Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 44

HJONABANDIÐ ER
HAPPDRÆTTI
Framhald af bls. 13.
settifet upp, en skildi ekki neitt
í neinu. Svo fann ég að ein-
hver snerti hausinn á mér.
Röddin spurði með myndug-
leik:
— Hver er þar?
Ég gætti mín vel að svara
ekki. En svo rifu tvær óðar
hendur í mig. Og ég fyrir mitt
leyti þreif líka í eitthvað, og
nú hófust geigvænlegar rysk-
ingar. Við kútveltumst, hús-
gögnin ultu líka og við rákum
okkur í þilið.
En nú hrópaði kvenröddin í
angist:
— Hjálp. Hjálp.
Þjónar komu hlaupandi og
hræddar dömur og gestir úr
næstu herbergjum. Gluggahler-
arnir voru opnaðir og tjöldin
dregin frá.
Og nú sá ég, að það var Du-
molin ofursti, sem ég var að
fljúgast á við.
Ég hafði sofnað við rúmið
hennar dóttur hans.
Þegar búið var að skilja okk-
ur, flýði ég inn í herbergið mitt,
alveg agndofa. É'g aflæsti hurð-
inni og settist og lagði fæturna
upp á stól, því að skórnir höfðu
orðið eftir inni'hjá ungu stúlk-
unni.
Ég heyrði, að allt heimilið
var í uppnámi, dyr opnaðar og
hurðum skellt. og svo hvísling-
ar og hratt fótatak.
Eftir hálftíma var barið að
dyrum hjá mér.
— Hver er þar, kallaði ég.
Það var frændi brúðgumans.
Ég lauk upp.
Hann var náfölur af bræði
og talaði í ströngum róm:
— Þú hefur hagað þér eins
og skepna hér í mínum húsum,
skilurðu það?
Svo bætti hann við í eilítið
mannúðlegri tón:
— Hvernig í ósköpunum dett-
ur þér í hug að láta koma að
þér í svona kringumstæðum
klukkan tíu að morgni. bjálf-
inn þinn. Þú leggst fyrir og
ferð að sofa í staðinn fyrir að
hypja þig strax . . . strax á
eftir . . .
Ég yppti öxlum:
— Heyrðu, vertu nú ekki að
þvaðra neina vitleysu.
Eg rétti upp þrjá fingur:
■— Ég sver og gef æruorð
mitt . . .
— Jæja, jæja, svaraði frænd-
inn,— það er vitanlega skylda
þín að segja eitthvað svoleiðis.
Nú taldi ég mig hafa fulla
ástæðu til að reiðast, og svo
sagði ég honum alla mína
óhappasögu. Hann starði á mig
og gapti og vissi ekki hverju
hann átti að trúa.
Svo fór hann til ofurstans að
ræða málið við hann.
Ég frétti svo næst, að skipað
hefði verið mæðraráð, sem átti
að taka málið til athugunar í
mismunandi stigum þess.
Hann kom aftur eftir klukku-
tíma, settist fyrir framan mig
með dómarasvip og byrjaði:
— Hvernig svo sem þessu er
nú varið, þá sé ég ekki nema
eitt úrræði fyrir þig og það er
að þú kvænist ungfrú Dumou-
lin.
Ég tókst á loft.
— Nei, fyrr má nú rota en
dauðrota.
Þú spurði hann alvarlegur:
— En hvað hefurðu hugsað
þér að gera?
Ég svaraði blátt áfram:
— Góði frændi . . . vitanlega
að hypja mig héðan undir eins
og ég hef fengið skóna mína.
Frændi svaraði:
- Þú skalt ekki hafa þetta
í fíflskaparmálum. Ofurstinn er
staðráðinn í að skjóta þig eins
og hund undir eins og hann sér
þig. Og þú skalt reiða þig á, að
hann lætur ekki sitja við orð-
in tóm. Þegar ég var að tala
um einvígi, svaraði hann ekki
öðru en þessu: „Nei, ég skýt
hann bara, segi ég yður.“
Við skulum nú líta á málið
frá annarri hlið. Annað hvort
hefur þú flekað stelpuna, því
miður fyrir þig, því að maður
kynnir sig ekki ungum stúlk-
um á þann hátt. Eða segjum,
að þú hafir verið drukkinn og
farið dyravillt, eins og þú held-
ur fram. Þá finnst mér málið
horfa enn þunglegar fyrir þig.
Maður má ekki flækjast í svo-
leiðis hneykslismál. En hvort
sem heldur er þá er mannorð
stúlkuvesalignsins farið í hund-
ana, því að enginn trúir þessari
fylliríissögu. Það er stúlkan
sem verður verst úti. Nú getur
þú hugsað málið.
Og um leið og hann fór út
kallaði ég ó eftir honum:
— Þú getur sagt hvað sem
þú vilt. En ég kvænist henni
aldrei.
Svo var ég einn aftur í
klukkutíma.
Næst kom frænka mín. Hún
grét og lagði út af þessu eins
og bezti prestur. Enginn mundi
trúa, að ég hefði villzt þarna
inn. Og fólk gæti ekki fyrir-
gefið ungu stúlkunni, að hún
skyldi gleyma að aflæsa hjá
sér, af því að í húsinu var fullt
af gestum. Ofurstinn hafði
lamið hana. Hún hafði verið
hágrátandi síðan í morgun.
Þetta var óttalegt hneyksli, al-
veg óbætanlegt.
Og frænka mín góða bætti
við:
— Þú getur að minnsta kosti
beðið hennar. Hver veit nema
við finnum eitthvert ráð seinna,
þegar farið verður að ræða
nánar um friðarskilmálana.
Mér létti ofurlítið við þetta.
Og ég féllst á að skrifa beiðn-
ina. Klukkutíma síðar fór ég
til Parísar.
Daginn eftir var mér til-
kynnt, að ofurstinn hefði sam-
þykkt ráðahaginn.
Og þremur vikum síðar, áð-
ur en ég hafði getað látið mér
detta í hug nokkurt kænsku-
bragð eða fyrirslátt, var lýst
með okkur í kirkjunni, trúlof-
unin var opinberuð, og einn
góðan veðurdag var ég stadd-
ur fyrir .framan altari með
mörgum kertaljósum og við
hliðina á mér stóð ung stúlka
grátandi, en áður hafði ég ját-
að, að ég féllist á að taka hana
fyrir konu og lifa með henni í
meðlæti og mótlæti . . . þar til
dauðinn skildi okkur að.
Ég hafði ekki séð hana síð-
an þarna forðum, og nú skoð-
aði ég hana frá hlið með eins
konar hatursfullri forvitni. Hún
var nú reyndar alls ekki ljót,
fjarri fór því. Ég hugsaði með
mér: — Þetta verður kannski
ekki sem verst.
Hún leit ekki á mig allt
kvöldið og sagði ekki orð.
Undir miðnætti fór ég inn í
brúðkaupsskemmuna til þess
að tilkynna henni áform mín.
Ég var nú orðinn maðurinn
hennar.
Ég kom að henni alklæddri
og sitjandi á stól. Hún var föi
og rauðeygð. Hún stóð upp
þegar í stað, kom á móti mér
og sagði grafalvarleg:
- - Monsieur. Ég er reiðubú-
in til að verða við hverju sem
þér óskið. Ég skal fúslega drepa
mig, ef þér óskið þess.
Hún var beinlínis töfrandi og
þetta hetjuhlutverk hæfði of-
ustadótturinni svo vel. Ég
kyssti hana, ég hafði fullan rétt
til þess.
Og ég komst bráðlega að
raun um, að ég hafði ekki ver-
ið svikinn á henni.
Nú hef ég verið kvæntur
henni í fimm ár, og enn er ég
ekki farinn að iðrast nokkra
vitund.
Pierre Létol hafði lokið sög-
unni. Félagar hans hlógu. Og
einn þeirra sagði:
■— Hjónabandið er happ-
drætti. En maður á aldrei að
velja sér sjálfur númer, held-
ur taka það, sem að manni er
rétt. Tilviljunin velur bezt.
Og annar skaut þessu inn í:
— Já, en við megum ekki
gleyma því, að það var Bakkus
sem valdi númerið handa hon-
um Pierre . . .
☆
LANDIÐ ÞAR SEM
ÁSTARSORG ..■
Framhald af bls. 19.
um þrjú þúsund og fjögur
hundruð krónur.
Tengdafaðirinn keypti sér
svo tólf sauðkindur fyrir brúð-
arverðið.
Eftir fjórtán daga var Sar-
ata svo bundin upp á hest fyr-
ir aftan mann nokkurn úr þorp-
inu hennar. Hún var bundin
við mann þennan. Hún var þá
í hvítum fötum, og þegar þau
riðu gegnum þorpið, hljóðaði
hún svo hátt að faðir hennar
mátti vel heyra til kofa síns.
Þetta átti að tákna tregðu henn-
ar á að yfirgefa þorpið sitt, og
eiga brúðirnar að láta svo regl-
um samkvæmt, hvort sem þeim
er harmur í hug eður ei.
í sjö daga og sjö nætur voru
þau Belem og Sarata látin
dvelja saman í kofa, án þess
að þau fengju að koma út. Þar
með voru þau orðin hjón. Síð-
an eru þrjú ár, og þau eiga þeg-
ar tvö börn og það þriðja er á
leiðinni. „Sennilega eignumst
við tuttugu börn,“ segir Belem
Horonna. „En því ræður Alla
einn.“
Belem Horonna er sem sé
Múhameðstrúarmaður. Tæpur
fjórðungur allra Fílabeina hlýð-
ir þeirri kreddu. Tólf af hundr-
aði landsmanna kallast kristn-
ir, flestir þeirra kaþólikkar. en
sextíu og fimm af hundraði eru
ennþá hundheiðnir.
1965 var að vísu leitt í lög í
landinu að bannað væri að
44 VIKAN 10. TBL.