Vikan - 22.07.1971, Blaðsíða 21

Hún leit á Yngva. Hann var
alvarlegur og fölur, en hann
hélt tryggt og milt þó um hönd
hennar. Hann hét því að elska
hana í blíðu og stríðu og rödd
hans titraði eilítið og þá elsk-
aði hún hann óumræðilega
heitt. Hún stóð bein og teinrétt,
þegar hún átti að heita því
sama.
Þau föðmuðust innilega og
kysstust og svo var það búið og
þau voru orðin hjón.
Hana minnti óljóst, að fóget-
inn hefði óskað þeim til ham-
ingju og Pétur faðmað hana að
sér. Svo sátu þau allt í einu öll
úti í horni á veitingahúsi. Pétur
hafði séð um borð handa þeim.
— Ekki núna, sagði hann,
þegar Yngvi vildi fá að borga.
— Anna er litla systir mín. Þú
færð að sjá fyrir henni seinna.
Eins og ég hafi alltaf hvílt í
faðmi fjölskyldunnar eða hvað,
langaði Önnu mest til að segja,
en mótmælin dóu á vörum
hennar. Það skipti engu máli.
Það var gott og indælt að sitja
hérna hjá þeim báðum, sem
þótti vænt um hana og vildu
henni vel. Sem vildu gera allt
fyrir hana og vernda hana, ef
hún þarfnaðist þess. Bróðir
hennar og maðurinn hennar.
Pétur kvaddi þau við ferjuna
til Kaupmannahafnar og Önnu
leið enn vel og hún var örugg
og trygg. Henni fannst, að hún
gæti barist við allan heiminn,
ef þess gerði þörf. Það var ekki
fyrr en seinna, sem þessi gamal-
kunni ótti gagntók hana. Ef ég
get það nú ekki? Ef ég vil það
ekki innst inni...?
Yngvi var góður og hann
elskaði hana. Hún mátti aldrei
gleyma því. Hún mátti ekki
hengja sig í það, sem þau Krist-
ján höfðu átt saman fyrir löngu.
Nei, nú átti hún að hugsa um
það, sem þau Yngvi áttu sam-
eiginlegt.
Hann lyfti henni upp og bar
hana yfir þröskuldinn í brúð-
hjónaíbúðinni. Hann var rjóður
í kinnum og augum rök. Hún
leit undan. Hún vildi ekki horfa
á hann, en seinna hreifst hún af
snertingu handa hans og það
gekk betur, ef hún lét sem
ekkert væri — það varð að
ganga vel, einhvern veginn varð
hún að svara honum. Ef hann
væri bara ekki að flýta sér
svona, ef hann væri nægilega
reyndur til að bíða eftir henni.
En Yngvi var það ekki. Anna
var eiginkona hans, hann elsk-
aði hana og vildi fá hana. Hon-
um lá of mikið á ... og hann
fékk fullnægingu, en ekki hún.
Hún lá vakandi við hlið hans,
löngu eftir að hann var sofnað-
ur.
— Þetta fer allt vel, hvíslaði
hún með sjálfri sér út í myrkr-
ið. — Ég skal hjálpa honum.
Hann getur ekkert að því gert,
að hann veit ekki, hvernig það
á að vera, því að hann skilur
það ekki. Það er víst oft svona
í fyrsta skiptið, það segja allir.
Kristján — en nú ætla ég aldrei
aftur að hugsa um Kristján.
Þessu er lokið í kvöld og það
verður betra á morgun. Ég ætla
að sofa, en ekki hugsa. Sofa og
hvíla mig ...
Hún sofnaði og Yngvi svaf
við hlið hennar. Hann dró and-
ann þungt. Hún svaf hljóðlaust
eins og lítið barn. Varir hennar
minntu á barnsvarir, blíðlegar
og hálfopnar. Þær titruðu.
— Ég vil ekki, að þú sért
kyrr hérna, sagði Yngvi eins og
eiginmanna er siður daginn eft-
ir. — Mér finnst það svo
heimskulegt núna, þegar við er-
um nýgift.
— En ég verð að gera það. Ég
get ekki flutt fyrr en á morgun.
Það tekur nú ekki nema tvo
daga að ganga frá öllu.
— Mér finnst það fáránlegt.
Hvað heldurðu, að fólk segi?
— Það má segja hvað sem
það vill, unz því svelgist á
Eru eintómar kjaftakerlingar í
Steinbrú?
— Nei, nei. En samt...
Hún gat ekki svarað þessu.
Hún hló bara og yppti öxlum.
g svo fór hún að hugsa um það,
hvort hann tæki tillit til þess,
hvað fólk segði og hugsaði. Þá ..
En hún mátti ekki vera að því
að hugsa málið lengi. Það var
óteljandi, sem hún þurfti að
gera og svo þurfti að losa íbúð-
ina. Það var enginn vandi að
eiga við húsgögnin. Sum voru
góð, en sumum þurfti að henda.
Það var erfiðara að eiga við
annað eins og bréf og bækur og
þess háttar. Ekkert sem verð-
mætt var, en skipti hana samt
miklu máli. Hana sárkenndi til
áður en hún gat fengið það af
sér að henda því í ruslið. En
þegar einhverju er lokið er því
lokið. Það er ekki til neins að
draga á eftir sér gamla drauga.
Heimskulegt af henni að
standa í stofunni og horfa á
auða veggina. Hlægilegt að
nema staðar á þröskuldinum við
svefnherbergið eins og kvöldið
þegar hún kom heim og horfði
á Kristján og Kristínu í svefn-
herberginu. En hún gerði það
nú samt. Og hún hvíidi ennið
við svalt tréverkið og fann, að
hún var að hverfa frá þessu lífi
til að hefja annað og að hún
vissi ekkert um allt það nýja,
sem beið hennar. Þau Kristján
voru skilin og Kristín var ekki
lengur vinkona hennar. En hún
átti Yngva og þurfti ekki að
Framháld á bls. 43.
29. TBL. VIKAN 21