Vikan - 09.03.1972, Side 9

inu og þar upphófust aftur árn-
aðaróskir, kossar og faðmlög
þangað til vagninn lagði af stað
með báða piltana og ók þeim
út að borgarmörkunum. þar
sem þeir stigu úr.
— Þú verður að fyrirgefa að
ég var svona furðulegur, sagði
Gérard. — Ég vildi ekki að
foreldrar mínir vissu að við
þekkjumst svona lítið.
— Já, en hvers vegna? sagði
Roger. — Hvers vegna?
— Þau hafa nánar gætur á
félögum mínum, sagði Gérard.
— ’Ég er ekki hættulegur í
umgengni, sagði Roger, svolít-
ið vandræðalegur.
Án þess að svara, setti Gér-
ard bakpokann frá sér á skurð-
barm og tók sér stöðu við veg-
brúnina.
— Bíddu, sagði Roger, - ég
er vanur að stöðva bíla.
— Ég líka, sagði Gérard. —
Sjáðu bara til.
Roger settist á bakpokann
sinn. Gérard stóð kyrr og stakk
þumalfingrunum í belti sitt.
Nokkrir bílar óku framhjá.
Gérard lét þá aka áfram, án
þess að rétta út höndina. Roger
horfði á hann undrandi, með
galopinn munninn.
— Með þessu móti komumst
við aldrei neitt áfram!
— Hafðu engar áhyggjur!
Eftir stundarkorn lifnaði yf-
ir Gérard. Lítill, rauður Ren-
ault kom í ljós, hægði á sér og
Gérard þaut fram að veginum.
— Þennan tökum við! kall-
aði hann glaðlega.
Bíllinn var stöðvaður. Roger
þekkti ekki ungu konuna, sem
sat við stýrið. Gérard leit á
Roger með stríðnislegu brosi
og ákvað að skemmta sér svo-
lítið á hans kostnað. Hann
heilsaði stúlkunni hæversklega.
-— Við erum á leið til Suð-
ur-Frakklands, sagði hann.
Daniéle skildi strax hvað
hann ætlaði sér.
— Ég er líka á þeirri leið,
sagði hún. — Þið getið fengið
að sitja í hjá mér.
Roger fór upp í aftursætið og
kom bakpokanum fyrir við hlið
sér. Gérard fleygði sínum poka
aftur í og settist sjálfur í fram-
sætið. Bíllinn ók af stað og
stúlkan jók strax hraðann. Far-
þegarnir sátu hljóðir.
Daniéle virti Roger fyrir sér
í speglinum.
— Hvað gerið þér? spurði
hún. Pilturinn í aftursætinu
hrökk við og sagði feimnislega.
— Það sama og hann.
— Hvað er það?
— Við erum í sama bekk.
Daniéle varð undrandi. Var
hann að gera gys að henni?
— f sama bekk, sagði Gér-
ard, — en ekki í sama skóla.
Daniéle fór að hlæjg og Gér-
ard tók undir. Roger skildi
ekki neitt. Hann ætlaði ekki
að trúa sínum eigin eyrum,
þegar hann heyrði hana segja:
—- Kysstu mig . . .
Þetta fyrsta og síðasta or-
lofsferðalag þeirra varð þeim
ógleymanlegt. Síðar, já, fljót-
lega áttu þau ekkert annað til
minningar en nokkrar skyndi-
myndir. Gérard tók allar
myndirnar. Það mátti sjá á
þeim öllum að Daniéle var
hamingjusöm . . .
Rogpr. yfirgaf þau fljótlega.
hann fann að honum var of-
aukið. Það sem eftir var or-
lofsins voru þau Daniéle og
Gérard ein og nutu lífsins í
fullum mæli. Þessar stolnu
stundir voru alltof fljótar að
líða, nokkrar vikur er ekki
langur tími og einn dimmviðr-
ismorgun var tími þeirra á
enda. Það var kominn septem-
ber.
í glugga bókabúðarinnar
stóð að nú væri skólaárið haf-
ið. Herra Leguen hafði mikið
að gera. Hann var að afgreiða
konu með tvö börn, þegar Ren-
aultinn var stöðvaður fyrir ut-
an búðina.
Hann leit út undan sér á par-
ið í bílnum og meðan hann
lauk við að afgreiða frúna og
talaði rólega við hana, sauð
reiðin í honum.
Daniéle og Gérard stigu út
úr bílnum. Þau voru ennþá í
sumarfötum, eins og þau ósjálf-
rátt gerðu það til að hneyksla.
Gérard var kominn með sítt
hár og skyrtan hans var opin
niður í mitti, svo það skein í
sólbrúna bringu hans. Daniéle
var í þunnri, hvítri blússu og
þrýstin, sólbrún brjóstin sáust
greinilega.
Gérard opnaði bílinn að aft-
an og náði í bakpokann sinn
— svo sneri hann sér að bóka-
búðinni. Hann mætti ísköldum
augum föðurins yfir öxlina á
viðskiptavininum. Gérard gretti
sig, svolítið þrjózkulega fram-
an í föður sinn.
— Ég þarf að segja þér sitt
af hverju á morgun, sagði hann
lágt. Hann leit á Daniéle og
hún brosti við honum. — Já,
það vona ég, sagði hún.
Þegar litli bíllinn var horf-
inn, gekk Gérard inn í búðina.
Hann hikaði andartak, þegar
hann gekk framhjá föður sín-
um, en þegar hann sá að fað-
irinn vildi ekkert við hann tala
þessa stundina, gekk hann upp
á loft.
Herbergið hans var hreint og
snyrtilegt. Honum fannst sem
hann kæmi inn í svefnherbergi
í heimavistarskóla. Hann
slengdi stóra bakpokanum út í
horn og lagðist upp í rúmið.
Nokkrum mínútum síðar
heyrði hann þungt fótatak föð-
ur síns í stiganum. Bóksalinn
tók tvö þrep í einu skrefi.
Hann ruddist inn í herbergið
eins og hefndarguðinn sjálfur
væri á ferð og staðnæmdist svo
fyrir framan Gérard með kross-
lagða arma.
— Þú gætir að minnsta kosti
risið upp!
Gérard settist fram á rúm-
stokkinn. Hann gerði sér far
um að reita ekki föður sinn til
reiði, en það skipti ekki máli
lengur, því að bóksalinn var
að springa af vonzku.
— Jæja, hvað getur þú sagt?
— Ég hef ekkert að segja,
sagði Gérard.
— Þú gafst dauðann og djöf-
uiinn í allt og svo hefur þú ekk-
ert að segja!
Gérard andvarpaði. — Hvað
er það sem helzt orsakar reiði
þína? Er það að ég fór í or-
lofsferð með henni eða að hún
skyldi voga að aka mér upp að
húsinu?
— Mér er fjandans sama um
það sem hún gerir! öskraði
herra Leguen. -— Það eina sem
kemst að í huga mínum er það
að þú hefur logið að mér! Hún
hefur kennt þér að ljúga!
Framhald á bls. 49.
k-
10. TBL. VIKAN 9