Vikan - 22.07.1971, Blaðsíða 18

Lifðu lifinu
víkja frá meðan hún snyrti sig,
með öðrum orðum og nú-
tímaskilningi, þá átti ég sjálfur
að undirbúa mig undir ástar-
leikinn, meðan hún færi í
steypibaðið. Ég virti fyrir mér
skuggann af liðugum líkama
hennar, sem teygði letilega úr
sér í baðinu, fylgdizt með því
gegnum glervegginn hvernig
hún vatt upp á sig og mér
fannst, þar sem ég sat á rúm-
inu, eins og hún væri að ganga
í gegnum helgiathöfn. þar til
hún væri dauðhreinsuð af öllu
sem gæti minnt á mannaþef.
Öll þessi dauðhreinsun og und-
irbúningur hafði hrollvekjandi
áhrif á mig og þá varð mér
hugsað til Catherine, konunnar
minna. Catherine; Catherine,
svo tær og hrein, hið blessaða
akkeri lífs míns. Catherine var
jafn raunveruleg fyrir mér og
ég sjálfur. Ég þráði hana eins
og barn þráir móður sína um
háttatímann. Einfaldleikinn, já
og sakleysið; það var það sem
vantaði nú, sakleysi og traust,
ekki eingöngu ást og ástríður.
Ég var orðinn leiður á þessari
togstreitu milli kynjanna, sem
ég þóttist hagræða af svo mik-
illi snilld. Ég greip símann og
vonaði að vinkona mín hejrrði
ekki til mín, að snyrtiathöfnin
myndi fyrirbyggja að hún
kæmist að heigulshætti mínum.
Ég hringdi í dyravörðinn og
bað hann að hringja til mín eft-
ir fimm mínútur.
Vinkona mín var nærri búin
að gripa mig í þessu blekking-
arbragði, því að hún birtist allt
í einu og það var rétt svo að ég
gat lagt frá mér símann. —
Sagðir þú eitthvað, elskan?
— Nei, nei, ástin mín. Ég til-
bið þig ...
Til allrar hamingju voru
fimm mínúturnar liðnar, eða
það hélt dyravörðurinn, því að
hann hringdi einmitt á þessu
augnabliki. Ég greip símann og
hóf mitt eintal: — Halló, já,
París? Ég sneri mér snarlega að
votu stúlkunni við hlið mér, en
hún hafði vafið um sig stóru
baðhandklæði. — Sagðir þú
nokkrum frá því hvert þú ætl-
aðir að fara?
— Nei, Róbert. Hún var sak-
leysið uppmálað. Ég talaði aft-
ur í símann og var nú ákveðinn
og snöggur. — Já, já, víst er
þetta Colomb. Halló Michael!
Hvernig vissir þú hvar ég var?
Rétt núna? Fjandinn hafi það,
— já, ég sagði „fjandinn hafi
það“, Orly? Já, jæja. Ég skil...
ég skil. Já. Á flugvellinum. Já,
ágætt...
Þá fór dyravarðarfíflið að
tauta eitthvað um að ég hlyti að
vera að tala við sjálfan mig og
japlaði á því að ég hefði pantað
herbergið til tveggja sólar-
hringa. Ég skellti á og greip
vinkonu mína í faðminn til að
hugga hana og tjá henni hve
leiður ég væri yfir því að ég
yrði að hverfa frá henni, en
þannig væri það alltaf, stríðs-
ástandið í heiminum orsakaði
alltaf truflanir á sælustundum
mínum. Meðan hún lét aftur
niður í töskurnar í skyndi,
reyndi ég að skýra málið. fyrir
henni. Ég sagði henni að að-
stoðarljósmyndarinn minn
heimtaði að ég kæmi strax til
Parísar. Eitthvað hafði skolazt
til í síðustu heimildakvikmynd
okkar, eitthvað sem krafðist at-
hugunar strax.
Ég viðurkenni fúslega að
þetta bragð mitt hafði töluverð
áhrif á mig. Hversvegna rann
ég af hólmi? Var ég farinn að
efast um karlmennsku mína?
Var þetta kannski sá gífurlegi
munur á konunni minni og þess-
um þriðja aðila sem fyllti mig
ógeði? Auðvitað, ég gat ekki á
þessu stigi, eftir allar þær helg-
arferðir, sem ég var búinn að
fara burt með henni, sagt henni
að heimska hennar hefði hrakið
mig á flótta. Heimskan gat ver-
ið notaleg, þegar um tilfallandi
rúmfélaga var að ræða, ekkert
siður en mótsetningin, snjöll og
greind kona. Hverri annarri en
Mireille hefði dottið í hug sú
spurning, sem hún var nýlega
búin að leggja fyrir mig. „Ro-
bert, er Indo-Kína nálægt Viet-
nam?“ Nei, fáfræði var engin
hindrun fyrir velheppnuðum
kynmökum. Þessutan voru líka
fleiri ár siðan mér hafði dottið
í hug alvarlegar samræður við
konur ... já, Catherine var ekki
undanskilin. Á alvarlegum
æskuárum hafði mér fundizt að
andleg og líkamleg samskipti
yrðu að haldast í hendur, ann-
að væri óhugsandi. Nú sló því
niður í hugskot mitt eins og
eldingu að tími væri til þess
kominn að endurskoða hug
minn og mat mitt á mannlegu
gildi. Ég var hræðilega óþolin-
móður, keðjureykti og gat varla
beðið eftir því að losna við
stúlkuna.
Það var svolítið kátbroslegt
að meðan ég beið varð ég ásjá-
andi samskonar atriði og því
sem ég var nýbúinn að ganga í
gegnum. Köllun sinni trúr, full-
vissaði dyravörðurinn parið
sem var að koma, um það að
hann hefði tekið frá bezta her-
bergið handa þeim. Stúlkan sem
var ung, með gleraugu og greni-
lega Ameríkani, þakkaði hon-
um glaðlega fyrir hugsunarsem-
inaina. Mér var skemmt og ég
sneri mér við til að fylgjast
með. Jú, köllun sinni trúr stakk
dyravörðurinn upp á kampa-
víni við þau. Það var stúlkan
sem hafnaði boði hans. Ég not-
aði tækifærið og bað um reikn-
inginn. Hann þóttist vera undr-
andi. — Núna strax? spurði
hann.
Þegar hann sá að mér var al-
vara, fór hann, og það mátti
hann eiga að hann lét ekki bera
á vonbrigðum sínum. Það hefðu
fleiri mátt taka hann sér til
fyrirmyndar. Þessi piltur átti
eftir að komast langt í lífinu.
Það er mikils virði að taka
vonbrigðum án þess að láta sjá
á sér vonbrigði.
Rétt í þessu kom ameríska
stúlkan að hlið mér, hallaði sér
yfir handriðið á svölunum og
kallaði til félaga sins að muna
eftir sjónvarpstækinu, það væri
í farangursgeymslunni á bíln-
um.
— Ó, hann gleymir því ekki,
hrökk hæðnislega út úr mér. Þá
þreif hún af sér gleraugun og
leit rannsakandi á mig. Mér
þótti það ekki verra, því að hún
var ljómandi falleg.
— Þekki ég yður? spurði hún
nokkuð þóttafull.
Hún ljómaði, eins og sólskin
á ís. Hvít og blá. Það glampaði
á ljóst hárið og hún brosti svo-
lítið stríðnislega. Töfrandi, taut-
aði ég. — Nei, en ef við hefðum
tekið saman herbergi... og ég
brosti til hennar á þann hátt
sem hún bauð upp á.
— Þér eruð fyndinn, svaraði
hún.
— Og þér eruð sniðug, enda
Ameríkani.
Svo var því lokið, dyravörð-
urinn kom með reikninginn og
vinkona mín var tilbúin.
Nokkru síðar skildum við fyrir
fullt og allt á þann hátt, sem ég
áleit heppilegastan:
— Bless, vina mín. Ég hringi
til þín á morgun.
Ég flýtti mér heim, beint frá
flugvellinum, eins og ég væri
rekinn áfram af einhverju
taugaveiklunaræði, sem ég gat
ekki skilgreint. Ameríska stúlk-
an hafði hvarflað úr huga mér
jafnskjótt og hún var úr aug-
sýn. Einhver fyrirboði lagðist
yfir mig eins og ískaldur gust-
ur og' feykti burt öllu öðru en
hugsuninni um Catherine... ef
eitthvað hefði nú komið fyrir
Catherine...
Um leið og ég opnaði úti-
dyrnar hrópaði ég. — Cather-
ine, ástin mín, Catherine! Ég
fór úr einu herbergi í annað,
allsstaðar var dauðaþögn. Loks-
ins fann ég Lucie, þjónustu-
stúlkuna, hrjótandi eins og
venjulega. Hún var ekki sérlega
hj'álpleg, ennþá sljórri en
veniulega eftir blundinn, vissi
ekki hvar madame var og svo
tönnlaðist hún í sífellu á því að
ekki hefði verið von á mér fyrr
en eftir tvo daga.
— En ég er kominn! Ég er
kominn! sagði ég óþolinmóð-
lega, enda var ég orðinn
áhyggjufullur. Hversvegna gat
manneskjan ekki sagt mér hvar
konan min var? Hafði Cather-
ine yfirgefið mig? Já, ég átti
það skilið ,en ég varð að vita
sannleikann. Hvað hafði komið
Catherine til að gera slíkt? Ég
18 VIKAN 29. TBL.