Vikan - 22.07.1971, Blaðsíða 43

Góðir bílar
tryggja
skemmtilegt
ferðalag.
Bilaleigan

SKÚLATÚNI 4 SÍMI15808 (10937)
deyr út. Það leynir sér ekki að
Karl hefur stúderað kirkjutón-
list og er hann nú með eitt sér-
stæðasta og bezta orgelsánd
sem maður hejrrir, hérlendis
sem erlendis. Það er ekki ein-
asta hrátt og gróft á köflum,
heldur og blítt og áhrifamikið,
eins og kemur fram í „útgöngu-
marsinum". Blóm og kransar
vinsamlegast afþakkaðir.
f heild finnst mér þessi plata
einstaklega vel heppnuð og
skemmtileg og Tónaútgáfan á
þakkir skilið fyrir að gefa hana
út — jafnvel þótt ekki sé mikil
auravon. Þeir hafa allir tekið
miklum framförum — að Jökli
undanskildum eins og fyrr seg-
ir — og þá sérstaklega Rúnar
bassaleikari Júlíusson. Og Rún-
ar er „heavy“ skáld. Upptakan
er yfirleitt mjög vel heppnuð,
þó söngur komist ekki nógu vel
til skila á stöku stað eins og
fyrr segir, og eins eru trommur
dálítið fjarlægar hér og þar.
Pressun hefur heppnast framar
öllum vonum og Baldvin Hall-
dórsson, útlitsteiknari, á stóra
orðu skilið.
En þrátt fyrir að ég sé ekki
hrifinn af frammistöðu Jökuls
á þessari plötu, ber því ekki að
neita að stíll hans er ótvíræður
í svo gott sem öllu verkinu og
það er ekki sízt honum að þakka
að Trúbrot er aftur komið niður
á jörðina.
Mæli með plötunni í hjartans
einlægni og spái henni vinsæld-
um. Á þessum hraða er Trúbrot
fær í allan sjó.
W00D00...
Framhald af bls. 25.
um áhöldum. Það eru notuð ná-
kvæm tæki til að taka línurit á
því sem skeður meðan miðill-
inn er í dásvefni. Það verða
miög miklar sveiflur þegar
gáfumenn „að handan“ koma
fram. Ég er alltaf til reiðu í
þjónustu vísindanna, en mér er
aðeins hægt að líkja við straum-
breyti; hinar margslungnu
tæknilegu aðgerðir skil ég ekki.
WOODOO í
FÁTÆKRAHVERFINU
í Suður-Ameríku er mikið
um launspeki. Næstum því í
hverju. borgarhverfi, allt frá fá-
tækrahverfinu Copacabana til
auðmannhverfisins Ipanema,
eru samtök um dulræn efni og
þau hafa sína eigin miðla.
Vegna sambanda minna var ég
svo heppin að fá að vera við-
stödd marga miðilsfundi, sem
haldnir voru á einkaheimilum.
Ég tek sérstaka afstöðu til
woodoo, það eru algerlega nei-
kvæðir helgisiðir, sem eru að-
eins tilorðnir fyrir hatur og
þar sem þátttakendur líta út
fyrir að vilja drekkja sér í
blóði fórnardýranna. Woodoo er
líka bannað, en blómstrar enn-
þá í skjóli áhangenda sinni.
Þegar leiðsögumaður minn
bauð mér að vera viðstödd woo-
doo, vissi ég alls ekki hvað
þetta gekk út á. Hann sagði
reyndar að þetta væri bannað,
en hann gæti samt fengið leyfi
til að taka mig með, gegnum
sérstök sambönd. Ég þáði þetta
boð, en hefði ég haft nokkra
hugmynd um hvað íyrir augu
mín bæri, þá hefði ég alls ekki
tekið boðinu. Þetta kvöld varð
mér hræðileg reynsla!
Seint um kvöld komum við
að litlu húsi í fátækrahverfinu.
Leiðsögumaður minn gekk í
ábyrgð fyrir nærveru minni, og
við vorum drifin inn í lítið her-
bergi þar sem um það bil tutt-
ugu manneskjur sátu á gólfinu
eða trébekkjum. Herbergið var
illa upplýst og fyrst í stað gat
ég ekki greint andlitsdrætti
fólksins og þögnin var þrúg-
andi.
Svo hófst trumbuslátturinn.
Mismunandi hljóð frá trumb-
unum töfraði fram magnþrung-
ið hljóðfall. En það var engin
gleði, enginn bros, engin mýkt.
Andrúmsloftið var hrollvekj-
andi og skyndilega birtist mið-
illinn á miðju moldargólfinu.
Hann snerist í ótal hringi, skók
skrokkinn og magnaði sjálfan
sig upp í æsing. Og trumbu-
hljóðið eggjaði hann, einhljóma
og æsandi. Maðurinn svitnaði,
fylgdi eftir hljóðfallinum þang-
að til hann hneig til jarðar í
dásvefni.
Trumbuhljóðið lækkaði svo-
lítið og einn viðstaddra gekk til
mannsins, sem sat á gólfinu
með krosslagða fætur og vagg-
aði sér. Fylgdarmaður minn
túlkaði fyrir mér það sem fram
fór:
— Dóttir mín er dáin, ná-
granninn myrti hana, ég vil fá
hefnd og ég vil að guðirnir
hegni granna mínum.
Hann hvíslaði nafn nágrann-
ans og rétti fram búr með litl-
um kjúklingi, sem gargaði af
hræðslu. Miðillinn tók við fugl-
inum, sneri hann úr hálsliðnum,
beit hann á háls og sprautaði
blóðinu yfir brjóstið á honum.
Hann smurði sig allan í blóði,
slengdi frá sér kjúklingnum,
sem brauzt ennþá um og svo
öskraði hann og ákallaði hefnd
guðanna yfir nágrannann.
TUTTUGU OG FIMM
BLÓÐFÓRNIR.
Mér leið illa, en ég gat ekki
farið. Svo kom næsti maður og
hafði lifandi dúfu meðferðis.
Ég hefi alltaf verið svo hrifin
af dúfum, vegna þess hve augu
þeirra eru mild. Sama athöfnin
var endurtekin. Miðillinn sneri
hana úr hálsliðnum, tætti upp
brjóst hennar með tönnunum
og smurði sig í blóði hennar og
henti svo litla vesalingnum á
gólfið. Hann ákallaði guðina og
það var sannarlega óhugnanleg
sjón að sjá hann sitja þarna í
flöktandi skininu, blóðugur
um brjóst og andlit og lyftandi
blóðugum höndum. Mér bauð
hræðilega við þessu og mér
varð flökurt, en fylgdarmaður
minn sagði að við gætum ekki
farið, það myndi trufla „athöfn-
ina“. En ég tók til þess ráðs að
loka augunum, svo ég sá ekki
það sem síðar fór fram.
Þegar við fórum af „miðils-
fundinum“ lágu um tuttugu og
fimm fórnardýr, slitin úr háls-
liðnum, kringum miðilinn.
Blóðlyktin, svitalyktin og
trumbuhljóðið fylgdi mér lengi
á eftir.
LEYNILEGIR HELGISIÐIR
LÆKNA
Indíánar hafa lengi þekkt til
miðilshæfileika. Ég kynntist
Indíána, sem hafði alizt upp í
Indíánaþorpi og móðir hans
hafði miðilshæfileika. Hann
sagði mér að fólk hafi komið
langt að til að leita hjálpar og
lækninga hjá henni. Hann
hugsaði ekkert út í þetta, þeg-
ar hann var barn. Hann tók
eftir því að margir komu til að
heimsækja móður hans, en
hann fékk aldrei að vita hvaða
erindi þetta fólk átti við hana.
En þegar hann sjálfur var
fjórtán ára, fékk hann slæma
ígerð í kinnina. Hann hafði há-
an hita og óþolandi verki. Hann
lýsti þessu fyrir mér og sagði
að honum hafi fundizt sem höf-
uðið væri að springa og að
kinnin hefði verið blárauð með
rauðum röndum. Hann var
hræðilega mikið veikur og
hann minnist þess að móðir
hans fór með hann út fyrir
þorpið, þar sem lággróðurinn
var þéttur og að hún sagði við
hann að hann mætti ekki segja
leikfélögum sínum frá þessu.
Hann var of veikur til að hugsa
nokkuð út í þetta og lofaði öllu
fögru. Svo braut móðir hans
tvo kvisti, lagði þá í kross og
tuldraði eitthvað á gömlu indí-
ánamáli. Svo lagði hún kvist-
ina að kinn hans og hann fann
strax að kvalirnar hurfu. Hit-
inn lækkaði, bólgan hjaðnaði
og eftir stundarkorn var hann
alheill.
Hann stóð við loforð sitt og
sagði engum frá þessu, en fólk-
ið í þorpinu varð undrandi yfir
því að hann hafði fengið bata.
Hann skildi þá hversvegna svo
margir komu til móður hans og
hann fann fyrir einhverri
hræðslukenndri lotningu gagn-
vart henni. Hann hafði grein-
lega verið með blóðeitrun á
háu stigi en móðir hans hafði
á einhvern hátt læknað hann.
Auðvitað er hægt að heim-
færa slíka atburði til hjátrúar.
Ég geri það ekki, og ég mun
segja frá því hversvegna ég
trúi á þetta. Það er mjög ein-
kennileg saga, sú ótrúlegasta
sem ég hefi upplifað á miðils-
ferli mínum, þar sem hæfileik-
ar mínir eru bundnir Indíána,
sem látinn er fyrir mörgum ár-
um í Suður-Ameríku. Það er
gleggsta sönnun sem ég hefi
fengið fyrir lífi eftir þetta líf.
I næstu viku segi ég frá þeirri
reynslu minni.
UGLA SAT A KVISTI
Framhald af bls. 21.
vera einmana framar. Hún ætl-
aði aldrei að gleyma því.
Það var búið að loka síman-
um og hún varð að fara niður á
Krúnutorgsgötu til að reyna að
ná í leigubíl. Hún hafði sent
allan farangur sinn á undan sér
og hafði ekkert að bera. Anna
Helena Ekander tók töskuna
sína og læsti Önnu HelenuNor-
man inni.
Yngvi tók á móti henni í
Steinbrú. Anna hafði vitað, að
hann myndi gera það. En innst
29. TBL. VIKAN 43