Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 8

Asl heinir
var afnrot
Framhaldssaga
2. hluti
eftir
Pierre Duchenese
Samtalið við foreldra hans varð ekki
annað en auðmýkjndi togstreita um Gérard.
Hvað gat hann gert, annað en
að snúa baki við þeim? Einhver fyrirboði
óhamingju lá í loftinu ...

— ViÖ verðum að vera var-
kárari nú, sagði Gérard.
Hann beit í samlokuna sína.
Hann sá líka að klukkan var
orðin fjögur og hann var hungr-
aður eins og úlfur. Hann leit
í kringum sig og var undrandi
yfir því að þau Daniéle voru
ein í kaffistofunni, þar sem þau
höfðu svo oft hitt alla klíkuna.
— Við verðum að fara var-
legar nú, sagði hann aftur.
Daniéle hristi höfuðið.
— Nei, sagði hún ákveðin.
Gérard horfði undrandi á
hana.
— Við verðum að tala við
foreldra þína, sagði Daniéle. —
Við leggjum þetta fyrir þau og
biðjum þau að hjálpa okkur að
greiða úr flækjunni.
— Þér getur ekki verið al-
vara, sagði Gérard og það
kenndi eins konar ótta í rödd
hans.
— Jú, ég vil að við gerum
það.
— Þau fleygja okkur á dyr,
sgaði Gérard.
—- Ef þau gera það, þá verð-
um við bara að bíða, sagði
Daniéle.
— Bíða eftir hverju?
— Eftir því að þau fái skiln-
ing á þessu . . .
— Og hvað eigum við að
gera á meðan?
— Ekkert, sagði Daniéle
lágt.
— Eigum við þá alls ekki að
hittast?
Daniéle hristi dauflega höf-
uðið. Það var einkennilegur
glampi í augum hennar, eins
og hún hefði hlegið dátt eða
væri um það bil að gráta.
—■ Nei, Gérard, sagði hún og
rödd hennar var aðeins’ hvísl.
Daniéle sat í dagstofu sinni
og reykti, starði fram fyrir sig,
viðutan. Hún hafði ekki hitt
Gérard í þrjá daga. Það var
óbærilegt. Hún hafði stöðugan
sting í brjóstinu og gat ekki
sofið á nóttunni, nema með
svefnlyfjum.
Það var mjög dimmt úti.
Drengirnir voru sofnaðir fyrir
góðri stundu. Hún hafði gleymt
að loka fyrir plötuspilarann, en
tók ekkert eftir því að hann
gekk.
Það var hringt dyrabjöllunni.
Daniéle hrökk við og var næst-
um búin að missa sígarettuna.
Það var hringt aftur — löng
hringing.
Daniéle flýtti sér til dyranna.
— Hver er það, spurði hún.
— Það er ég. Það var rödd
Gérards. Daniéle lokaði augun-
um.
— Ég var búin að biðja þig
að koma ekki hingað, sagði
Daniéle örvilnuð.
Þungur dynkur og hurðin
hristist. Svo brakaði í karmin-
um. Gérard hafði kastáð sér á
hurðina.
Svo heyrðist brothljóð og
dyrnar létu undan og það mun-
aði minnstu að Daniéle gæti
forðað sér. Hún starði, skelf-
ingu lostin, á Gérard.
— Þráðir þú svona mikið að
hitta mig, sagði hún og það
kenndi viðkvæmni í röddinni.
Gérard lokaði augunum og
þreif hana í faðm sinn. Höfuð
hans féll niður á öxl hennar,
eins og hann væri að leita
skjóls, en um leið þrýsti hann
henni að sér. Daniéle lokaði
líka augunum og ætlaði að
segja eitthvað, en lokaði munn-
inum aftur og vafði örmunum
um háls unga mannsins.
— Fyrirgefðu, hvíslaði hann
í eyra henni . . .
Leguen bóksali hafði farið
úr skónum og lá á hnjánum í
bókaglugganum. Hann var bú-
inn að taka allar bækur eftir
og um Lenin, Mao og Marcuse
úr glugganum. Nú auglýsti
hann aðallega bækur um sum-
arferðalög og framandi lönd,
handa þeim sem voru að fara
í sumarleyfi.
Það heyrðist fótatak í búð-
inni yfrir aftan hann. Frú Le-
guen stakk höfðinu inn í
gluggann. Hún var róleg og
glöð á svipinn.
— Komdu nú, pabbi, þeir
eru að fara.
Leguen skreið út úr glugg-
anum, burstaði af hnjánum og
fór í skóna. Við hlið Gérards
stóð magur og mjór piltur,
bjartleitur og opineygur. Báðir
voru piltarnir klæddir galla-
buxum og jökkum. Tveir út-
troðnir bakpokar stóðu á gólf-
inu. Herra Leguen rétti magra
piltinum hönd sína. Hann tók
hressilega í hönd bóksalans og
brosti, nokkuð barnalega. Frú
Leguen var mjög glaðleg á
svip.
— Ég treysti þér, Roger, þú
manst að þú ert eldri, sagði
hún.
Ég gleymi því ekki, sagði
Roger, nokkuð furðulegur á
svip.
Gérard lyfti upp bakpoka
sínum og Roger fylgdi dæmi
hans. Þeir gengu út á götuna.
Foreldrar Gérards vildu endi-
lega fylgja þeim að vagnstæð-
8 VIKAN 10. TBL.