Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 37

'ianóið, að megnið a£ fólkinu í
'alnum var byrjað að klappa
i ður en nokkur annar spilaði
svo mikið sem eina nótu. í
miðju lagi fór hann út í
,,Youngblood“ og George tók
ur.dir með honum „Yo’ th’
one...“
Þetta var eitt villtasta atriði
kvöldsins og er því var lokið
fóru hljómlistarmennirnir út af
sviðinu, en eftir voru þeir Ge-
orge og Pete Ham úr Badfing-
er, sem spiluðu saman, á kassa-
gítara, „Something", af Abbey
Road Bítlanna. Þeir kunna svo
sannarlega að spila, þeir dreng-
ir. Þeir stóðu tveir saman í
ljósgeisla og í lokin tók níu-
radda kórinn undir, ósýnileg-
ur: „Sun, sun, here we come ..“
come ...“ George söng enn bet-
ur en á plötunni bg lagið fékk
yfir sig ótrúlega fallegan og
dapran blæ.
Eitt andartak var myrkur.
Lson Russell birtist skyndilega
og setti bassa í samband, Ge-
orge setti rafmagnsgítar um
hálsinn á sér og setti stálhettu
á fingurinn og Ringo birtist
með tambúrínu í hendinni.
Sviðið var enn dimmt.
Lítill maður með úfið hár
sást ógreinilega hægra megin
á sviðinu þegar George gekk að
hljóðnemanum og sagði: „Mig
langar að kynna vin okkar allra,
herra Bob Dylan.“
Þar stóð hann, í snjáðum
vinnujakka, með Martin-gítar
um hálsinn og gamla munn-
hörpustatívið líka. Hann stóð
hreyfingarlaus og brosti lítil-
lega á meðan fólkið klappaði
og klappaði, sleikti á sér var-
irnar, byrjaði að spila, gekk
að hljóðnemanum og byrjaði
að syngja: „Oh, where have
you been, my blue-eyed son?“,
fyrstu línurnar úr laginu „A
Hard Rain’s A-Gonna Fall.“
Aldrei hefur Dylan hljómað
betur né haft betri stjórn á
rödd sinni. Hann stóð dálítið
hjólbeinóttur, hallaði sér fram
á við meðan hann söng, en aft-
ur á bak eftir hverja línu.
Munnhörpuna spilaði hann
ekki á fyrr en í miðju næsta
lagi, „It Takes a Lot to Laugh,
It Takes a Train to Cry“. Munn-
hörpuleikur hans var gamal-
þekktur, í þann veginn að
springa af æsingi og dapurleika.
George lék lótt undir' á „bottle-
neck“ og allt í allt hefur þetta
sennilega verið bezta útgáfa af
góðu lagi sem nokkru sinn hef-
ur verið flutt.
Án þess að segja orð byrjaði
Dylan á „Blowin’ in the Wind“.
Aheyrendur gerðu sér grein
fyrir stefnu hans þetta kvöld:
Að flytja nokkur af sínum
beztu lögum, frá þeim tíma er
hann var „reiður ungur mað-
ur“. En hvaða ár var þetta ann-
ars? Skeggið var stutt og hárið
sömuleiðis en samt sem áður
úfið, leit hann út eins og að
hann hefði stigið út úr mynd-
inni framan á „The Freewheel-
in’ Bob Dylan“. Röddin var
full og jöfn og líktist meir
þeim tíma er hann sendi frá
sér „The Times They Ara A-
Changin’” en „Nashville Sky-
line“. í búningsklefunum fyrr
um kvöldið hafði hann raulað
nokkur ný lög fyrir George, en
á hljómleikunum sjálfum var
hann ekki með neitt nýrran en
frá árinu 1966, svo fólk fékk
enn eina Dylan-ráðgátuna til
að glíma við.
Fagnaðarlætin voru óskapleg
og Dylan muldraði „Takk fyr-
ir,“ einu orðin sem hann sagði
á báðum hljómleikunum. Hann
skipti um munnhörpu, talaði
eitthvað við Leon og George og
söng „Mr. Tambourine Man“.
Á fyrri hljómleikunum hafði
hann sungið ..Love Minus Zero
— No Limit“, og var þetta eina
breytingin sem hann gerði á
prógramminu. Áheyrendur sátu
grafkyrrið og biðu eftir hverju
því sem Dylan hafði að bjóða,
andrúmsloftið þrungið . spennu
og eftirvæntingu, allir elskuðu
Bob Dylan. Hann blés lítillega í
munnhörpuna og fólk andvarp-
aði í undrun og aðdáun.
Eftir að fólk hætti að klappa
var aftur rætt við Leon, stillt
með George og svo færði Dylan
vinstri hendina hátt upp á gít-
aihálsinn, spilaði dulítið í mexi-
könskum stíl, hlés í munnhörp-
una, færði hendina niður og sló
rythma inn í „Just Like a Wo-
m.an“. Hljóðnemarnir sitthvoru
megin við hann voru ekki í sam-
be.ndi svo George og Leon höll-
uðu sér yfir axlirnar á honum
og sungu viðlagið. í fyrsta
skipti virtist hann eiga í erfið-
leikum með að muna textann
— make, break, take, bake —
er. hann glotti, virtist láta sér
standa á sama og skemmta sér
konunglega.
Þegar -lagið endaði leit hann
hikandi í kringum ság, ljós voru
kveikt og hann hélt báðum
höndum upp í loftið eins og
kraftakarl og gekk af sviðinu.
Fólkið klappaði í minnst tvær
mínútur en Dylan kom ekki aft-
ur. Sá sem lætur Ringo Starr
spila á tambúrínu í skyndi-
10. TBL. VIKAN 37