Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 35

r
RAFMAGNS- ELDAVÉLASETT
MIÐSTÖÐVARKETILL
Við Qðinstorg, sími 10322 - Hafnarfirði, sími 50022
Sendum gegn póstkröfu - Greiðsluskilmálar
BANGLA DESH
HLJÓMLEIKAR
Framhald af bls. 27.
ana í lagi sinu ,.Wah Wah",
umkringdur hafsjó af tónlist-
armönnum.
Hljómsveitin var svo sterk i
fyrsta laginu, að rödd Georges
heyrðist tæplega, enda varla
við öðru að búast: Vinstra meg-
in við Harrison stóð Eric
Clapton með gítarinn sinn og
rétt fyrir aftan hann hamraði
Leon Russell á píanó. Ringo
Starr og Jim Keltner voru fyrir
aftan með tvö trommusett, Billy
Preston var við orgelið hægra
megin við George, þar hjá var
þ:iðji gítarleikarinn, Jesse Da-
vis (áður með Taj Mahal) og
rétt fyrir aftan hann stóð mað-
urinn sem hefur verið kallaður
,,nýi BítiUinn11, bassaleikarinn
Klaus Voorman.
Öðru megin á sviðinu voru
meðlimir hljómsveitarinnar
Badfinger, en jafnvel þótt þeir
hafi ekki verið ýkja skemmti-
legir í Laugardalshöllinni sl.
haust, eru Bítlarnir mjög hrifn-
ir af þeim og má til dæmis
benda á að George hefur haft
yfirumsjón með hljómplötu-
upptökum þeirra; þeir spiluðu
allir á kassagítara sem ekki
heyrðist í. Við hlið þeirra var
sjö-manna hornaflokkur undir
stjórn Jim Horns og hinum
megin á sviðinu. fyrir aftan
Preston og B-3 Hammond org-
elið hans, var níu-radda söng-
flokkur. George þeysti um
sviðið og leit við öðru hvoru
til að fylgjast með að öll
,,áhöfnin“ væri á sínum stað.
Hann virtist taugaóstyrkur —
„Bara tilhugsunin fær mig til
að skjálfa", sagði hann fyrir
hljómleikana — en allt hljóm-
aði rétt eins og ætlast var til.
Stærsta rokkhljómsveit í heim-
inum var saman komin í þetta
eina skipti.
Án þess að stoppa fóru þeir
út í ,,My Sweet Lord“. Áheyr-
endur tóku því eins og við var
að búast, með tvískiptu klappi:
í fyrra skiptið þeir sem þekktu
fyrstu tvo tónana og síðan þeir
sem tóku við sér um leið og
George byrjaði að syngja. Rödd
Harrisons var ákveðin og ör-
ugg, hann hreyfði sig í takt við
tónlistina og virtist skemmta
sér hið bezta. Kórinn söng
hallelúja út í myrkrið og áheyr-
endur stóðu stífir af hrifningu.
Án þess að segja orð hélt Ge-
orge áfram og söng „Awaiting
on You All“ og hljómsveitin
spilaði sem einn maður,
„Næst langar okkur að flytja
lag . . . eftir einn meðlim hljóm-
sveitarinnar . . .“ sagði George
og kynnti Billy Preston, sem
flutti stórfenglega útgáfu af
lagi sinu „That’s the Way God
Planned It". George fór yfir i
rythma og lét Clapton og Davis
um sólógítarinn.
Billy söng tvö vers og fór
síðan út í rólegt millispil, ekki
ósvipað kirkjuorgelleik, í dúet
við Clapton, sem gerði það svo
vel að stór hópur af fólki hélzt
ekki við í sætum sinum og
dansaði um gólfið fyrir framan
sviðið. Blásturshljóðfærin komu
inn í sm'átt og smátt og á end-
anum stökk Billy upo, klædd-
ur leðurfötum frá hálsi og nið-
ur úr (á höfðinu var hann með
fjólubláa orjónahúfu), og dans-
aði villtur fyrir framan hljórn-
sveitina. Þegar lokatónninn var
slcginn (eða blásinn) dansaði
allur salurinn.
Áður en fólk hafði náð and-
enum var ljósgeisla beint að
trommusettinu og þar sat Ringo
brosandi í gegnum skeggið.
Hann brosti mestallan tímann
som hann söng lag sitt. „It Don’t
Come Easy“, lék sjálfur á
trommurnar og missti aldrei
tempóið, en hjó sönginn dálít-
ið. B'agr.aðarlætin voru.gifurleg
Geoi-ge róaði salinn með þvi
að syngja „Beware of Dark-
ness", og um leið og greina
mátti kyrrðina sem var að fær-
ast yfir, sneri hann sér við og
að hljóðnemanum stökk Leor.
Russell sem hélt áfraVn með
lagið. Fagnaðar- og undrunar-
óp gusu upp í salnum; Russell
hafði ekki sézt það sem af var
laginu og fólkið fór að gera
sér grein fyrir því, að geta
þessarar hljómsveitar var ó-
takmörkuð.
„While My Guitar Gently
Weeps", gamla lagið sem Bítl-
arnir voru með á hvíta albúm-
inu, setti áheyrendur svo að
segja alveg úr skorðum, en þó
voru allir hljóðir á meðan Ge-
orge, Jesse og Eric skiptu með
sér gítarleiknum; sá síðast-
nefndi lék sólóið eins og hann
gerði einnig á plötu Bítlanna.
Gítararnir og hornin töluðust
við undir lokin og þessi „end-
urfæðir.g“ tónlistar hinna einu
og sönnu Bítla hafði svo mikil
áhrif á áheyrendur, að margir
grétu af hrifningu.
Leon Russell lagði eitt and-
artak frá sér sígarettuna, strauk
sítt hárið frá augunum og
hamraði byrjunina á „Jumpin
Jack Flash“ svo kröftuglega á
10. TBL. VIKAN 35