Vikan - 04.06.1970, Blaðsíða 16

ÉG KYNNTIST FRÚ Jadelle í
París í vetur. Ég varð þegar í stað
lirifinn af henni. Þú þekkir hana
eins vel og ég, nei . . . fyrirgefðu,
liér um hil eins vel og ég. Þú veizt,
að hún er hvort tveggja í senn.
livikul og draumlynd. Hún er ein-
arðleg í frainkomu og tilfinninga-
nœm, en þóttafull og fyrtin. Hún
er ekkja. Ég tilbið ekkjur, vegna
þess að ég er latur. Ég var í gift-
ingarhugleiðingum og reyndi að
koma mér í mjúkinn hjá lienni.
Eftir því sem ég kynntist henni
hetur, fannst mér meira til henn-
ar koma, og ég ákvað að biðja
hennar upp á von og óvon. Ég var
vissulega ástfanginn af henni og
það munaði minnstu, að ég væri
of ástfanginn. Þegar maður geng-
ur í heilagt hjónahand ætti maður
ekki að vera alltof hrifinn af kon-
unni, því að það gerir mann að
bjána: Glati maður húsbóndavald-
inu strax fyrstu nóttina, þá fellur
það aldrei framar í hlut hans.
DAG NOKKURN SETTI ég upp
hvíta hanzka, fór í heimsókn til
hennar og sagði:
- Frú, ég er svo hamingju-
samur að elska yður. Ég kem til
þess að spyrja vður, hvort ég megi
gera mér vonir um að geðjast yð-
ur. Það er mín heitasta ósk, að svo
megi verða — og gefa yður nafn
mitt.
Hún svaraði rólega.
— Ég veit sannarlega ekki,
nema mér mundi að lokum htast
á yður. Ég hef ekkert á móti því
að hugleiða málið. Þér eruð mjög
karlmannlegur í ytra útliti. En
hitt er eftir að rannsaka, hvernig
])ér eruð skapi farinn og hvers
konar óvana þér hafið. Flest
hjónabönd mistakast, af því að
báðir aðilar þekkja ekki hvort
annað nógu vel, áður en þau gift-
ast. Hinn minnsti hégómi, fast-
heldni i siðvenjum eða trúar-
hrögðum, ávanar eða smávægileg-
ir ágallar hafa oft breytt innileg-
um elskendum í hatrama óvini.
Ég mun aklrei gifta mig, fyrr en
ég þekki öll skapgerðareinkenni
mannsins, sem ég ætla að ganga
að eiga. Ég verð að kynnast hon-
um i návígi og góðu næði mánuð-
um saman.... Og nú sting ég upp
á því, að þér komið og dveljið á
sveitasetri minu í Lauville. Þar
munum við komast að raun um,
hvort við hæfum hvort öðru. Ég
sé, að þér brosið, en yður skjátl-
ast, kæri vinur. Ég mundi ekki
stinga upp á þessu við yður, ef ég
væri ekki alveg örugg með að
þekkja sjálfa mig. Ég hef fyrir-
litningu og viðbjóð á ást eins og
þið karhnennirnir skiljið hana, og
ég mun aldrei missa stjórn á mér.
. . . Samþykkið þér tillöguna?
Ég kyssti á hönd hennar.
— Hvenær getum við byrjað?
— 10. maí. Erum við sammála
um það?
— Með ánægju.
MÁNUÐI SEINNA hafði ég kom-
ið mér fvrir i húsi hennar. Hún
var sannarlega óvenjulegur kven-
maður. Hún rannsakaði mig frá
morgni til kvölds. Og þar sem hún
hefur mikið dálæti á hestum,
eyddum við mörgum stundum á
degi hverjum á hestbaki og töluð-
um um allt milli liimins og jarð-
ar. Hún var ákveðin í að rannsaka
mínar leyndustu hugsanir og
skoðanir. Og hvað sjálfum mér
viðkemur, þá var ég alltof ást-
fanginn til að geta brotið heilann
hið allra minnsta um það, hvort
unnt væri að samrýma lundarfar
olckar.
Ég komst hrátt að raun um, að
jafnvel svefn minn var rannsakað-
ur. Einliver hélt vörð í litlu her-
bergi við hliðina á mínu.
Loks var svo komið, að þolin-
mæði mín var á þrotum. Ég vildi
16 VIKAN 23-tw-