Vikan - 04.06.1970, Side 15

enda séu engir skólanemar í landinu
áhugaminni um stiórnmál og félags-
mál. „Ofrjálsar manneskjur verða
oft sljóar félagsverur," segir kverið.
,,Og ófrjálsir kennarar eiga erfitt
með að þróa frjálsa nemendur."
Til þess að geta kennt á sómasam-
legan hátt evrði kennarar að leggja
á sig mikið og tímafrekt sjálfsnám
og því nenni fæstir þeirra. Arangur-
inn verður svo auðvitað eftir því,
segir kverið, og mistök sín reynir
kennarinn svo gjarnan að afsaka
með því að koma sö ksinni yfir á
aðra, til dæmis með rausi um hve
æskan sé erfið viðfangs nú til dags,
vöntun á kennsluútbúnaði og skiln-
ingi foreldra.
Þessum aumingja kennurum er
auðvitað vorkunn, og það er ekki
nema sjálfsagt að nemendur rétti
þeim hjálparhönd. „Segið þeim að
það skipti engu máli þótt þeir séu
fávlsir . . . Utskýrið fyrir þeim að
aldrei fari hjá því, þegar börnum
er kennt, að maður verði að viður-
kenna að það sé margt sem maður
ekki viti, og því verði að finna það
út í félagi við nemendurna." Ef
kennarinn tekur sönsum við þessar
fortölur og aðrar álíka, getur hann
orðið afbragðs kennari, hversu
slæmur sem hann hefur verið áður.
Oft er það kennurum fjötur um fót
að þeir eru hræddir við íhaldssama
starfsbræður sína, sem fljótir eru til
að fordæma hverskyns nýmæli. Þá
er nemendum nauðsynlegt að hafa
í huga að ímyndunarafl kennara er
oft af heldur skornum skammti, og
þeim mun meiri nauðsyn á að þeir
njóti örvunar og handleiðslu nem-
enda.
„Ef þið komið fram með nýjar
hugmyndir um innihald kennslunn-
ar, munið þið oft og tíðum uppgötva
að kennarar vita eitt og annað um
það, sem er að gerast í þjóðfélag-
inu," segja höfundar kversins, og
má lesa á milli línanna að þeir séu
hálffeimnir við að koma fram með
svo hæpna fullyrðingu. Hitt sé mein-
ið, halda þeir áfram, að kenarar líti
á skólann sem lokaðan heim, sem sé
í alls engum tengslum við umhverf-
ið. Þá er bent á að oft sé samkeppni
og rígur milli kennaranna innbyrð-
is og nemendur hvattir til að nota
sér það eftir beztu getu. Ef kennar-
inn reynist algerlega óforbetranleg-
ur og forherðist gagnvart óskum
nemenda, eru ráðlagðar ýmsar mót-
mælaaðgerðir, verkföll og að „fjar-
lægja" ýmis kennslutæki, svo að
kennarinn beinlínis neyðist til að
breyta kennslufyirkomulaginu eitt-
hvað, allavega til bráðabirgða. Lögð
er áherzla á að ekkert frumskilyrði
sé að segja við kennarann það sem
maður meinar, ef maður er hræddur
við hann. „. . .munið að vel mögu-
legt er að segja eitt og framkvæma
annað," segir þetta rauða kver.
Framhald á bls. 36.
Ef kennarinn
reynist
óforbetranlegur
og forherðist...
23. tbi. VIKAN 15