. Smell-
urinn, sem heyrðist í hvert
skipti sem hann gekk af
teppinu og yfir á bert gólfið
við hurðina, var eins og takt-
ur í eirðarleysi hans. Hann
reyndi að hafa hléin milli
smellanna jafnlöng.
Drengurinn var tuttugu og
fimm ára. Það voru sem sagt
tíu ár, siðan þau skildu. Hún
liafði verið ágæt. Hún hafði
ekki verið hrædd við að
leggja á sig erfiðið, þegar
hann gat ekki einu sinni
greitt námsgjöldin sín. En þá
voru þau ung og þótti vænt
livoru um annað. Og síðan
. . . ja, það var þessi algenga
saga um liana, sem var of
gömul og hann, sem neitaði
að verða það.
Hann mundi vel eftir
henni, þegar þau sátu og
skipulögðu framtíðina. Fyrst
urðu þau að greiða allar
námsskuldirnar og hún ætl-
aði heldur betur að hjálpa til
við það. Þcgar því var lokið,
ætlaði liún að eignast barn.
Febrúar, marz, apríl
þannig hafði hann talið á
fingrunum. Allt fór eins og
ákveðið var. Barnið fæddist
í apríl. — Hann stanzaði fyr-
ir framan gluggann og staklc
liöndunum í rassvasana.
í rauninni var ekki ástæða
til þess að hafa áhyggjur af
þessu. Hann hafði fengið
hundruð skilnaðarmála til
meðferðar og hann hafði
alltaf talið sér ávinning af
því að geta sagt viðskiptavin-
um, að hann hefði sjálfur
skilið. Þeir fengu aukið
traust á honum fyrir það.
Og Ragnhildur þurfti ekki
að liafa neinar áhyggjur.
Margir af þeim, sem höfðu
komið á skrifstofuna til
lians, voru verr staddir.
Siminn hringdi.
— Já, það er ég, góðan
daginn. Já, ég er á kafi i
nýju máli. Nei, ekki i dag.
i. tbi. VIKAN 41