Vikan - 27.08.1970, Qupperneq 25

Anne-Marie lítur yfir lexíurnar á leiðinni í skólann,
en þangað fer hún á bát. sem sér um samgöngur
milli lands og smáeyjanna í firðinum.
0
Gamalt stýrishús af bát, sem börnin hafa nú til að
leika sér I. Slíkir fornlegir leikstaðir eru margir á
eynni.
O
Afi Gulbrandsen í dyrum elztu stofnunar á bæn-
um, sem er frá því á seytjándu öld. Á veggnum
uppyfir hangir skammbyssa, nokkuð öruggt vopn
að vísu, en galli var hve langan tíma þurfti til að
hlaða hana.
O
Börnin þrjú á Bleikey, Anne-Marie, Hanne-Christin
og Ole-Christian. Þau vilja alveg ákveðið hvergi
annars staðar búa.
Solveig í „kóngskápunni“, eins og þau kalla þessa
flík, sem hefur verið á bænum í marga ættliði. Hún
er úr ekta hermilíni og dökkrauðu silki. Enginn á
bænum kann frá því að segja hvernig kápan komst
þangað.
O
Þessi miðaldalcgi sveitabær kemur fyrir sjónir sem
sannkölluð paradísarvin með vörugeymslurnar á
Sjursöya í baksýn.
O
Christian Gulbrandsen að ditta að bát, en báta-
smíðar og bátaviðgerðir hafa jafnan verið aðalat-
vinnuvegur fjölskyldunnar.

gengið þar í skóla í nokkur ár. En bróðir
þeirra Ole-Christian er enn ekki nema sex
ára og ekki farinn að ganga í skóla. Hann
hefur því ennþá næsta litla reynslu af líf-
inu á „meginlandinu". Hann er staðráðinn í
að verða bátasmiður þegar hann verður stór,
en sú hefur verið aðalatvinna Bleikeyjar-
bænda í ótal ættliði. Þar að auki hafa þeir
ræktað eitthvað af matjurtum fyrir heimil-
ið og haft svín og fleiri húsdýr. Hænsni hef-
ur fjölskyldan gefizt upp á að hafa, því að
þegar höfnina leggur að vetrarlagi læðist
refurinn út í eyjuna og nemur þau á brott.
Hann lætur sér ekki allt fyrir brjósti brenna,
hann rebbi, eða Mikkel, eins og norsararnir
kalla hann, að sækja til fanga næstum því
inn að hjarta höfuðborgarinnar.
Að vísu smíða Bleikeyjarbændur ekki báta
lengur; fyrir þau viðskipti tók eftir stríðið.
En hins vegar er fjölda báta lagt þar yfir
veturinn til viðgerða, og við það er enn nóg
að gera. Þeir feðgarnir eru líka að mestu
hættir að fiska, því að of dýrt er að fá að-
stoðarmenn til þess. Áður voru þeir stund-
um vanir að skjóta sér sjófugla eins og álk-
ur í matinn, en nú hefur verið bannað að
brúka skotvopn innan hafnarsvæðisins. En
þeir eiga ennþá mikið af byssum, nýjum og
gömlum. Þær hanga flestar í elztu stofu bæj-
arins, sem er frá því á seytjándu öld, og
þurfa nútímamenn að beygja sig í keng til
að komast inn um dyrnar. Afi Ole, sem er
um áttrætt, sefur þar inni ásamt konu sinni
Framhald á bls. 46
35. tbi. VIKAN 25