Vikan - 22.07.1971, Blaðsíða 45

Sðlbrún án
sólbruna
John
Lindsaa hf.
SÍMI 26400
að þeir unnu saman. Hún gat
hvergi verið.
— Ég get ekki rekið Göran
af skrifstofunni, sagði Yngvi
útskýrandi. — Og það er ekki
hægt að ráða fleiri, því að fyr-
irtækið er ekki það stórt.
Hann sat þarna hugsandi og
þreytulegur og ástúðin fékk
Önnu til að blygðast sín. Þetta
var allt svo nýtt, framandi og
erfitt. En það, var það líka fyrir
hann. Hingað til hafði allt geng-
ið sinn vana gang og enginn
hafði spurt neins. Það var
kannski ekki svo auðvelt fyrir
hann að þola allt þetta nýja-
brum, sem fylgdi í kjölfar
hennar.
— Seinna, sagði Yngvi og
roðnaði svolítið á enninu, —
seinna færðu kannski meira að
gera — ég á við, ef við verðum
fleiri, þá ...
Barn! hugsaði Anna. Og þó að
það virðist hlægilegt, þá sló
þetta hana eins og sprenging.
Barn ... lítið barn! Og það var
gott, að Yngva skildi detta það
fyrstum í hug!
— Enn ein í viðbót í konungs-
ættina Ekander, sagði hún, en
nú hló hún.
— Elskan mín, sagði Yngvi.
— Finnst þér það óhugsandi?
Ég er reiðbúinn.
Hann faðmaði hana að sér, en
Anna kærði sig ekkert um
faðmlög hans. Hún hló, en
henni fannst hún köld og stíf
í faðmi hans, en Yngvi fann
það ekki.
— Ég verð að fara, sagði
hann. — En ef þig langar Anna
— ég á við, að Göran er stund-
um að heiman, hann fer í sum-
arleyfi og þess háttar. Hann
hefur engan, sem tekur við af
honum, svo að ég hef neyðst til
að vinna á við tvo. Það væri
gott, ef þú vildir koma þá. Það
er bara ekkert, sem ég get gert,
nema það bitni á honum.
— Ég veit það, sagði Anna og
skammaðist sín. — Þetta fer allt
vel. — Þú ert svo góður, Yngvi.
Hún tyllti sér á tá og kyssti
hann á kinnina og skammaðist
sín eins og hún gerði alltof oft.
Því að hún bar ekki þær til-
finningar í brjósti til hans, sem
hún ætti að bera, því að hún
gat ekki hætt að hugsa um lík-
amlega ást, sem hafði verið svo
ólík. Ást hennar og Kristjáns.
Hún var bitur allan daginn.
Yngvi fann það, þegar heim
kom og hann leit áhyggjufullur
á hana.
— Langar þig ekki til að fá
frí í nokkra daga? spurði hann.
— Skreppa tii Málmeyjar og
fara í búðir? Ég skil það vel, að
þér finnst einmanalegt hérna.
Anna beit á vör sér. Hann var
svo góður við hana og svo fór
hún í fýlu eins og smábarn.
Hún yrði að vera skynsamari.
En hún gat ekki að því gert.
Hana langaði til Málmeyjar!
Hún gæti líka skroppið til
Kaupmannahafnar og farið í
Magasin du Nord og Illum og
keypt sér einhvern fáfengileg-
an óþarfa, farið á krá og borð-
að góðan mat, kínverskan mat,
framandi og kryddaðan, gert
eitthvað annað en hér í Stein-
brú!
— Það yrði skemmtilegt,
sagði hún. — En þú? Kemur þú
ekki líka?
— Ekki núna. Yngvi hristi
höfuðið. — Ég var of mikið að
heiman í vor — eins og þú
kannski veizt. Og nú verð ég að
vinna það upp.
Hann hló, þegar hann sagði
þetta og ýfði á henni hárið. En
hann var þreytulegur og það
var komin hrukka á ennið, sem
ekki hafði verið þar fyrr. Anna
fékk slæma samvizku.
— Þú vinnur of mikið, sagði
hún. — Mér finnst ég — finnst
ég vera sníkjudýr, Yngvi.
— Engar ýkjur. Svo er kom-
inn tími til að þú léttir þér eitt-
hvað upp. Það er ekki svo auð-
velt fyrir þig að koma frá borg-
inni og blaðinu hingað. Það skil
ég meira að segja.
— Það tekur sinn tíma að
venjast þessu, sagði hún hrein-
skilnislega. — En ég læri að
vera hér og kunna því vel, það
veit ég.
Þetta síðasta var ekki rétt og
hún hefði átt „að halda í putta“
meðan hún sagði það. En hún
vildi kunna vel við sig þarna,
það var þó satt og rétt.
— Ætlarðu að búa hjá bróð-
ur þínum? spurði Yngvi svona
til að segja eitthvað og tók
símaskrána.
— Nei, flýtti Anna sér að
segja. — Það ætla ég ekki að
gera. Ég vil geta komið og farið
í búðir. Hjá Pétri yrði það —
þrátt fyrir allt — þvingandi.
Yngvi ýtti frá sér síma-
skránni.
— Gerðu það, sem þú vilt,
sagði hann.
Það var efi í rödd hans, líka
óróleiki, en Anna heyrði hvor-
ugt. Hún var bara svo glöð, svo
hrifin, æst og ánægð. Það yrði
yndislegt að geta komist á brott
í nokkra daga.
Yngvi fylgdi henni til lestar-
innar og samvizkan fþyngdi
henni aftur. Henni átti alls ekki
að létta við það að sleppa, en
það var nú samt svo. Og henni
létti með hverri mílunni. Hún
mátti ekki telja sér trú um, að
hún væri á heimleið, því að
hún bjó ekki lengur í Málmey.
Hún varð að muna, að hún var
í heimsókn.
Hún tók leigubíi til hótelsins,
sem Yngvi hafði beðið um her-
bergi handa henni á og hennar
fjusta verk var að taka síma-
skrána og hringja á tímaritið,
sem Kristín teiknaði fyrir.
— Kristín Werner? Ég hef
heimasímanúmerið hennar,
sagði röddin. — Andartak.
Svo Kristín var þar ekki eins
og svo oft áður. Þetta gat bent
til svo margs — að henni gengi
illa, að hún væri flutt úr borg-
inni. Það gat Kka verið að hún
væri hætt að teikna og skrifa ..
Anna fékk hjartslátt. Ef síma-
númer hennar... væri nú
símanúmer Kristjáns?
En svo var ekki. Þau bjuggu
þá ekki saman. Nema þau hefðu
fengið nýtt númer. Jæja, eina
leiðin til að útkljá þetta var sú,
að hringja.
— Kristín? Þetta er ég —
Anna.
Það varð þögn í símanum og
Anna minntist þess, hvernig
Kristín hafði snúist á hæl og
hlaupið, þegar þær hittust í
bænum. Myndi hún skella á ...?
En Kristín hvíslaði lágt, ei-
lítið móð:
— Ert það þú? Ertu í bæn-
um?
— Já, ég... Anna beit á vör-
ina. — Mig langar að hitta þig,
sagði hún svo óðamála. — Get-
um við ekki borðað saman í
dag? Talað saman.
Ef Kristín segði nú, en við
Kristján ... Eða: ágætt, Krist-
ján getur passað Stefán. Eða
bara nei.
En Kristín sagði: — Stefán er
í leikskólanum. Ég verð bara að
komast þangað fyrir þrjú.
— Gott. Hittu mig fyrir utan
Beká, þá getum við ákveðið
hvert við förum. Klukkan hálf
eitt?
Hún hafði ekki nema rúma
klukkustund að skipta um föt.
Hún fór í bað og klæddi sig.
Hún stóð andartak og horfði á
morgungjöf Yngva, þunga
handsmíðaða gullarmbandið,
sem hann hafði gefið henni í
Kaupmannahöfn. Það var fall-
egt og svo breitt, hvað skildi
það hafa kostað... en hverju
skipti það annars? Hún festi
það um úlnliðinn og flýtti sér
niður tröppurnar, án þess að
hugsa um lyftuna.
Kristín hafði grennst, hún var
næstum mögur. En hún bar
höfuðið hærra, virtist frjálsari,
öruggari. Anna sá það á stund-
inni og vissi ekki, hvort hún
átti að gleðjast. — Sæl, sagði
hún. — Ég er fegin að þú komst.
- Ég er líka fegin, sagði
Kristín.
Þær tókust í hendur en föðm-
uðust ekki eins og þær höfðu
gert áður. Þær litust í augu og
undan. Það yrði kannski ekki
svo auðvelt.
En spennan minnkaði, þegar
þær voru seztar við borð í
horninu og búnar að fá vín í
glösin. Þjónninn bar á borðið og
hvarf. Borðið var afsíðis og þær
gátu talað saman. En orðin
brugðust þeim. Loksins dró
Kristín andann djúpt. Það var
engu líkara en hún hefði ákveð-
ið að taka stökkið.
— Ég reyndi að tala við þig,
29. TBL. VIKAN 45