Vikan - 22.07.1971, Blaðsíða 36

— Ekki veit ég hversvegna hún
hoppar svona i lendingunni,
vona hara að það skaði ekki
prófið mitt, herra kennarii
ið að renna sér á skíðum.
„Eru það ekki tómir auðkýf-
ingar, sem þangað sækja?“
sagði Pétur.
„O—jú, mestmegnis," sagði
maðurinn drýldinn.
„Leið ykkur þá ekki illa inn-
an um þetta fína fólk,“ gat Pét-
ur ekki stillt sig um að segja.
Þá slumaði heldur í útivistar-
manninum og svolítið seinna
spurði hann konuna sína, hvort
þau ættu ekki að dansa.
„Af hverju varstu svona við
manninn?" sagði Stella, þegar
þau voru farin.
„Hvað ... ég? Má ég ekki tala
við fólk,“ sagði hann, en Stella
varð hálf afundin og Pétur sá,
að það myndi vera óráð að bera
upp bónorðið í kvöld og þrjú
þúsund krónur farnar í ekki
neitt.
Klukkan eitt sóttu þau káp-
urnar sínar og Pétur hugsaði
með sér, að bezt væri að reyna
að fá eitthvað út úr kvöldinu.
„Getum við farið heim til þin?“
sagði hann, þegar þau voru sezt
inn í leigubíl.
„Nei, það er ekki hægt,“ sagði
hún. Og heim til hans gátu þau
heldur ekki farið, móðir hans
var svefnstygg og auk þess vildi
hún ekki hafa næturgesti.
„En að fara niður á skrifstofu
til mín,“ sagði hann, „ég á þar
danskan bjór.“ í fyrstu var hún
treg, en svo lét hún undan.
„En ég get ekki verið lengi,“
sagði hún.
Þau keyrðu ofan í miðbæinn
og þegar þau komu upp á skrif-
stofu, færði hann hana úr loð-
kápunni. Svo opnaði hann tvær
bjórdósir og hellti í glös handa
þeim og hann kyssti hana og
fór með höndina upp undir pils-
ið og það var enginn dívan
þarna inn og hann hallaði henní
upp að skrifborðinu. „Ekki
hérna,“ sagði hún og líkami
hennar dúaði undan þunga hans
og það var þessi haltu-mér,
slepptu-mér tónn í röddinni og
hann fálmaði upp undir hana
og hugsaði um það, hvernig
bezt væri að bera sig að í þess-
ari vandasömu aðstöðu. Hæg-
indastóllinn var of grunnur og
gólfið var bæði hart og skítugt
og Stella var engin venjuleg
dræsa, heldur tilvonandi eigin-
kona hans. Hann kyssti hana
aftur og allt í einu datt honum
snjallræði í hug. Á baka til átti
hann vindsæng, prufa, sem
hann hafði fengið senda fyrir
nokkrum dögum og hann sótti
hana. „Fáðu þér meiri bjór,“
sagði hann og byrjaði að blása
upp vindsængina. Þegar tapp-
inn var kominn í, slökkti hann
ljósið og hann kyssti Stellu og
fór úr jakkanum.
„Nei, ekki... ekki,“ sagði hún
og hann lét hana leggjast á
vindsængina og ljóst hár henn-
ar snerist upp í lokk öðru meg-
in dálítið eins og vísifingur, sem
segir komdu og hann smeygði
af sér axlaböndunum. En allt í
einu heyrðist ókennilegt hljóð,
„kviss“, heyrðist og Stella hvarf
tvær, þrjár tommur lengra í
burtu frá honum ofan í hálf-
rökkrið þarna í herberginu.
Loftið hafði farið úr vindsæng-
inni og Stella stóð vandræða-
lega upp og hann byrjaði að
blása á ný. Axlaböndin löfðu
niður með síðunum og hann
blés allt hvað af tók. En svo
fékk hann óstjórnlegan sting i
hiartað og hann missti vind-
sængina og það var engu líkara
en vír væri dreginn um holdið
ofan úr handarkrika og fram í
fingurgóma.
„Pilluglasið, sæktu pilluglas-
ið þarna í jakkavasa minn,“
stundi hann og hún kveiktd
ljósið og rétti honum glasið.
Hann skolaði niður þremur
töflum með bjórsopa og Stella
leit á hann eins og hann væri
geislavirkur eða líkþrár eða
stæði yfir. henni með reiddan
hníf á lofti.
..Hvað amar að þér,“ sagði
hún.
„Ekki neitt,“ sagði hann,
„þetta lagast.“ En kötturinn var
kominn úr sekknum. Maðurinn
hennar sálugi hafði dáið úr
hjartaslagi og Pétur vissi að
hún ætlaði sér ekki að verða
ekkja í annað sinn.
„Ertu með hjartabilun?“
sagði hún og var komin í pels-
inn og Pétur gekk ekki að því
gruflandi, að nú var allt búið
á milli þeirra. Samt saeði hann.
„Ég tala við þig í vikunni."
„Nei, ég verð ekki í bænum,“
sagði hún og tók um hurðar-
húninn.
„Hvað um Oddfellowballið?“
sagði hann, en dyrnar lokuðust
og setningin klipptist í sundur
miðja vegu. Pétur sat þarna
einn eftir og axlaböndin löfðu
niður með síðunum og á vind-
sænginni fyrir framan hann lá
pilluglasið. Verkurinn var nú
að mestu horfinn og hann stóð
upp og sparkaði í vindsængina
og hugsaði með sér, að bezt
væri að útvega dívan á skrif-
stofuna.
LOKSINS
f HOLLYWOOD '
Framhald af bls. 29.
lega góðar til sölu árið 1945;
fimm þeirra náðu á forsíður
blaða, sem seld voru um allt
landið, — vitaskuld allt karl-
mannablöð.
Marilyn sjálf sagði siðar, að
það sem slík blöð þrifust á,
væru forsíðumyndir af stúlk-
um, sem væru ekki flatbrjósta,
og hún hitti svo sannarlega
naglann á höfuðið með þeim
orðum.
Það var undarleg tilfinning,
sem greip hana, þegar hún sá
sitt eigið andlit — og líkama —
á forsíðum blaða og tímarita.
Hún fann á sér, að takmark
hennar hafði nálgazt. Hennar
mikla vandamál var, hvert hún
ætti_ nú að snúa sér.
Lausnin kom fljótlega fyrir
tilstilli þess sama Potters Hu-
eth. Hann fór með myndirnar
til Emaline Snively, forstöðu-
konu Blue Book Models Agency
í Hollywood, og áður en langt
um leið, hafði Norma Jeane
sjálf fengið viðtal við fröken
Snively.
Þetta viðtal hefði auðveld-
lega getað eyðilagt alla fram-
tíðarmöguleika fyrir Normu Je-
ane, en þarná kom í ljós í
fyrsta skipti, að Norma Jeane
hafði hæfileika til leiks. Hún
vissi nákvæmlega, hvernig hún
átti að haga sér. Hún varð að
vera stóreyg og undrandi á svip,
helzt stamandi, því að frammi
fjrrir henni stóð fyrirsætudrottn-
ingin í Hollywood: þessi kona
réði framtíð hennar. Öll merki
of mikils sjálfsöryggis hefðu
gert ungfrú Snively henni frá-
hverfa.
Ungfrú Snively horfði hvasst
á ungu stúlkuna fyrir framan
sig og mældi hana út. „Segðu
mér,“ ávarpaði hún hana,
„hversu alvarleg er þessi löng-
un þín til að verða fyrirsæta?“
Norma Jeane fór með það,
sem hún hafði æft sig í:
„Ó, mig langar það alveg ó-
skaplega, ungfrú Snively. En ...
en ... Ég veit ekki, hvort ég get
orðið það . . . Ég hef séð sumar
fyrirsæturnar og... Ég veit, að
ég er ekki svo falleg... En ef
ég fengi tækifæri, þá gæti ég
það. Ég... mig langar alveg
óskaplega að rejma ...“
Ungfrú Snively varð ánægð
yfir þessum viðbrögðum stúlk-
unnar. „Svona líkar mér,“ sagði
hún. „Þeir, sem reyna af ákafa
og ákveðni, geta náð langt.“
Þetta viðtal varð hverfi-
punktur í lífi Normu Jeane.
Hún hætti í hergagnaverk-
smiðjunni og hóf nám í fyrir-
sætuskóla ungfrú Snively.
Hún fékk fljótlega vinnu við
að sitja fyrir á auglýsinga-
myndum, og smátt og smátt
fékk hún meixi og betur borg-
aða vinnu. Fljótlega eftir það
sá Raphael Wolff, þekktur Ijós-
myndari, nokkrar uppstillinga-
myndir af henni og bauðst til
að ráða hana fyrir 10 dollara á
tímann. Hún átti að vísu aðeins
að vinna 6 tíma við að sitja á
sjampó-auglýsingum, en það
var vinna. Wolff setti henni þó
eitt skilyrði.
„Þú verður að lýsa á þér hár-
ið, stelpa. Þú ert of litlaus
svona. Fólk vill ljóshærðar
stelpur.“
„Það yrði óeðlilegt," mót-
mælti Norma Jeane.
En Wolff lét ekki undan, svo
að hún gerði það. Eftir nokkr-
ar tilraunir hafði henni tekizt
að ná fram gullnu hári og eftir
það fór hún í „permanent“. Hár
Marilyn Monroe hafði fæðzt!
Það var á þessu tímabili, að
hún skildi við Jim Dougherty.
„Eins og ég er þegar búin að
útskýra," sagði Marilyn, „kom
okkur Jim aldrei vel saman, og
skilnaðurinn var óumflýjanleg-
ur. Ég man ekki lengur daginn,
en það var í október árið 1945
að ég fékk skilnað í Reno. Jim
veitti mér strax skilnað, enda
var hann í hernum og staðsett-
ur á Kyrrahafinu. Það er ekki
rétt, að ég hafi skrifað honum
eitthvað „Kæri Jón“-bréf, eins
og oft hefur verið haldið fram.“
Skömmu eftir skilnaðinn
gerðist atburður, sem átti eftir
að hafa miklar afleiðingar á líf
Normu Jeane.
Án þess að hún vissi hafði
voldugur kvikmyndaframleið-
andi í Hollywood eytt löngum
stundum í að skoða myndirnar
af henni á forsíðum karlmanna-
blaða. Þetta var enginn annar
en Howard Hughes.
Hughes hafði lent í flugslysi
skömmu áður og var á sjúkra-
húsi. Hedda Hopper skrifaði um
það leyti í slúðurdálki sínum:
„Howard Hughes hlýtur að
vera að ná sér, því að hann lét
36 VIKAN 29. TBL.