Vikan - 22.07.1971, Blaðsíða 13

af einhvers konar smyrsli og minnti á rakarastofu eða
púðurkvast eða þúsund og eina nótt.
„Má bjóða ykkur eitthvað á undan matnum?" sagði
hann. Jú-takk, Stella vildi einn Martini, litið Vermouth
og mikið Vodka og hann pantaði það sama fyrir sig. Á
meðan þau biðu eftir kokteilnum skoðuðu þau mat-
seðilinn.
„Mér finnst nautakjötið anzi girnilegt,“ sagði hún og
Pétur leit á verðið, en hugsaði svo með sér, að í kvöld
yrði hann að vera dálitið stór í sniðum og þau lyftu
glösum og það var kertaljós á borðinu og hann var þess
fullviss, að eftir matinn, þegar hún væri orðin södd
og kennd af víni, þá myndi hún verða móttækilegri fyrir
bónorðinu.
„Þetta er huggulegur staður,“ sagði hún og þjónninn
kom og tók við pöntuninni og Pétur horfði á fólkið í
kringum sig. Salurinn var þétt skipaður, ýmisl tvennt
eða fleira saman við borð. Þarna var ungt fólk með
gömul andlit. Konur með græn, blá eða svört augnalok
og eyrnalokka á stærð við tvíbökur eða jafnvel kruður.
Þarna voru líka mikilsmetnir menn i bæjarlífinu, sem
virtust hvorki kunna á hníf né gaffal og þeir slumsuðu
matnum í sig eins og þeir væru aldir upp með svínum
eða einhverju öðru húsdýri jafnfélegu. Við eitt borðið
sat bankastjóri ásamt konu sinni og Pétur kinkaði kolli
i áttina til þeirra. Innleg, hugsaði hann og bankastjórinn
var graf alvarlegur en frúin brosti og Pétur gætli þess
að brosa ekki um of á móti.
„Það er fallegt útsýni hérna,“ sagði Stella og leit út
um gluggann og Pétur fylgdi augum hennar eftir. Titr-
andi ljóshafið minnti á amerískt jólatré og myrkrið
luktist eins og stór, svartur skermur um borgina.
„Finnst þér ekki?“ sagði hún.
„Jú,“ sagði hann og turninn á Hallgrímskirkju teygði
sig upp í myrkrið likt og ljósfælið skrimsli. Á gamla
íþróttavellinum hafði verið búið til svell og krakkarnir
léku sér þar á skautum, svartir skuggar iðuðu i hvítri
birtunni.
Þjónninn kom nú með matinn og eina rauðvínsflösku
og hann skammtaði á diska handa þeim. Þau tóku til
matar síns og Pétur sá hvernig ánægjan breiddi sig um
andlit Stellu, en þegar hún tuggði nautakjötið hreyfðist
hakan, sú hin upprunalega óvenju mikið, en sú fyrír
neðan, fylgdi á eftir, áluntarlega eins og krakki sem er
i þann veginn að verða of stór til þess að leiða mömmu
sína. Hún fékk sér aftur á diskinn og Pétri sýndist hún
vera ögn sveitt í hálsmálinu og hann hugsaði með sér,
að bezt væri að koma henni yfir í sakkarín við fyrstu
hentugleika. Hún var engan veginn afmynduð af spiki,
en í þéttings góðum holdum og sakkarín myndi hafa
heppileg áhrif á hana.
Framhald á bls. 34.
29.TBL. VIKAN 13