Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 50

á þessu heimili. Hann mundi
nú að hann hafði ekki þotið á
móti henni og faðmað hana að
sér og kysst. En þetta var allt
svo eðlilegt, svona átti það að
vera. Þau þurftu ekki lengur
að sýna hvort öðru stöðug at-
lot, það bjó allt með þeim nú.
Kennslustundin var á enda.
Daniéle varð að halda aftur af
sér til að sýna Gérard ekki
meiri athygli en hinum nem-
endunum.
Bjallan hringdi. Daniéle tók
saman dótið sitt. Að venju
komu nemendurnir upp að
kennaraborðinu, til að leggja
fyrir hana ýmsar spurningar.
Af tilviljun leit hún út um
glerrúðuna í dyrunum. Hún sá
þar á vangann á manni sem
hún kannaðist við. Það var
Noblet. Það var svo sem ekk-
ert skrítið að hann væri þarna
á ganginum, hann var kennari,
eins og hún. Daniéle sýndist
hann veifa til sín og benda sér
að koma. Hún afsakaði sig við
nemepdur sína og tróð sér milli
þeirra til að komast út.
— Viljið þér tala við mig?
spurði Daniéle.
Hann ræskti sig. Daniéle
beið.
— Já, mín kæra madame
Guénot, sagði hann, — þér vit-
ið hve mikils við metum dugn-
að yðar og hæfileika. Þér fáið
örugglega þá stöðu við háskól-
ann, sem þér hafið sótt um.
— Eftir þyngdinni œttuð þér
að vera 3 metrar á hæð!
Daniéle lyfti brúnum og No-
blet sneri sér undan og ræskti
sig aftur.
— Þess vegna, sagði hann,
— væri það slæmt ef frami yð-
ar yrði . . .
Hann stóð með galopinn
munn og það var eins og hann
hefði misst þráðinn.
-— Yrði stöðvaður? sagði
Daniéle.
Noblet hrökk við. — Það
sagði ég ekki, sagði hann. —
Það væri leiðinlegt ef einka-
líf yrði framanum til hindrun-
ar. Það er að segja, þér fáið
eflaust stöðuna, ef, þér skilj-
ið . . .
Hann beygði höfuðið, eins og
hann væri nú búinn að tala út
og baðaði út höndunum.
— Segið mér nú afdráttar-
laust hvað þér eigið við, sagði
Danéle.
— Þér verðið, það er að segja
. . . skila Gérard Leguen heim
til föðurhúsanna.
— Skila honum aftur?
Daniéle bældi niður ósjálf-
ráða hláturgusu. Hún rétti úr
sér og leit kuldalega á Noblet.
— Til þess að geta skilað
honum aftur, eins og þér seg-
ið, yrði ég að hafa tekið hann.
Það hef ég ekki gert. Gérard
fór að heiman, án minnar vit-
undar, án þes$ að spyrja mig
ráða. Þegar hann kom til mín,
átti ég ekki von á honum.
Noblet hörfaði aftur á bak.
Hann vildi ekki láta koma til
hávaða á skólaganginum.
— Madame, madame, þér
megið ekki reiðast. Þetta er
ekkert þægilegt fyrri mig. Ég
reyni aðeins að miðla málum
— Það ætlar að heppast vel
hjá yður, sagði Daniéle kulda-
lega. — Og þar sem svo lítur
út að þér haldið að ég haldi
Gérard föngnum, þá lofa ég því
að fá hann til að snúa aftur
heim til foreldra sinna. Ég skal
fylgja honum heim í kvöld.
— Þess gerist ekki þörf,
stundi Noblet, — þess gerist -
vissulega ekki þörf . . .
— Jú, sagði Daniéle æst. ■—•
Ég fylgi honum heim með því
skilyrði að herra Leguen vilji
hlusta á það sem ég hef að
segja.
— Ég skal koma því á fram-
færi, madame, sagði Noblet. —
Ég skal koma því á framfæri.
— Við förum þangað öil
saman, ef þér hafið ekkert á
móti því.
Noblet leit vandræðalega
upp.
— Er það nauðsynlegt? Það
er að segja . . .
— Það er nauðsynlegt, sagði
Daniéle. —* Komið til okkar
klukkan átta í kvöld. Erum við
þá sammála?
— Já, já, andvarpaði Noblet,
og flýtti sér burt.
Við innkeyrsluna í götuna
var ljósker og skilti: Gatan
lokuð 50 metra — aðeins fyrir
gangandi fólk. Daniéle hrökk
við, henni fannst þetta slæmur
fyrirboði. Hún hemlaði og ók
bílnum upp að gangstéttinni.
Bókaverzlunin var lokuð og allt
í myrkri. En á fyrstu hæð var
ljós. Noblet fór út úr aftursæt-
inu og gekk heim að húsinu.
Hann var því feginn að nú var
hlutverki hans að verða lokið.
Þau hin sátu hljóð í bílnum.
Gérard sat við hlið Daniéle og
starði fram fyrir sig. Hann var
í rauðu peysunni, sem Daniéle
hafði keypt handa honum.
Daniéle dró niður bilrúðuna,
henni fannst hún vera að kafna.
Herra Leguen kom út. Hann
nam staðar á gangstéttarbrún-
inni og stóð þar svo, grafkyrr,
ems og nærvera hans þarna
ætti að vera nógu augljós.
Hann starði út í loftið og beið.
Þegar hvorugt þeirra sagði
nokkurt orð, gekk hann að
bílnum og leit á son sinn gegn-
um bílrúðuna.
— Jæja, sagði hann, — ertu
að koma?
Gérard brosti dauflega og
sneri sér að Daniéle. Hún hafði
hendurnar á stýrinu og leit
ekki á hann.
— Kemur þú með? sagði
hann.
Herra Leguen, sem fram að
þessu hafði staðið grafkyrr,
þaut nú alveg að bílnum.
— Nei! öskraði hann. — Hún
verður hér kyrr.
— Ef hún gerir það, þá fer
ég heldur ekki með þér.
— Komið þá, urraði faðir
hans. — Strax!
Gérard hreyfði sig ekki.
Hann leit ekki einu sinni á
föður sinn. Herra Leguen
reyndi að draga athygli Dani-
éle að sér.
— Ef hann kemur ekki með
mér nú, verður það móður
hans að bana!
Ef Daniéle kemur ekki
með mér, þá kem ég ekki held-
ur, sagði Gérard.
— Þú ert algerlega tilfinn-
ingalaus, sagði faðir hans og
þaut inn í húsið.
— Jæja þá, sagði Gérard, —
þá förum við.
Daniéle sat með lokuð augu,
en svo hrökk hún við og var
um það bil að aka í burtu, þeg-
ar Noblet kom æðandi út úr
húsinu.
— Gérard! kallaði hann. —
Komdu með mér.
— Ekki einn, sagði Gérard.
— Móðir þín biður þig um
það, sagði Noblet.
Gérard svaraði ekki.
Nú kom faðir hans út aftur.
Hin ólymska ró, sem hann hafði
reynt að sýna, var nú horfin
með öllu. Honum var ekki sjálf-
rátt lengur.
— Þarna sjáið þér! öskraði
hann til Daniéle. — Það er yð-
ar vegna sem hann vill ekki
koma heim aftur! Þér njótið
þess vel að spilla honum! Eyði-
leggja allt!
Gérard reyndi að stilla sig.
Einhver varð að haga sér eins
og viti borin manneskja.
— Vertu rólegur, sagði hann,
einns og hann væri að tala við
óþekkt barn. Við skulum tala
saman. Leyfðu okkur báðum að
koma upp.
— Aldrei, sagði bóksalinn. —
Aldrei!
Gérard fannst nú að þetta
væri orðinn viðbjóðslegur
skrípaleikur, lítilmótlegur og
jafnvel hlægilegur . . .
Til að auka vandræðin og
bæta gráu ofan á svart, kom
nú frú Leguen út. Hún var
grátbólgin. Oll framkoma
hennar bar vott um að hún
teldi sig saklaust fórnarlamb
þessa vanþakkláta sonar síns,
sem hafði látið ófyrirleitna
konu fleka sig. Hún hallaði
sér í áttina til Gérards og ætl-
aði að fara að gráta, þegar hún
kom auga á rauðu peysuna. Þá
varð hún ofsalega reið.
— Hún klæðir þig líka!
öskraði hún.
Eitthvað í Gérard brast.
Þetta var vita tilgangslaust. —
Nú er mér nóg boðið! sagði
hann. — Nú förum við.
Herra Leguen hljóp fram
með krepptan hnefa, eins og
hann ætlaði að berja bílinn.
— Þarna sér maður að þér
viljið ekki skila honum aftur
heim! æpti hann. — Ef þú kem-
ur ekki út úr bílnum, þá skal
ég sjá um að þú verðir rekinn
úr skóla!
Gérard hló, sorgblöndnum
hlátri, sem lýsti bæði með-
aumkun og viðbjóði. f sama
mund bættist Sylvia í þennan
furðulega hóp. Hún óð að bíln-
um og lamdi í þakið á honum.
— Gérard! öskraði hún. —
Gérard!
— Flýttu þér af stað, sagði
Gérard við Daniéle . . .
Framhald í nœsta blaði.
50 VIKAN 10. TBL.