Vikan - 22.07.1971, Blaðsíða 16

Lifðu Ufinu
Hér birtist fyrsti hluti nýrrar framhaldssögu
eftir H. Sheffield. Sagan hefur verið kvikmynd-
uð og verður myndin sýnd íTónabíói einhvern-
tíma næsta vetur. Söguna prýða myndir úr
kvikmyndinni.
Fyrsti kafli
ROBERT
Þegar ég ók þarna með henni
þennan einkennilega haustdag,
var ég hugsandi en samt í góðu
skapi. Ekki svo að skilja að ég
væri ánægður með líf mitt og
framferði; öðru nær, ég var
ekkert sérlega hress yfir lifn-
aðarháttum mínum. Ég hugsaði
með mér hve lik viðhorfin eru,
hvort sem um ást eða hatur er
að ræða. Mismunurinn er raun-
ar aðeins í ytri búnaði, sem
sagt, herklæðin eru með mis-
munandi móti.
Vegna atvinnu minnar var ég
vel kunnur tveim sjónarmiðum;
þátttakandi annarsvegar en
áhugasamur áhorfandi hinsveg-
ar. Hugur minn leitaði eðlilega
til þess sem var nærtækast,
stúlkunnar sem sat við hlið
mér. Ég hugsaði til áranna þeg-
ar ég var ungur og mér var
ljóst að jafnvel þá hefði þessi
stúlka alltaf verið álitin „bón-
góð“. Það var aðeins ytri svip-
ur, sem hafði breytzt. Nú var
búið að strjúka burt allar pifur
og litskrúðugar slaufur. Stúlk-
an við hlið mér var slétt og
felld i klæðaburði, kvenlegleik-
ann var eiginlega aðeins að
finna í blíðum augnasvip henn-
ar.
Rödd hennar var óaðfinnan-
leg, yfirborðskennd en ekki
laus við fágun. Það var heldur
ekki hægt að neita því að hún
var lagieg, reyndar stórglæsileg
og í alla staði ákjósanleg ást-
mey. Hún var fagurlimuð,
nokkuð stór, sérstaklega voru
hendur hennar stórar, munnur-
inn stór og munaðarlegur og
hlátur hennar einkar þægilegur.
En hún var eins og aðrar
stúlkur af hennar tagi, klædd
dýrum leðurjakka, mjög stutt-
um pilsgopa og háum stígvél-
um. Þetta var eiginlega líkara
einkennisbúningi en að það
minnti á kvenlegar flíkur. Orr-
ustan milli kynjanna var að lík-
indum hafin fyrir alvöru, jafn
heiftarleg og seigþrúgandi og
striðið i Vietnam.
Þetta var ekki i fyrsta sinn
sem hún skrapp í burtu með
mér og ég vissi af gamalli
reynslu að þessi samfundur
okkar yrði bæði ánægjulegur
og árekstralaus. Það gat verið
að vaninn hefði orsakað var-
kárni milli okkar, því að eftir á
að hyggja var hún mótstöðu-
maðurinn, eða var það ekki
þannig? Hún hafði sínar skoð-
anir, rétt eins og ég hafði mín-
ar. Ég hefi aldrei getað hugsað
mér sjálfan mig vondan og
lastafullan mann og ekki held-
ur stríðshetju í hinum enda-
lausa leik, nútímaskýringin á
Lýsiströtu. En þó getur það
verið að minn eigin ofsi sé ná-
kvæmlega eins óútmálanlegur
eins og stríðið sem ég er áhorf-
andi að, því það er atvinna mín
að kvikmynda þessa atburði og
skrifa texta og athugasemdir ..
Þegar við fórum út úr biln-
um og gengum heim að gisti-
húsinu, brosti ég hughreystandi
til hennar, eins og ég væri að
bæta fyrir hugsanir minar. Ég
var líka feginn að dyravörður-
inn kom strax til móts við okk-
ur.
— Jæja, þið eruð þá komin,
sagði hann. — Tvær nætur, er
það ekki rétt?
— Jú, jú, sagði ég og hann
fullvissaði mig um það með
mörgum orðum að hann hefði
tekið frá bezta herbergið handa
mér.
Þegar við gengum inn varð
hann ennþá smeðjulegri.
— Kampavín? spurði hann
en röddin bar það með sér að
hann tók það sem gefið.
Þegar mér datt í hug hve oft
hann hefði stungið upp á þessu
fyrir fólk í okkar sporum, fann
ég hjá mér löngun til að koma
honum á óvart og bað hann um
að færa okkur te eftir svo sem
eina klukkustund.
Þegar við komum innfyrir
dy::nar, faðmaði stóra fegurðar-
dísin mín mig að sér og lét ekki
sitt eftir liggja, en samt var það
nú svo að í fyrsta sinn í lífi
mínu sem elskhugi, fann ég
enga glóð, ég var kaldur og
dauður. Ástríðan var mér fyrir-
munuð, ég var eins og nakið
tré í vetrarskapi. Það var ekk-
ert annað fyrir mig að gera en
að komast burt frá þessu með
góðu móti.
Vinkona mín, sem var ekkert
annað en ástúðin, bað mig að
Ég sneri mér snarlega að hinni
votu fegurðardís minni, sem
hafði vafið sig í baðhandklæði.
— Sagðir þú nokkrum frá því
hvert þú ætlaðir að fara...?
NÝ FRAMHALDSSAGA